Γιορτινες μερες...
Έχοντας μπει στις διακοπές, από την Μ. Παρασκευή και μην έχοντας συνειδητοποιήσει μέχρι εκείνη την στιγμή ότι έρχεται το Πάσχα, έφτασε το Μ. Σάββατο.
Η Μεγάλη εβδομάδα ήταν όντως μεγάλη, από την δευτέρα ήρθαν τα νέα ότι το παιδί που ήμουν υπεύθυνος στην δουλειά θα φύγει από το σχολείο. Σε μεγάλο denial για μέρες. Ο φόβος ταυτόχρονα ότι ακόμα δυο θα φύγουν μετά το Πάσχα. Μ. Τετάρτη στην άφιξη των δυο και η ενημέρωση, σήμερα θα είναι η τελευταία τους μέρα. Ξαφνικό εν μέρει σίγουρα σοκαρίστηκα. Με δυσκολία για μας που θα μας λείψουν και για τους γονείς που δεν έχουν βρει τι θα ακολουθήσει. Η μέρα τελείωσε με κλάμα από την μαμά του παιδιού μου. Κλάμα που φεύγει, άγχος για το μέλλον. Μ. Πέμπτη παράξενα με μόνο 2 παιδιά και γνωριμία με τα επόμενα, τα ίσως επόμενα δηλαδή. Από ότι φαίνεται μετά το Πάσχα θα δουλεύω με τα πιο μικρά. Κάτι που μου μοιάζει σαν θειο δώρο για την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Μ. Πέμπτη βράδυ, 1μιση με 4, το βράδυ, αναχώρηση από Αθήνα στις 5, ξημέρωμα βλέποντας την Λαμία και η ανταμοιβή του ταξιδιού πρωινός καφές στην Καρδίτσα στις 8μιση. Μ. Σάββατο κατάλαβα ότι είναι η πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια που κάνω Πάσχα με τους δικούς μου. Οικογένεια και φίλους. Ότι χρειαζόμουν.
Βλέπεις πέρυσι ήμουν στην Βαλένθια με ένα φίλο. Πρόπερσι στο Λονδίνο σε μια φίλη, Μ. Σάββατο να τρώμε κεμπάπ αντί μαγειρίτσας, και μετά να καταναλώνουμε μοχίτο το ένα μετά το άλλο. Αποτέλεσμα όταν πήγα τουαλέτα να μείνω εκεί για μισή με μια ώρα, καθισμένος και με τα μάτια κλειστά να ονειρεύονται. Κανείς από τους δυο της παρέας δεν κατάλαβε την απουσία μου… Τον προηγούμενο χρόνο, στο Έξετερ, με αρχικό προορισμό την Ολλανδία. Η πρώτη στάση ήταν στην Πράγα, μετά Βρυξέλλες και Λάιντεν. Επισπευσμένη επιστροφή στην Αγγλία με ένα ωραίο μπάρμπεκιου στην αυλή της εστίας, από όπου και η φωτογραφία. Και το 2006 στον στρατό τελευταίες μέρες της θητείας, υπηρεσία για να είμαστε όλοι μαζί. Κλεισμένος σε ένα κτίριο, Ανάσταση στην άκρη της εξώπορτας για να μην χτυπήσει η πυρανίχνευση του κτιρίου, με το αυτί σε τηλέφωνα και υπολογιστές μην χτυπήσουν.
Και φέτος με φίλους, τα παιδιά τους, τις οικογένειες τους, την μητέρα μου, τον αδελφό μου. Όπως το ονειρεύτηκα!!!!!
4 comments:
Χρόνια Πολλά Αερικό μου, να περνάς έτσι όμορφα με φίλους και αγαπημένους πολλές αναστάσεις. Ανάσταση και ψυχική ανάταση!
Παρεπιπτόντως, εκείνο το βιντεάκι που είχες αναρτήσει από early bird και αφορά στο πως προσλαμβάνουν ακουστικά κυρίως, οι αυτιστικοί τον κόσμο, που βρίσκεται; γιατί δεν το βρίσκω στο house of cards που το είχες αναρτήσει; Για να σου θυμίσω ακουγόταν ο ήχος της κιμωλίας που γράφει στον πίνακα, ή το κέρμα που στριφογυρίζει πέφτοντας στο πάτωμα, ή ο ήχος της βρύσης που ανοίγει και μια φωνή που μετρά μονότονα, σε κάποιο σημείο νομίζω οτι ακούγεται και η Τεμπλ. Το Θυμάσαι; Που μπορώ να το βρω; Θα ήθελα να το αναρτήσω στο Autismpraxis ή αναρτησέ το εσύ. Σου στέλνω σχετική πρόσκληση...
mia wra egrafa, pou einai h abourda mou e?
Ιωαννα εχεις δικαιο για το οτι εγραφες και αργει να βγει, πρεπει να περασει απο λογοκρισια, αλλα τωρα τελευταια παιρνω μαζικα σχολια στα κινεζικα σαν διαφημιστικα και με εκνευριζουν!
Ευχαριστω για τις ευχες και ανταποδιδω!
Το βιντεακι οντως δεν υπαρχει στο λινκ, και επειδη ειναι σε κινεζικα ή κατι τετοιο δεν μπορω να το βρω... :(
Να περνάμε όμορφα ρε συ, αυτό είναι που μετράει!
Post a Comment