Britain's Got Talent
Αυριο ειναι ο τελικος του Britain's Got Talent και αν και δεν βλεπω τηλεοραση, φιλοι στην δουλεια μου μιλουσανε για τους Ελληνες/Κυπριους που παιρνουν μερος. Oι Stavros Flatley
Φοβου
το σινεμα.
Μιλωντας με φιλους για να παμε σινεμα, μου ηρθε στο μυαλο οτι ειχα γραψει (εδω ή στο blog της M) οτι εχωμια απεχθεια και μια αρνηση για το σινεμα. Οχι για να βλεπω ταινιες αλλα για να πηγαινω σινεμα (εξαιρουνται τα ελαχιστα θερινα στην Ελλαδα).
Αυτη μου ειχε δημιουργηθει οταν ημουνα στο στρατο οταν ημουνα στο κεντρο αλλα ιδιαιτερα οταν υπηρετουσα αλλου.
Δεν μπορουσα να φανταστω πως οι συναδελφοι μου αφου περνουσαμε τοσο καιρο μεσα στο κεντρο, ειδικα μεχρι την ορκωμοσια, μετα να εχουμε μια εξοδο και να θελουνε να βγουνε και να κλειστουνε σε μια αιθουσα. Προτιμουσα να παω για 1-2-3-4-οο ποτα, μια βολτα, να φαω κατι.
Το ιδιο και στην μοναδα. Οταν ημουνα μεσα (με υπηρεσια) ημουνα σε ενα δωματιο, με καγκελα, κλειδωμενος για λογους ασφαλειας και εβγαινα μονο για μιση ωρα το μεσημερι για φαγητο. Το βραδυ μου φερνανε φαγητο γιατι δεν μπορουσα να αφησω το ποστο μου. Δεν περασα ασχημα στο στρατο, αλλα δεν μπορουσα να βγω εξω και να κλειστό σε μια αιθουσα.
Απο τοτε προτιμω να καθισω σπιτι και να δω μια ταινια παρα να βγω και να κλειστο...
Στρουθοκαμηλισμος
Έχοντας παρει σχεδον την αποφαση οτι ο Σεπτεμβρης θα με βρει στην Ελλαδα και μην ρωτησει κανεις "μονιμα?". Εχω ξεχασει τι σημαινει αυτο. Γυρνωντας στην Αθηνα για να μεινω μετα απο 19 χρονια και με πιανει μια βαθυτατη συγκινηση και αηδια, δεν την μπορω την Αθηνα για μεγαλο διαστημα αλλα δεν θελω να αναλυσω αυτο.
Ειμαι στην φαση, νεος με ασχετες σπουδες αλλα ασχολουμενος χρονια με αυτισμο και ερωτευμενος με το δοαταπ (μηπως μου κατσει επιτελους να αναγνωριστει κανα πτυχιο) ερχεται στην Ελλαδα, αφηνωντας μια δουλεια που μου αρεσει τοσο πολυ που αυτη την βδομαδα που εχω αδεια θελω να αρχισουμε παλι και να παω στην φανταστικη χωρα με τις φανταστικες πληρωμες (γιατι πληρωνεσαι οποτε να ναι) και τον φανταστικο κοσμο. Οχι οτι δεν θα το κανα καποια στιγμη, ετσι και αλλιως ελπιζω οτι θα βαλω ενα κοκκο σκονης στο οικοδομημα ειδικης αγωγης στην Ελλαδα να παει καλυτερα.
Στρουθοκαμηλισμος???? Ναι γιατι αποφευγω να περασω απο Μαριλενα, Μαρια, Gasbird, και τους φρεσκους σε μενα MiKy, Emma, Ιωαννα να διαβασω τι γινεται στην Ελλαδα. Ειδικα της Εmma's ειναι μαχαιρια. Εξηγει τα παντα, ακομα και αυτα που εμεις θεωρουμε στην Ελλαδα αυτονοητα και σε κανει να σκεφτεσαι. Ειναι και στα αγγλικα και τα διαβαζω καλυτερα. Ποναει... αλλα (θα) μ'αρεσει, οπως μου αρεσει να γκρινιαζω. Ας ειναι καλα το κουραγιο που παιρνω απο Μαριλενα κλπ κλπ.
Κολληματα #31 (Φτου Eλευθερια!)
