Αθανασία-με την άδεια σου(?)

Δεν ηξερα τι θεμα να βαλω οποτε κλεβω αυτο της Μαριλενας. Εχει αρχισει μια συζητηση σημερα στης Μαριλενας. Αξιζει να περασει καποιος απο κει- σιγουρα γενικα- αλλα και ειδικα.

Κλεβω και ολο το κειμενο:) Αλλα πρεπει καποιος να διαβασει τα σχολια και στα δυο σημερινα post της. Εδω και εδω!!!

Ο/Η athanasia άφησε ένα νέο σχόλιο:

Καλημέρα!

Μαριλένα, η μεταφορική σανίδα ισορροπίας, πάντως, καλά πάει...

Η κατάσταση που περιγράφει το Αερικό είναι ακριβώς έτσι.

Για το σχόλιο Αθήναιου:

(α) Οι μη μορφωμένοι γονείς και, κυρίως, οι γονείς που τα βγάζουν πέρα πολύ δύσκολα από οικονομική άποψη (ανεξάρτητα από μόρφωση) είναι σε δεινή κατάσταση, ιδίως όσο περνούν τα χρόνια, μειώνονται οι αντοχές και περισσεύει η αγωνία, σωστότερα η απελπισία τους, για το "μετά" (κανείς δεν είναι αθάνατος). Γιατί το ακριβές είναι ότι δεν ανησυχούν απλώς ότι τα παιδιά τους θα πάνε κάποτε σε ίδρυμα, είναι ότι ούτε εκεί δεν βρίσκεται εύκολα θέση... Πριν από λίγα χρόνια, μια μητέρα αυτοκτόνησε μαζί με το παιδί, η κατάσταση στο σπίτι είχε ξεπεράσει τις αντοχές της (το παιδί ήταν βαριά περίπτωση, χρήματα δεν υπήρχαν και συμπαράσταση δεν υπήρχε).

(β) Η κατάσταση είναι όντως λίγο καλύτερη τώρα, αν μη τι άλλο η λέξη "αυτισμός" δεν είναι εντελώς άγνωστη για τον πολύ κόσμο. [Αν και, συχνά, γίνεται κατάχρηση της λέξης με άστοχες μεταφορές, π.χ. λέει ο άλλος "αυτιστικός" κι εννοεί ανόητος ή εγωιστικός]. Επί της ουσίας όμως, η πρόοδος είναι μικρή, γιατί η αναπηρία είναι "αφανής", οι γονείς έχουν υπερβολικά πολλά στο κεφάλι τους για να προλάβουν να οργανωθούν με συνέπεια κι οι ψυχικές αντοχές είναι μικρές για να έχουν το πείσμα και την υπομονή που χρειάζεται μια συλλογική προσπάθεια. Και κάθε σοβαρή δουλειά για τον αυτισμό χρειάζεται χρήματα, είναι ακριβή αναπηρία, άρα η "πολιτεία" κάνει το κορόιδο για κάθε σοβαρή δομή (οι συγκεκριμένες ευτυχείς εξαιρέσεις των δυο ξενώνων έχουν συγκεκριμένους λόγους, που δεν περιορίζονται στη δραστηριοποίηση των γονέων, ξέρω καλά τί και πώς συνέβη τότε).

(γ) Στις καμπάνιες (από τη δική μου εμπειρία για μερικά χρόνια στο ΔΣ της ΕΕΠΑΑ) υπάρχουν δυο πτυχές: Η μια σχετίζεται με την προθυμία συγκεκριμένων ανθρώπων, συνήθως δημοσιογράφων, που μπορούν να βοηθήσουν (δεν είναι πολλοί αυτοί και συχνά δεν έχουν το "πράσινο φως" από τον εκδότη τους). Η άλλη πτυχή σχετίζεται με καμπάνιες που δεν έχουν σχέση με φιλικό τύπο: εκεί χρειάζονται χρήματα (π.χ. για την εκτύπωση και διανομή φυλλαδίων μαζί με λογαριασμούς ή εφημερίδες). Επί του παρόντος μας λείπουν εθελοντές που μπορούν να βοηθήσουν για τέτοιους σκοπούς (τέτοια βοήθεια συνήθως απαιτεί είτε μια συγκεκριμένη επαγγελματική δραστηριότητα -π.χ. δημοσιογράφοι- είτε έναν πολύ ευρύ κύκλο κοινωνικών γνωριμιών που, για διάφορους λόγους, έχουν δυνατότητα επιρροής).

Μακάρι να κάναμε μια συζήτηση, οι ιδέες του Αθήναιου θα ήταν πολύτιμες.

Σχόλιο mamma: Για γαϊδουριά θα μπορούσα να μιλήσω μόνον αν οι άνθρωποι ξέρουν κι αδιαφορούν. Κι ακόμη είναι πολλοί αυτοί που δεν ξέρουν. Εν μέρει γιατί η αναπηρία είναι αφανής και "καινούργια" ως χωριστή αναπηρία, εν μέρει γιατί ο καθένας κλείνεται στα δικά του και προτιμά να μην βλέπει.

Συγγνώμη για το έντονο σχόλιο. :)