Η αληθεια ειναι οτι ο ολος ο πανικος της οικονομικης κρισης δεν εχει περασει ακομα στο πετσι μου.
Τα βασικα μου εξοδα ειναι στανταρντ. Πληρωνω το ιδιο νοικι εδω και ενα χρονο, σε αυτα τα λεφτα ειναι πληρωμενοι λογαριασμοι, council tax, ιντερνετ, sky (αγγλικο nova) και οτι επισκευη προκυψει στο σπιτι καθως ο ιδιοκτητης μενει και αυτος μαζι μας. Φαγητο τρωω τα μεσημερια στην δουλεια, μια χαρα μεριδα και με γλυκο-φρουτο μετα, στο πρωινο διαλλειμα εχουμε σουπα και ο Κεβιν, ο σεφ που εχουμε, μαγειρευει πολυ καλα. Οποτε το βραδυ συνηθως δεν μαγειρευω, κανενα σαντουιτς ή φρουτα-γιαουρτι, οποτε φευγει ακομα ενα εξοδο. Τα λεφτα φευγουν συνηθως σε βιβλια, μουσικη, συναυλιες και εισιτηρια. Πρωτος χρονος ειναι ας το διασκεδασουμε λιγο.
Το οτι δουλευω στην εκπαιδευση μου δινει μια σταθεροτητα, τουλαχιστον οσο ειναι αυτος ο χρονος. Απο Σεπτεμβρη...ποιος ξερει...
Πρωτη φορα που ενοιωσα κοντα την κριση ειναι οταν στο μεταπτυχιακο που εκανα, ο Στηβεν, που δουλευει στην Νισσαν στο Σαντερλαντ, μου ειπε οτι απολυσανε εκεινη την μερα 1200 ατομα και αλλους 2500 τις προηγουμενες μερες. Ειχε ακομα την δουλεια του, αλλα εχει κουραστει και ηδη διδασκει part-time φωτιγραφια στο κολλεγιο, με προοπτικη οταν τελειωσει το course να γινει full time οποτε θα αλλαξει τομεα συντομα.
Μετα απο αρκετες μερες μια φιλη μου στο google talk ειχε ενα status με νευρα...δεν θυμαμαι τι ακριβως εγραφε, αλλα εβγαζε θυμο. Σχετικα, νομιζω, με τα αφεντικα και οτι μας βλεπουν σαν αριθμους. Μιλωντας, μου ειπε οτι στο departments της υπηρχαν 4 ατομα. Στον εναν που εληγε το συμβολαιο του ειπανε εκεινη την μερα, Δευτερα, οτι αυριο ειναι η τελευταια σου μερα. Δεν ξερω αν ειχε οικογενεια ή οτιδηποτε αλλο και ποσες υποχρεωσεις αλλα ηταν η πρωτη προσγειωση μου. Ποσο γρηγορα ολα μπορουν να αλλαξουν. Αυτο πρεπει να εγινε πριν ενα μηνα περιπου.
Ανοιγωντας μια παρενθεση.
Κατα διαστηματα στην δουλεια, αλλωτε πολυ συχνα και αλλωτε λιγοτερο με πιανει ενας πανικος οτι μπορει να χασω την δουλεια μου. Αυτο γινεται σχεδον απο την αρχη. Έχοντας περασει την περιοδο στην αρχη με την σκυλα και τα σπασμενα νευρα που ημουνα ετοιμος να παραιτηθω.
Μετα αρχισα να καλυπτω κενα στους υπολογιστες οταν ο καθηγητης πηρε αδεια δυο μηνες γιατι πεθαινε η μητερα του απο, νομιζω, καρκινο. Χωρις να εχω προλαβει εντωμεταξυ να μαθω πως λειτουργουνε και με την σκυλα να μου σπαει τα νευρα. Σε καποια στιγμη ταυτοχρονα καλυπτα το κενο μιας κοπελας που εκανε Αγγλικα (Γλωσσα)/Literacy που ειχε καταθλιψη και υπερκοπωση.
Σε ολα αυτα ειχα το ελαφρυντικο απο τους μανατζερ οτι δεν κανω καλα την δουλεια μου γιατι δεν γνωριζω αλλα δεν ενοιωθα καλα επειδη δεν ημουνα σωστος απεναντι στην δουλεια και βασικα στους μαθητες. Μια κρυφη ταση τελειομανιας που εχω, που εμφανιζεται οποτε θελει, σπανια αλλα ισχυρη.
