Ειπε πως σημερα η ζωη στη γη θα ειναι πολυ ωραια..

Ειχα γραψει πριν απο 1 χρονο και κατι αυτο..."Οικονομικη κριση...και αγχοι"...

Σημερα δεν πηγα στην δουλεια γιατι ημουνα αδιαθετος, σαν να ηξερα.

Ανακοινωσαν το απογευμα αυτο που πιστευαμε,

απο τον Μαρτιο εχουν φυγει 5 παιδια και ερχεται 1, και απο το υπουργειο παραμενουμε χωρις λεφτα εδω και μηνες. Τον Μαρτιο τον ειχαμε παρει καθυστερημενα.

οποτε σημερα ζητησαν, οσοι εχουν την οικονομικη δυνατοτητα να παρουν αδεια ανευ αποδοχων κατα διαστηματα μεχρι τον Σεπτεμβριο, που θα ερθουν καινουργια. Αλλιως θα χρειαστει να απολυσουν δυο ατομα. Αυτη η λυση των περιστασιακων ανευ αποδοχων αδειων ηταν και η δικη μας σκεψη, καθως υπαρχουν συναδελφοι που δεν βγαινουν ακομα και τωρα, και ισως να μην χρειαστει να παρουν σε σχεση με ατομα που μενουν σε ιδιοκτητο σπιτι και κανουν και δευτερη δουλεια. Ελπιζω, και πιστευω, οτι θα μπορεσουμε να βρουμε μεταξυ μας μια ακρη...

Βλέπω πάλι αεροπλάνα σαν σκιές...



Λένε ότι άμα το πιστέψεις
κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί,
κάτι νύχτες σαν αυτή
με το βλέμμα καρφωμένο.

Βλέπω πάλι αεροπλάνα σαν σκιές
στου γαλαξία τη γραμμή,
δεν πειράζει μου αρκεί
και μπορώ να περιμένω.

Οι παλιές φωτογραφίες σαν νησιά
στου χρόνου τον ωκεανό,
τις κοιτάζω και απορώ
πάλι δεν καταλαβαίνω.

Πώς χωράει τόση αγάπη σε μια εικόνα
και με βρίσκει πάλι εδώ,
να κοιτάω το κενό
να χορεύει ασημένιο.

Οι παλιές φωτογραφίες σαν σκυλιά
σε ένα τούνελ σκοτεινό,
περιμένουν να φανώ
με ακούνε που ανασαίνω.

Προχωράω μέσα στο σκοτάδι
και με ορμάνε και ξεσκίζουν το κενό,
τον παλιό μου εαυτό
ήρθε η ώρα να πηγαίνω.

Λένε ότι εάν το πιστέψεις
κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί,
κάτι νύχτες σαν αυτή
με το βλέμμα καρφωμένο.

Βλέπω πάλι αεροπλάνα και σκιές
στου γαλαξία τη γραμμή,
δεν πειράζει μου αρκεί
και μπορώ να περιμένω.


Σημερα το βραδυ, Σταυρο του Νοτου, Παυλος Παυλιδης

Summer Feelings

Sweet Disposition


Γλυκο Σαββατο


Σοκολατοπιτα με παγωτο καιμακι και κεικ στα Σερμπετια, Ψυρρη

το ακρων αωτον της...


της τεμπελιας... (και της βλακειας)

Να εχεις να βρεθεις με καποιον 3 χρονια, να προσπαθεις να τα καταφερεις τους τελευταιους εξι μηνες και να ανακαλυπτεις οτι μενεις δυο τετραγωνα μακρια!!!!!!!! :)

Time is contagious, everybody's getting old



Ειναι παραξενο το συναισθημα, της απωλειας.

Εχωντας χασει παπουδες και γιαγιαδες χρονια πριν. Την τελευταια να ειναι 9 χρονια πριν. Το εχω απωλεσει. Μου ειχε ηρθε στο μυαλο περυσι τα Χριστουγεννα, παραμονη γυρνωντας γιορτινα με φιλους απο την Μεσογειο, απο Θεσσαλονικη στην Λαρισα, μηνυμα απο την κοπελα μου, μπαμπας-εγκεφαλικο-θα τα πουμε μετα... Το ξεπερασε τοτε, αλλα η εικονα της απωλειας επανηλθε.

Ισως να φταιει και η δουλεια οτι σε αυτο το κομματι εχω σκληρυνει. Πριν μερικες μερες μιλησα με μια φιλη μου, "ισως να μην το ξερεις γιατι εχεις χασει επαφη με ολους μας, ο μιχαλακης εφυγε." Αρρωστια απο τις παραξενες, που σιγα σιγα παραλυει το κορμι σου απο τα ποδια προς το πανω, φτανει στην καρδια και φευγεις. Εφυγε στα 18-19 αν δεν κανω λαθος, σε ιδρυμα οσο τον ηξερα, "μασκοτ" στις κατασκηνωσεις. Μνημες με ωραιες βολτες στην Θεσσαλονικη στις αποθηκες του μυαλου.