Σκεψεις
Γιατι καποιες μερες:
νοιωθω οτι καποιοι ανθρωποι ειναι αχαριστοι
νοιωθω οτι καποιοι ανθρωποι δεν εκτιμουν αυτο που κανουμε
νοιωθω οτι καποιοι ανθρωποι εχουν μπει για τα καλα στην ζωη μου
νοιωθω οτι καποιοι ανθρωποι με κανουν να χαμογελαω
νοιωθω οτι κανω την καλυτερη δουλεια δουλεια του κοσμου
May, Are you dropping the stars?
What is this that you're crying for?
May, Are you coming with us?
We are sailing to nowhere
...
You just have to read on
This is time of tour soul
To anywhere
Travelling is life
Αφου ανεφερα την αρχη του ταξιδιου μου αλλα και την μεγαλυτερη βδομαδα, να γραψω και το τελος και κατι που φαινεται σαν την μεγαλυτερη μερα. Ακρως επεισοδιακο και θα μεινει χαραγμενο στην μνημη μου. Δεν ξερω ηταν το καλυτερο μερος για να μου συμβει μια τετοια περιπετεια, αλλα σιγουρα επρεπε αναγκαστικα να βασιστω στον πιο καταλληλο ανθρωπο για την περισταση. Που οταν του ειπα "Μηπως ολο αυτο ειναι ενα σημαδι να παψω να ταξιδευω?", μου απαντησε "Οχι, αυτο σου λεει να ταξιδεψεις κι αλλο." Και στους δυο αρεσει αυτο το ποιημα του Antonio Machado, "Caminante no hay camino, Caminante, son tus huellas el camino y nada mαs", "Oδοιπορε δεν υπαρχει δρομος. Δρομος ειναι τα βηματα σου και τιποτα αλλο".
Μια μερα που θα ξεκινουσε απλα με την σκεψη, οτι θα ηταν η πρωτη φορα στα οσα χρονια ταξιδευω που θα αλλαζα τρια αεροπλανα. Βαλενθια-Μαδριτη-Λονδινο-Νιουκαστλ. Οπως σκεφτηκα αργοτερα η πρωτη φορα ηταν δεκα χρονια πριν, ταξιδευοντας για καλοκαιρινες διακοπες Εδιμβουργο-Λονδινο-Αθηνα-Σαντορινη.
Το προηγουμενο βραδυ, υπνος απο τη μια. Κουρασμενος ηδη απο το απογευματινο ταξιδι στο αεροδρομιο να αποχαιρετισω την φιλη μου και την δυσκολια στην σκεψη οτι θα πρεπει να περιμενω αλλος δυο μηνες να βρεθουμε. Ταξιδι αστραπη στο σπιτι, βολτα στην γειτονια για να βραδυνο-κεμπαπ- να γιορτασουμε και το Πασχα. Επισκεψη και σε ιντερνετ καφε, πεντε μερες χωρις ιντερνετ και ενοιωθα αποκομμενος. Το ιντερνετ καφε γεματο Αφρικανους που ακουγανε τα τελευταια λεπτα του Βαλενθια-Σεβιλλη και μετα μουσικη σε κατι που μοιαζει σε Femi Kuti. Το κεμπαπτσιδικο απιστευτα γεματο. Ελαχιστοι Ισπανοι, Αφρικανοι (το ιντερνετ καφε ειναι ακριβως διπλα), Ρομα, Ισπανοφωνοι-ισως Μεξικανοι ή Πουερτο Ρικο, και δυο Ελληνες-εμεις.
Οχι η καλυτερη γειτονια αυτη που εμεινα 12 μερες, αλλα ενοιωθα απιστευτα ομορφα και ασφαλεις. Μονο καποια λιγα στραβοκοιταγματα επειδη δεν μιλουσα Ισπανικα ή γιατι δεν ταιριαζα στο Αφρικανικο μοτιβο. Παραδιπλα απο το σπιτι η γιαγια να κανει εμποριο κοκας, με τα δεκα "παιδια" της να μοιραζουν την πραματεια της. Κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Χριστού Τρίγωνα κάλαντα στο μικρό χωριό. Κάθε σπίτι μια γωνιά της μικρης γλαστρουλας. Καθε σπιτι με γαστρουλες μαριχουανας. Οπως ειπε και το παιδι που ειχε το σπιτι, εκεινα τα βαζακια ειναι του γειτονα γιατι ειχε καλυτερα, και το προβλημα ειναι στο grand prix που πετανε πανω απο τα σπιτια τα ελικοπτερα. Η γειτονια ειναι στο λιμανι, και ο απεναντι δουλευει εκει. Το σπιτι φετος εβγαλε την θερμανση με πετρελαιο κλεμμενο και χαρισμενο απο τον απεναντι στα παιδια. Πρωτο βραδυ και πηγαινοντας στο σουπερμαρκετ ενα αυτοκινητο σταματησε μπροστα μας, μια οικογενεια. Βγηκε ο πατερας και μας ρωτησε αν εχουμε να του πουλησουμε χασις ή αν ξερουμε που μπορει να βρει. Το σπιτι μας. Ανεκδοτο, ενας Ισπανος, μια Γαλλιδα, ενας Ελληνας, μια γατα, ενας σκυλος και δυο χελωνες. (υποθετω και καμποσα ποντικια). Ξεφυγα αλλα το σπιτι ηταν τελειο και η γειτονια ακομα περισσοτερο.
