Σκεψεις, ηχοι και εικονες

Πως ειμαι? με ρωτησες....


Ενα χαζοχαρουμενο παιδακι, το ποτηρι απο την Hoegaarden γεματο. Μια ηλιθια φατσα με ενα ηλιθιο χαμογελο, ακουγωντας το live του Παυλιδη. Δεν θα επρεπε να ειμαι εδω, μαλλον στα meadows, πολη της κοκκινης νυχτας.
Δεν ξερω, ολη αυτη η μουσικη και τα συναισθηματα με κανουν να θελω να κλαψω.

Ζω σ' ένα κόσμο από χαρτί
Όταν χιονίζει, όλοι μαζεύουν κομφετί
Κι όταν ρωτάω πού θα σε βρω
Όλοι μου δείχνουνε το χάρτινο ουρανό

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι
Θ' ανάψω μια φωτιά που θα τη δεις όσο μακρυά και να 'σαι
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό

Έτρεξα μέχρι το σταθμό
Έψαχνα σαν τρελός μέσα στο πλήθος να σε δω
Κάποιος μου είπε : "Μην αργείς,
Ίσως να είναι αυτή η τελευταία βραδιά της γης"

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι ασημένια τραίνα
Θ' ανάψω μια φωτιά και θα τα δεις να τρέχουν δίχως φρένα
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό

Βρήκα στην πόρτα μου χθες βράδυ κάτι λουλούδια από χαρτί