Τα Χριστουγεννα, πατερας φιλης, που ηδη ειχε χασει την μητερα της, εφυγε μετα απο μεγαλη μαχη και ειδα το κενο που σου αφηνει μια απωλεια στα ματια της.

Μια απο τις εικονες που θα μου μεινει απο αυτη την χρονια, στον ηλεκτρικο/μετρο, φτανωντας Ανω Πατησια, Αττικη, Βικτωρια, Ομονοια, να ρωταω μια φιλη πως ειναι ενας θειος της. Αυτη με προορισμο το Μαρουσι για να τον δει, προσπαθωντας να παλεψει με τον καρκινο, ενας ανθρωπος-οπως λεει που εστιβε πετρα, περηφανος και τωρα σε μια ανιση μαχη. Για καποιον συγκεκριμενο λογο μου δινει την εικονα του Μητροπανου αυτος ο ανθρωπος. Η μαχη του μου ειναι οικεια, οσο οικεια μου φαινεται η φιλη μου, η αγωνια της.

Εχω ενα φιλο που αν και δεν βρισκομαστε συχνα, γιατι μενουμε σε διαφορετικες πολεις μας συνδεουν πολλα. Συμπτωση οτι οι γονεις μας ειχαν τα ιδια ονοματα και της μητερας μας ειναι σπανιο. Στην πρωτη γνωριμια πριν, ισως 15 χρονια, μολις ειχε κουρευτει, τον ειδε ο πατερας μου, ειμασταν στο αυτοκινητο εσκυψε να πει ενα γεια και εφαγε μια φαπα που την θυμαται ακομα. Στην δευτερη ειχε ερθει στο σπιτι του πατερα μου αλλα εγω απεφευγα διακριτικα να του κανω παρεα. Ειχα παει σε ενα αλλο δωματιο. Ενδιαμεσα, στον γαμο του πατερα μου ειχα γνωρισει τον πατερα του. Ειχαμε μεινει σπιτι τους στην Σαντορινη.

Τριτη συναντηση Εδιμβουργο. Τηλεφωνο...ο ***, τον δεχτηκανε στο πανεπιστημιο σου και δεν εχει που να μεινει. Θα ανεβει με τον πατερα του και μετα θα μεινει σε σενα οσο χρειαστει...μπορει???? Πρωτο βραδυ, με νευρα, αυτος στο B&B τους να καταρριεται την τυχη του που ηρθε και εγω με τον πατερα του για μπυρες. Το δευτερο τρεις μας για μπυρες και γνωριμιες με Βρεττανιδες. Η συγκατοικηση μας, αναγκαστικη, εγινε μια φιλια που συνεχιζεται καπου 10 χρονια.

Η πατεραδες μας κατεληξαν να μενουνε στο ιδιο τετραγωνο, οπως τοτε....οταν ειχαν χωρισει οι δικοι μου και ο πατερας μου εμενε σε διαμερισμα κατω απο το σπιτι τους...κατι που εμαθα πολλα χρονια μετα.

Σημερα μιλωντας με φιλη απο Εδιμβουργο για να παμε για φαγητο, δυο μας, ο φιλος και ακομα μια κοπελα, μου το πεταξε...ξερεις οτι πεθανε την δευτερα ο πατερας του....***.

Παγωμα...Περιμενα να το ειχα μαθει απο τον πατερα μου αλλα και αυτος ελειπε και δεν μου το ειπε.

Συνδεωντας γεγονοτα σκεφτηκα οτι εχουμε μεγαλωσει...πανω που μια κοπελα που γνωρισα προχθες με εκανε 22 και στην στιγμη που εμαθε οτι ειμαι.... εσπασε δυο ποτηρια απο το σοκ. Δεν καταλαβαινω οτι μεγαλωνουμε αλλα δυστυχως μεγαλωνουν οι γυρω μας...

Τ'αστρο...

Αστρο τ' Απριλη - Τα φωτα που σβηνουν

Μεσ’ στα σκοτάδια
Οι άνθρωποι περνούν
Ρίχνουν τα ζάρια
Κι ύστερα γερνούν

Πρόσωπα άδεια
Ψεύτικα γελούν
Μεσ’ στα σκοτάδια
Οι άνθρωποι πονούν

Μα εγώ σε θέλω
Σαν φως μονάχο
Σαν άστρο του Απρίλη
Στην πόλη που τ’ άστρα δε ζουν

Μα εγώ σε θέλω
Σαν φως μονάχο
Ζεστό με τυλίγει
Κι όλα περνούν

Ζούνε και ελπίζουν
Το τέλος να φανεί
Κι όλο γυρίζουν
Πάλι απ’ την αρχή

Γιορτινες μερες...