Φαι, πακεταρισμα, υπνος στις μιαμιση, το ειπα αυτο ομως ε?
Στις 5, πεντε και τα ξυπνητηρια, Zero 7 με φωνες και γελια. Our mutual friend, Ηταν ενας γαιδαρος, Ζακ Στεφανου κ' Amparanoia, τα ξυπνητηρια μου. Τηλεφωνο απο Ελλαδα για ξεχωριστο ξυπνημα. Café con leche κ χαλβας με σιμιγδαλι για πρωινο. Ξυπνημα στον Κωστα για τελευταιο χαιρετισμο μεχρι να γινει αντρας (φανταρος δλδ). Hasta Luego.
5:35 στην σταση, το σημειωνω οτι ημουνα εκει 15 λεπτα πριν την ωρα που θα ερχοταν το λεωφορειο. Αλλα στις 6 τιποτα. 6 και 10 τιποτα, εκτος απο την επομενη σταση στα 30-35 μετρα 6-7 Μεξικανοι περιμενωντας να πανε στην δουλεια. Εχουν και αυτοι λιγη ωρα στην σταση, οποτε δεν ειμαι τοσο λαθος, οπως λαθος δεν με χρεωνει και ο πινακας στη σταση. Αρα κατι γινεται και αρχιζω να ανησυχω. Λιγοτερο απο 2 ωρες για την πτηση. Μεχρι να τα σκεφτω, ερχεται επιτελους το λεωφορειο. 6¨27 ετοιμος να κατεβω τις σκαλες του μετρο. Θεωρητικα 6παρα10 και το πρωτο μετρο. Κατεβαινοντας τα παντα ειναι κλειστα. Το πρωτο ειναι 6¨56 και 35λεπτα με το μετρο για το αεροδρομιο φτανω στις 7μιση με πτηση στις 8΄10. Κοιτωντας στον πινακα δρομολογιων, σαν πρωτο δρομολογιο στις 6:56 ειχε μονο την Festivo (ισπανικα δεν ξερω αλλα τελευται στηλη ηταν, το festivo μου θυμιζε festival, εεε! Κυριακη ή Αργια θα σημαινε.) Αλλα γαμωτο ηταν Δευτερα. Τουλαχιστον καπως εξηγηθηκε τι εγινε και με το λεωφορειο.
7μιση στο αεροδρομιο, πετωντας στο gate με τον ορειβατικο στην πλατη και τους σφυγμους να κανουν ρεκορ και τα ποδια να τα νοιωθω 500κιλα απο το αγχος. Gate κλειστο. Πηγα στο customer service της RyanAir "Γεια σας πετουσα τωρα, εχασα την πτηση?". Χαζη ερωτηση. Φυσικα και με επομενη πτηση το βραδυ. Εχω ξεχασει να πω οτι τα οικονομικα χτυπανε κοκκινο και ειμαι με 70 ευρω. Γρηγορα πισω στο μετρο και μετα στον σταθμο των τρενων, με την ωρα οταν μπαινω στον σταθμο να ειναι 8:20. Περιμενωντας στην ουρα βλεπω οτι εχει τρενο στις 8:54. Ηξερα οτι το τρενο για Μαδριτη κανει 3μιση ωρες περιπου. Σκεφτομουνα οτι οσο και να κανει ενα εισητηριο πανω απο 65 ευρω αποκλειεται, δεν θα εκανε. Φτανω στον ταμια χαρουμενος αλλα ειχε μονο πρωτη θεση. "Και ποσο κανει?" τεσταρωντας τα νευρα μου, 75 ευρω, μου απανταει.... Ο λαιμος γινεται κομπος, τα νευρα τεντωνονται και το αιμα κανει βολτες σε τρελες ταχυτητες. Αρα επρεπε να βρω λεφτα και δυστυχως δεν φημιζομαι για το τραγουδι να βγαλω ενα καπελακι και να πιασω μια γωνια.