Τον Αυγουστο διωξανε (εφυγε μας ειπανε) τον συναδελφο που ειχαμε πιασει δουλεια μαζι με μενα και εχω περιγραψει μεσα σε αλλα να τρωει σαντουιτς κρυφα στο μπανιο ή και διαφορα αλλα ευτραπελα, με επιασε ενας τρελος πανικος παλι. Οπως εμαθα προσφατα ειχε κανει πολυ χειροτερα. Πραγματικα χειροτερα που δεν αρμοζουν στην δουλεια και σε βαζουν σε σκεψεις.
Απο τον Σεπτεμβρη μεχρι προσφατα υπηρχε ενας κυκεώνας γραφειοκρατιας που ακομα και οι εμπειροι καθηγητες ειχαν σαλταρει. Αλλαξανε αρκετες γραφειοκρατικες διαδικασιες το καλοκαιρι με πολλα χαρτια να συμπληρωνονται καθε μερα. Μην μπορωντας να ανταπεξελθω, ειχα το κλασσικο αγχος ανικανοποιησης δικης μου και πιστευοντας και της δουλειας.
Ξέροντας οτι δεν ημονα σωστος απεναντι στην δουλεια, σκεφτομουνα οτι τωρα μου χαμογελανε οι μανατζερ γιατι μετα θα με στειλουνε σπιτι μου και διαφορα αλλα τετοια τρελα. Το ενας αγχος οδηγει σε αλλο οποτε καποια στιγμη ειχα αρχιζει να τα παιζω. Ηταν ψυχοφθορο να σκεφτεσαι την ωρα που τρως ή μιλας μαζι τους, "Τι να σκεφτονται? Γιατι με κοιτανε?". Την ωρα που σου λενε καλημερα να σκεφτεσαι, "Λες να σχεδιαζει την απολυση μου?" Γιατι χθες δεν μου ειπε καλημερα και σημερα το εκανε?
Ισως φαινομαι υπερβολικος για τις σκεψεις μου, αλλα το τελευταιο διμηνο, τρεις συναδελφοι ειναι χαλια ψυχολογικα λογω βασικα οικογενειακων προβληματων αλλα και σε συναρτηση με το αγχος της δουλειας. Απο τον Φλεβαρη που ηρθα περυσι παντα ενας τουλαχιστον συναδελφος απο τους 25 περιπου στο κολλεγιο ειναι με ανναρωτικη με stress relation conditions.
Συνδέοντας το πως ημουνα εγω με το περιστατικο με τον συναδελφο της φιλης μου. Δεν ξερω τι ειναι προτιμοτερο...το αγχος που θα εχει αυτος να βρει αλλη δουλεια? Δεν ξερω ποσο ευκολο θα ειναι.
Η'
Η φιλη μου και οι συναδελφοι, που χωρις να εχω μιλησει πολυ για αυτο το θεμα μαζι της, αν κρινω απο μενα θα ψαχνουν χωρις να το θελουν να βρουν ενα σημαδι μια κινηση των ανωτερων τους που να δειχνει οτι ερχεται η σειρα τους.
Οπως μου ειχε πει για αυτους τους γαμημενους ειμαστε μονο νουμερα. Θα προσθετα οτι δεν ειμαστε/ειναι ουτε νουμερα. Γιατι αυτοι θελουν θετικα νουμερα και ας ειναι αρνητικος ο αριθμος των υπαλληλων...
Πηγαινωντας λοιπον στην Ολλανδια το προηγουμενο Σαββατοκυριακο γνωρισα αρκετους Ελληνες που δουλευουνε εκει. Ο ενας ελεγε οτι απο τους 20 του τμηματος φυγανε οι 10. Ο αλλος οτι απο τους 40 οι 10 κλπ κλπ. Και αν και μαλλον ηταν στο αγχος του στυλ, ισως ειναι η σειρα μου, ειμασταν εξω και γελουσαμε και πιναμε και ειμασταν...ητανε...χαρουμενοι. Τοτε μιλωντας μαζι τους ενοιωσα και εγω ποσο δυσκολο πραγματικα ειναι με την κριση. Το ξερω...ποσοστο εμπαθειας που εχω....να μην πω αρνητικο αλλα χαμηλο βασικα. Ισως και να μην ηθελα να το παραδεχτω...
Δεν ξερω τι θα ξημερωσει για τον καθενα.
Σ' εμενα... στους αλλους, αλλα ενας λογος που χαρηκα στην Ολλανδια ειναι οτι ειδα δικους μου ανθρωπους να φαινονται πιο χαρουμενοι απο ποτε. Ισως και να μην...αλλα ειδα χαμογελα και την αισθηση οτι ειναι καλα. Ψευδαισθηση? Ισως...Καλα να περνα(ς)τε
