Βάλε μπρος (ξανά...)

Βγάζοντας τον σκύλο βόλτα και πατώντας το play στον καινούργιο δίσκο των Admiral Fallow, First of the Birds, που μόλις κυκλοφόρησε, θυμήθηκα πως αυτό το blog υπήρξε κάποτε το ημερολόγιό μου. Το μυαλό είναι πουρές από την καθημερινή φθορά, και παρ’ όλα αυτά σκέφτομαι μουσικές — πάντα μουσικές. Θέλω να ακούσω, πέρα από τον δίσκο που παίζει τώρα, τον νέο τραγούδι των The Twilight Sad, το EP των Devotchka, το άλμπουμ του Παιδί Τραύμα, το soundtrack από τις Σέρρες (τελειώνουμε τη σειρά αύριο, λογικά) και μερικά μικρά διαμαντάκια που πετάει το Spotify εκεί που δεν το περιμένεις. Και φυσικά, Sigur Rós — που έχω αρχίσει να βάζω στο μωρό, προσπαθώντας να του μεταδώσω τους ήχους μου και μένα.

Μου φαίνεται παράξενο να επιστρέφω εδώ, τριάμισι χρόνια μετά, πιο κουρασμένος, πιο σκεπτικός, σίγουρα boomer. Κι όμως, αυτή η ανάγκη να γράψω κάτι, έστω δυο γραμμές, μοιάζει με ελπίδα και πιο σίγουρα να ανατρέχω εδώ για να θυμηθώ. Να ακούσω, να σκεφτώ, να διαβάσω...

Το Βάλε Μπρος, που είδα στην βόλτα και ανέβασα, μου θύμισε το «Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα» από το Ζεϊμπέκικο του Σαββόπουλου. Κάτι στην ενέργεια, κάτι στο κάλεσμα, μου ταίριαξε. Ίσως γιατί τελευταία έχω βουτήξει στη δισκογραφία του. Θέλω να ακούσω ξανά και ξανά τα άγνωστα, τις Αχαρνής, το Happy Day — που θέλω και να δω, μετά από ένα καλοκαίρι βουτηγμένο στα τρία βιβλία του Τζούμα — και το Ο Κύριος Σαββόπουλος Ευχαριστεί Τον Κύριο Χατζιδάκι Και Θάρθη Οπωσδήποτε, που είχα εντελώς αγνοήσει.

Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, στον σκύλο που τραβάει το λουρί, στο παιδί που κοιμάται, στις λίστες του Spotify, στο βάρος της μέρας, αισθάνομαι να τρεμοπαίζει κάτι γνώριμο. Ίσως η ίδια ανάγκη που με έκανε κάποτε να γράφω εδώ. Μια μικρή σπίθα που λέει: βάλε μπρος.