Περπατημα για την Plaza del Ayuntamiento, με δεκα λεπτα αναμονη για λεωφορειο και στις 9 ημουνα στο σπιτι. Το σχεδιο ελεγε να ξυπνησω τον Κωστα και να ερθει μαζι μου να μου βγαλει το εισητηριο, προσευχοντας το επομενο τρενο να με βγαζει στην ωρα μου στην Μαδριτη. Το προβλημα ηταν τωρα οτι ο Κωστας ηταν σχεδον αυπνος και οτι το κουδουνι χτυπουσε στο γραφειο στο ισογειο ενω κοιμοταν στον πρωτο οροφο. Χτυπημα του κουδουνιου για 20 λεπτα. Τ ι π ο τ α ! ! ! ! ! ! Μονο η Λουπιτα να ξυνει την πορτα και να γαβγιζει. Βολτα μεχρι το ιντερνετ καφε να τον παρω τηλεφωνο αλλα λογω αργιας ηταν κλειστο. Παλι στο σπιτι και σε 5 λεπτα...Σουσαμι ανοιξε! Ο Κωστας με κλειστα ματια ανοιγει την πορτα, και γινεται ο Κωστας με ανοιχτο στομα. Σιγουρα δεν περιμενε να με δει. Σε δευτερα να εξηγησω τι γινεται. Εγω αρχισει και ειμαι πολυ νευρικος με ενα στομαχι χαλια. 9μιση στην σταση, λεωφορειο, Plaza del Ayuntamiento, σταθμος τρενων στις 10:10 αλλα αυτη την φορα με Κωστα και βασικα λεφτα.
Εχω αρχισει να νοιωθω οτι ειναι η μερα της μαρμοτας. Δυο φορες στο αεροδρομιο σε ενα 24ωρο, πηγαινελα στο σπιτι και δυο φορες Valencia Nord για το τρενο. Το λεω στον Κωστα και αυτος ισχυριζεται οτι απλα παιζουμε Crash αλλα χανω μια ζωη και ξαναγυριζω στο ιδιο σημειο.
Εχει δικαιο.
Περιμενωντας στην ουρα για εισιτηριο πηδαει και κανει οτι πιανει ενα πορτοκαλι και φτανουμε τα 100. Ζωη για τον Crash. Επομενο τρενο στις 11:25. Σταθμος Βαλενθια, καφες - κρουασαν, μπυρα σαντουιτς με αντζουγιες και λιαστη ντοματα. Ο σταθμος να μου κουναει το χερι
Τρενο. Πρωτη θεση. Κυριλα. Στις 3 στον Atocha. Μαδριτη. Στο μετρο. Ευτυχως η καλη μου "αδερφουλα" μου εχει κανει δωρο ενα χαρτη του μετρο και εχω δει απο πριν την διαδρομη. Atocha-Pacífico-Avenida de América-(Esperanza)ακουγωντας το Proxima Estacion: Esperanza-Mar De Cristal-Aeropuerto T4, 59 λεπτα ακριβως τρεχωντας με τα πραγματα με μουσικη στα αυτια και παρατηρωντας τον κοσμο. Ολοι με μουσικη ή/και ενα βιβλιο. Μια κοπελα με τσαντα απο συνεδριο αυτισμου,autismo.
Στις 4 στο αεροδρομιο. Στο check in με περιμενε μια τεραστια ουρα απο Μαλαισιανους, μαθητες καποιας ομαδας και την διεθνη ομαδα Αγγλικων σχολειων που ειχανε αγωνες στην Ισπανια. Ολοι μαζι πανω απο 150 ατομα, ετσι γινοτανε ενας πανικος στο check in. Δεν ξερω αν ηταν αυτος ο λογος αλλα η προηγουμενη πτηση εφυγε με καθυστερηση στην δικη μας ωρα, η δικη μας με μια ωρα καθυστερηση και η επομενη λιγο πιο νωρις. Για πολλη ωρα ειμασταν χωρις ενημερωση και περιμενωντας μετα για 30 λεπτα στο αεροπλανο μεχρι να βρεθει χρονικο κενο (slot) στον αεροδιαδρομο.
Περιμενωντας στο αεροδρομιο της Μαδριτης, σαν φατσουλα μου κανει αυτο...
