Βλέπω πάλι αεροπλάνα σαν σκιές...

Λένε ότι άμα το πιστέψεις
κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί,
κάτι νύχτες σαν αυτή
με το βλέμμα καρφωμένο.

Βλέπω πάλι αεροπλάνα σαν σκιές
στου γαλαξία τη γραμμή,
δεν πειράζει μου αρκεί
και μπορώ να περιμένω.

Οι παλιές φωτογραφίες σαν νησιά
στου χρόνου τον ωκεανό,
τις κοιτάζω και απορώ
πάλι δεν καταλαβαίνω.

Πώς χωράει τόση αγάπη σε μια εικόνα
και με βρίσκει πάλι εδώ,
να κοιτάω το κενό
να χορεύει ασημένιο.

Οι παλιές φωτογραφίες σαν σκυλιά
σε ένα τούνελ σκοτεινό,
περιμένουν να φανώ
με ακούνε που ανασαίνω.

Προχωράω μέσα στο σκοτάδι
και με ορμάνε και ξεσκίζουν το κενό,
τον παλιό μου εαυτό
ήρθε η ώρα να πηγαίνω.

Λένε ότι εάν το πιστέψεις
κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί,
κάτι νύχτες σαν αυτή
με το βλέμμα καρφωμένο.

Βλέπω πάλι αεροπλάνα και σκιές
στου γαλαξία τη γραμμή,
δεν πειράζει μου αρκεί
και μπορώ να περιμένω.

Σημερα το βραδυ, Σταυρο του Νοτου, Παυλος Παυλιδης