Έχοντας μπει στις διακοπές, από την Μ. Παρασκευή και μην έχοντας συνειδητοποιήσει μέχρι εκείνη την στιγμή ότι έρχεται το Πάσχα, έφτασε το Μ. Σάββατο.

Η Μεγάλη εβδομάδα ήταν όντως μεγάλη, από την δευτέρα ήρθαν τα νέα ότι το παιδί που ήμουν υπεύθυνος στην δουλειά θα φύγει από το σχολείο. Σε μεγάλο denial για μέρες. Ο φόβος ταυτόχρονα ότι ακόμα δυο θα φύγουν μετά το Πάσχα. Μ. Τετάρτη στην άφιξη των δυο και η ενημέρωση, σήμερα θα είναι η τελευταία τους μέρα. Ξαφνικό εν μέρει σίγουρα σοκαρίστηκα. Με δυσκολία για μας που θα μας λείψουν και για τους γονείς που δεν έχουν βρει τι θα ακολουθήσει. Η μέρα τελείωσε με κλάμα από την μαμά του παιδιού μου. Κλάμα που φεύγει, άγχος για το μέλλον. Μ. Πέμπτη παράξενα με μόνο 2 παιδιά και γνωριμία με τα επόμενα, τα ίσως επόμενα δηλαδή. Από ότι φαίνεται μετά το Πάσχα θα δουλεύω με τα πιο μικρά. Κάτι που μου μοιάζει σαν θειο δώρο για την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Μ. Πέμπτη βράδυ, 1μιση με 4, το βράδυ, αναχώρηση από Αθήνα στις 5, ξημέρωμα βλέποντας την Λαμία και η ανταμοιβή του ταξιδιού πρωινός καφές στην Καρδίτσα στις 8μιση. Μ. Σάββατο κατάλαβα ότι είναι η πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια που κάνω Πάσχα με τους δικούς μου. Οικογένεια και φίλους. Ότι χρειαζόμουν.

Βλέπεις πέρυσι ήμουν στην Βαλένθια με ένα φίλο. Πρόπερσι στο Λονδίνο σε μια φίλη, Μ. Σάββατο να τρώμε κεμπάπ αντί μαγειρίτσας, και μετά να καταναλώνουμε μοχίτο το ένα μετά το άλλο. Αποτέλεσμα όταν πήγα τουαλέτα να μείνω εκεί για μισή με μια ώρα, καθισμένος και με τα μάτια κλειστά να ονειρεύονται. Κανείς από τους δυο της παρέας δεν κατάλαβε την απουσία μου… Τον προηγούμενο χρόνο, στο Έξετερ, με αρχικό προορισμό την Ολλανδία. Η πρώτη στάση ήταν στην Πράγα, μετά Βρυξέλλες και Λάιντεν. Επισπευσμένη επιστροφή στην Αγγλία με ένα ωραίο μπάρμπεκιου στην αυλή της εστίας, από όπου και η φωτογραφία. Και το 2006 στον στρατό τελευταίες μέρες της θητείας, υπηρεσία για να είμαστε όλοι μαζί. Κλεισμένος σε ένα κτίριο, Ανάσταση στην άκρη της εξώπορτας για να μην χτυπήσει η πυρανίχνευση του κτιρίου, με το αυτί σε τηλέφωνα και υπολογιστές μην χτυπήσουν.

Και φέτος με φίλους, τα παιδιά τους, τις οικογένειες τους, την μητέρα μου, τον αδελφό μου. Όπως το ονειρεύτηκα!!!!!

Gotan Project

Μεχρι τις 21 Ιουνιου...

A bocadillo and off we go!!!!


Ξυπνησα με μια περιεργη διαθεση, κουρασμενος μεν αλλα χαρουμενος. Κουρασμενος γιατι κοιμηθηκα 1μιση με 4, το βραδυ και το μεσημερι. Ξυπνημα στις 4, αναχωρηση απο Αθηνα στις 5, ξημερωμα βλεπωντας την Λαμια και η ανταμοιβη του ταξιδιου πρωινος καφες στην Καρδιτσα στις 8μιση.

Γεματη η χθεσινη μερα με φιλους που ειχα να δω καιρο και ειναι μονο αρχη.

Καυσιμο για την συνεχεια των διακοπων. Πρωινο ξυπνημα σημερα με διαθεση, τρεχωντας για να φτιαξω εσπρεσο, σαν τετοιες μερες περυσι, πρωινο ξυπνημα, εσπρεσσο και τα πρωτα bocadillo μεχρι να ξεχυθουμε με τον Κωστα για την βολτα μας στη Valencia!!!!!!