Εφτασα Λονδινο 40 λεπτα πριν την απογειωση και εχωντας να κανω και αλλαγη τερμιναλ. Φωτογραφια στην αλλαγη για λογους ασφαλειας. Εκνευριστικο να σου βγαζουν φωτο. Δεκαπεντε λεπτα καθυστηρηση και ετσι μπορω να πιω ενα pint. Τα βασανα σαν να εχουν τελειωσει. Η ωρα εχει παει 8, ηδη 16 ωρες ξυπνιος. Πτηση για Newcastle διαβαζωντας εφημεριδα και προσπαθωντας να ερθω στην πραγματικοτητα. Προσγειωση και περιμενω τις βαλιτσες ανυπομωνοντας να μπω στο σπιτι μου και να ξεραθω. Περιμενω και περιμενω και στο τελος εχουμε μεινει 6 ατομα. Τελικα μου ειπανε οτι η βαλιτσα εχει μεινει στο Λονδινο. Το παραξενο ειναι οτι ενα ζευγαρι που ερχοτανε απο Buenos Aires-Madrid-London πηρε την μια βαλιτσα του αλλα η αλλη εμεινε στο Λονδινο. Αφου κρατησανε τα στοιχεια μου, μου ειπανε οτι την επομενη μερα μεχρι της 1, θα εχω παρει την βαλιτσα, θα την βαζανε στην πρωινη πτηση. Να και κατι να πανηγυριζω. Θα γυρνουσα σπιτι χωρις την βαλιτσα και χωρις βαρος και μετα απο 11 χρονια στην Βρετανια και απειρες πτησεις ηταν η πρωτη φορα που εχανα την βαλιτσα!!! Το περιμενα χρονια! :-P
Μια ωρα στο μετρο για Sunderland, 20λεπτα περπατημα για το σπιτι και στις 12 στο σπιτι μου. Ηδη 20 ωρες ξυπνιος και τις περισσοτερες στο δρομο και με την επομενη μερα να ειμαι στην δουλεια και ξυπνημα στις 8. ωραια ηταν!!!!
Yann Tiersen Live
Την προηγουμενη Παρασκευη το βραδυ παρακολουθησα τη συναυλια του Yann Tiersen στο Queen's Hall στο Εδιμβουργο, μια εκκλησια που εχει γινει συναυλιακος χωρος. Στην συναυλια πηγα με την Dead End Mind και το δικο της post υπαρχει εδω. Τελευταια φορα που ειχα παει στον συγκεκριμενο χωρο για συναυλια ηταν, αχχχχχχχχχχχχχ, η τελευταια φορα που ειχα δει τους Tindersticks στις 2/6/2003 και παλι αχχχχχχχχχχχχχχ περασαν σχεδον 6 χρονια. Ο χωρος ειναι μικρος και ζεστος, με δυο επιπεδα και περιμετρικες κερκιδες στον πρωτο οροφο. Το κακο ειναι, οπως θα δειτε και μετα, οτι επειδη ειναι μικρος δεν φαινεται καλα η σκηνη απο τον οροφο. Αλλα φαινονται πανεμορφα κεφαλια θεατων. Εξω απο τον συναυλιακο χωρο, στον προθαλαμο υπαρχει ενα μεγαλο μπαρ, με αρκετο χωρο για να καθεσαι οσο περιμενεις να για την συναυλια. Επισης στην εισοδο σου σφραγιζαν το χερι για να μπορεις να μπαινοβγαινεις για τσιγαρο.
Φτασαμε λιγο καθυστερημενα και μετα ακολουθησαν και δυο φιλοι και πετυχαμε το support προς το τελος. Ηταν οι Remember Remember (...the Fifth of November,The Gunpowder Treason and Plot,I know of no reason...κλπ κλπ????????"). Αφησαν καλες εντυπωσεις, με αρκετα πειραματικο ηχο. Ενας συντονισμος σε καποια στιγμη μικροφωνου και καποιου οργανου κατεστρεψε το βουλωμενο τυμπανο μου. Καθομασταν και μπροστα στα ηχεια.
Για αρχη περιμενωντας τον Yann πηγαμε στο πισω κεντρικο μερος στο ισογειο αλλα μολις αρχιζε προτιμησαμε να παμε στον εξωστη και στο πλαι. Υποθετω οτι ηταν καλη κινηση.
Την μεγαλη ξενερα την ειχα φαει οταν ηταν να τον δω στην Θεσσαλονικη που εμαθα οτι δεν παιζει τοσο πολυ τραγουδια απο το Αμελι, αλλα απο τους δισκους του. Ωραια μουσικη και πολυ ηλεκτρικος ηχος οπως φαινεται και στο πρωτο βιντεο, αλλα περιμενεις και λιγο Αμελι. Οι υπολοιποι της παρεας, Dead End Mind, ενας Ελληνας και μια κοπελα απο το Μεξικο δεν το ξερανε και μαλλον ξενερωσανε λιγουλακι. Το κακο ηταν οτι δεν ειχε ουτε το ακορντεον του οπως τον εχω δει σε αλλα live στο youtube.
και το τελειο Sur Le Fil
Επαιξε 1μιση ωρα περιπου και οσο και να περιμενα κατι απο Αμελι ή το Good Bye Lenin επαιξε μονο ενα κομματι απο Αμελι διασκευασμενο πολυ πιο ηλεκτρικα.
Περισσοτερα βιντεακια και φωτογραφιες υπαρχουν και στο post της Dead End Mind
Κυριακη πρωι...
με εναν τρελο πονοκεφαλο. Ευτυχως που εχω αδεια μεχρι τεταρτη μεσημερι να μαζεψω τα κομματια μου.
Ερχονται αλλαγες λεει το ζωδιο μου (δεν το διαβασα, αλλα σε καποιο σιτε αυτο θα λεει και ετσι και αλλιως ερχονται). Ισως πιο γρηγορα απο οτι περιμενα και οχι τιποτα αλλο δεν μου αρεσουν γενικα. Περιμενωντας προς το παρον την 25η Ιουνιου και βλεπουμε...To κακο της εταιριας ειναι οτι το κουτσομπολιο και οι φημες εξαπλωνονται με τρελη ταχυτητα...
I felt so good, like anything was possible
I hit cruise control and rubbed eyes
The last three days the rain was unstoppable
It was always cold, no sun shine
La Valse D'Amelie
Πριν τρια χρονια πηραμε το τρενο, πηγαμε Θεσσαλονικη, πινωντας μπυρες στην διαδρομη και λεγωντας ποσα γαματα θα ηταν. Λεωφορειο προς Μονη Λαζαριστων, στο μπαρακι του Ερωτικου μεχρι να ερθει η ωρα. Με μπυρες και πατατακια να ξεγελασουμε την πεινα μας. Ηρθε η ωρα, στηθηκαμε στην ουρα. Εβρεξε 10 λεπτα και ακυρωθηκε η συναυλια. Ηταν να δουμε τον Yann Tiersen. Τον εμαθα οπως ολοι μας, υποθετω, απο το Amelie. Σημερα ηρθε η ωρα να τον δω τελικα. :))))
Μια σκηνη που μου αρεσει απιστευτα. Οπως και στην αρχη που βλεπει τα συννεφα σαν εικονες.
Let me help you. Step down. Here we go! The drum major's widow! She's worn his coat since the day he died. The horse's head has lost an ear! That's the florist laughing. He has crinkly eyes. In the bakery window, lollipops. Smell that! They're giving out melon slices! Sugarplum, ice cream! We're passing the park butcher. Ham, 79 francs. Spareribs, 45! Now the cheese shop. Picadors are 12.90. Cabecaus 23.50. A baby's watching a dog that's watching the chickens. Now we're at the kiosk by the metro. I'll leave you here. Bye!
και μια ατακα: Raymond Dufayel: You mean she would rather imagine herself relating to an absent person than build relationships with those around her?
Γενική απαγόρευση του καπνίσματος...απο 1.7.2009
To post που εχει μαλλον τα περισσοτερα σχολια μεχρι τωρα, αλλα που παντως σιγουρα εχει προκαλεσει την μεγαλυτερη συζητηση ειναι αυτο για τον νομο περι καπνισματος.
Στις διακοπες μου βρεθηκα στην Ισπανια, που μπορει καποιος να παρομοιασει με την Ελλαδα σε θεματα κουλτουρας και τροπου ζωης, ο νομος ισχυει εδω και 3μιση χρονια. Απο 1.1.2006.
Ο νομος στην Ισπανια λεει οτι:
- Το καπνισμα απαγορευεται σε ολα τα μερη εργασιας, δημοσια και ιδιωτικα και σε ολα τα δημοσια κτηρια. Εργαζομενοι που θελουν να καπνισουν, πρεπει να το πραξουν εξω και πρεπει να καλυψουν τον χαμενο χρονο.
- Εστιατορια, disco και bar πανω απο 100τ.μ. πρεπει να παρεχει ενα ξεχωριστο χωρο για καπνιστες, ο οποιος να σηματοδοτειται καταλληλα, να ειναι καταλληλα χωρισμενος απο τον κεντρικο χωρο με δικο του συστημα εξαερισμου. Δεν πρεπει να ειναι σε χωρο, τον οποιο πρεπει να διασχισει καποιος για να μπει ή να βγει στο μαγαζι, δεν μπορει να ειναι παραπανω απο το 30% του μαγαζιου και δεν μπορει να ειναι στο συνολο πανω απο 300τμ. Οποιοδηποτε καταστημα που δεν μπορει να συμμορφωθει με τις παραπανω οδηγιες ειναι υποχρεωμενο να απαγορεψει το καπνισμα στο χωρο του.
- Ιδιοκτητες μπαρ, καφε και εστιατοριων μικροτερων απο 100τμ μπορουν να αποφασισουν αν θα επιτρεψουν το καπνισμα ή οχι στους χωρους του μαγαζιου τους.
- Μαγαζια, σουπερ-μαρκετ και περιπτερα (kioscos)κλπ δεν ειναι πλεον εξουσιοδοτημενα να πουλανε τσιγαρα, πουρα ή καπνο. Τα μοναδικα μαγαζια που ειναι εξουσιοδοτημενα να πουλανε τσιγαρα, πουρα ή καπνο. ειναι τα estancos (τα παραδοσιακα μαγαζακια για γραμματοσημα και τσιγαρα στην Ισπανια)
Θα μπορουσαμε να μπουμε σε πολλες συζητησεις για τον νομο και αν καλυπτει τους μη καπνιστες. Παραδειγματα.... εδω. Κατι που ισως να εχω ξαναπει, γιατι οσοι ειναι τοσο εναντια στο τσιγαρο στρεφονται εναντιων των καπνιστων που θελουν να εξασκουν το νομιμο δικαιωμα τους να καπνιζουν, αντι να προσπαθουν να απαγορευσουν την πωληση τσιγαρων. Ποιο δυσκολο μεν, αλλα ποιο ουσιαστικο.
Ξεπερνωντας αυτα...
Ημουνα δυο βδομαδες σε μια χωρα, που σαν μη καπνιστης, ειχα την δυνατοτητα να βρω μαγαζια που να μην επιτρεπεται το καπνισμα. Αν και καθομασταν περισσοτερο εξω. Τα περισσοτερα μαγαζια που πηγαμε ηταν καπνιστων γιατι ηταν μικροτερα των 100τμ και η παρεα μου ηταν καπνιστες οποτε ξερανε μονο "μαγαζια καπνιστων" οχι οτι ολα ηταν καπνιστων. Τυχαμε σε μαγαζια μη καπνιστων που μπορουσε να καπνισεις σε τραπεζακια εξω. Ειχαμε καλες μερες και βολευε.
Ετσι περασα δυο βδομαδες που δεν καταλαβα οτι ειμαι σε μια χωρα που υπαρχει η συγκεκριμενη νομοθεσια γιατι υπηρχε αρμονικη συνυπαρξη καπνιστων και μη-καπνιστων.
Θεωρω πιο ουσιαστικα μετρα να μην επιτρεπεται η πωληση σε ανηλικους (και να τηρηθει), ακομα και αν οι γονεις βαριουνται να πανε στο περιπτερο γιατι ειναι Κυριακη μεσημερι και ο περιπτερας ειναι ο κυρ-Γιωργος που τους ξερει 10 χρονια. Να μην επιτρεπεται το καπνισμα σε δημοσιες υπηρεσιες και ταξι.
Αυτα τα λιγα...
Keep Blues Alive
Εγω γραψει παλιοτερα... "Για εναν παραξενο λογο οποτε ψαχνω στα mp3 να ακουσω κατι χωρις να ξερω τι, θα σταματησω πανω σε μπλουζ. Τις περισσοτερες φορες πανω του. To Grasshoper εχει λιωσει σε βινυλιο/cd και mp3 και με συντροφευει πολλες νυχτες ακομα και τωρα και τα δυο τραγουδια ειναι απο κει." Ετσι ειμαι τις τελευταιες μερες, ακουω συνεχεια JJ Cale, με μικρα διαλλειματα απο Blues Wire και Albert Collins και George Thorogood.
Η λιστα στο winamp ειναι καπου 12 ωρες και παιζει ασταματητα. Ενω διαβαζω καταλαβαινω οτι ειναι κατι που μου αρεσει αλλα δεν καθομαι να το αναλυσω σαν το τελειο soundtrack.
Μπλεκωντας Blues Wire με JJ Cale μια διασκευη που εχουν κανει στο Sensitive Kind
και μου αρεσει περισσοτερο και απο το αυθεντικο.
Ενα τραγουδι που με εκανε να σταματησω και να το ακουσω πολλες φορες ειναι του JJ Cale το Days Go By.
Βιντεακια του JJ Cale
*O τιτλος του post ειναι τιτλος τραγουδιου των Blues Wire. Ξεκιναει με κατι που συμφωνω απολυτα. The music you listen to, becomes the soundtrack of your life.
Flamenco
Το πρωτο πραγμα που μου ειπε ο Κωστας (που μας φιλοξενησε στην Βαλενθια) ειναι οτι καθε Τριτη, εχει ενα κλαμπ Flamenco night αλλα δεν βρισκει παρεα να παει. Οποτε την μια μοναδικη Τριτη που 'μουνα εκει.
Hague y Madrid
Mr. Gyros. Πρωτο σαββατοκυριακο τ' Απριλη (για να μην μπερδευεται και η Μαριαλενα :-P). Αφιξη στις Κατω Χωρες, βραδυνη βολτα διπλα στα καναλια. Το παλατι, το διεθνες δικαστηριο καπου εδω, η σκια του Μιλοσεβιτς να περιπλανιεται.
Δεν το ειπα μονο εγω, το ιδιο σχολιο και το επομενο βραδυ, "πολυ καλα αλλα με ενταση, σχεδον επιθετικα".
Η τελεια ταξη...ανθρωποι που γυρνανε γυρω απο τον πυρηνα της ζωης τους και εφαπτονται με τις τροχιες των αλλων και ετσι συναντιουνται.
Η τελεια αταξια...μια ταξη με παιδια 3 με 6 χρονων διαφορετικων εθνικοτητων και το βασικοτερο διαφορετικης πρωτης γλωσσας με κοινο κωδικα επικοινωνιας τον...αυτισμο.
Το επομενο βραδυ, η δυναμη των τριων. Πρωτη φορα που βρισκομαστε και οι τρεις σχεδον τρια χρονια μετα, πρωτη φορα αφοτου γνωριστηκαμε. Στομιο - Νικαια - Ριγα -...Αμστερνταμ ("βασικα ειμαστε Αμστερνταμ ακομα, πιναμε μπυρες στο μπαρ του αεροδρομιου και ξεχαστηκαμε. Θα μας φωναξανε αλλα δεν το καταλαβαμε, χασαμε την πτηση."). Στην σημερινη μας συναντηση ταιριαζει και ενα τραγουδι "Τι συμβαινει εδω?" - Γιαννης Χαρουλης
Αυτή τη νύχτα που ξυπνήσαμε τα όνειρα
με μόνη ελπίδα μια φωνή παρανομίας
κάποιος φώναξε "επιτέλους συμφωνήσαμε"
μήπως θυμώσουμε ξανά την ιστορία
Βολτες...cañas με παγωμενη μπυρα...run run run να προλαβω το αεροπλανο...Πισω στο σπιτι, ξεπακεταρισμα, πακεταρισμα παλι αμεσως, δυο ωρες υπνος, πτηση για την μια πολητ της βασιλισσας και μετα για την αλλη πολη της Βασιλισσας. Μαδριτη.
Δυο μερες και πολλα χλμ στα παπουτσια. Let's Walk. Where would you like to go today?
Ερωτηση προς εμενα, εχεις παει και Μαδριτη
και Βαρκελωνη.
Ποια πολη προτιμας?
Η Μαδριτη ωραια πολη για να ζεις, εχεις να κανεις πραγματα, πανεμορφη, αλλα χωρις νερο, χωρις θαλασσα, με εναν ποταμο καπου που κανενας δεν εχει δει.
Η Βαρκελωνη επισης πανεμορφη με χαρακτηρα, Gaudi και Καταλωνιας και φυσικα θαλασσα.
Πισω στην επισκεψη. Οσο και να φαινεται παραξενο, αυτο ειναι οτι αντικρυζεις μπαινωντας στον κεντρικο σταθμο τρενου στην Μαδριτη. Atocha.
Ο σταθμος στον οποιο πηγαιναν τα τρενα τον Μαρτιο του 2004 στο τρομοκρατικο χτυπημα στην Μαδριτη. Το ειχα ξεχασει τελειως.
Βραδυνη βολτα, Gran Via, Metropolis το κτιριο ειναι απο ασφαλιστικη αλλα ειναι πανεμορφο.
Το επομενο πρωι, ζεστη και τα συννεφα να με προστατευουν απο το να καω. 
Puerta Del Sol για να αγορασουμε μια σακουλα γλυκα και περπατημα μεχρι Palacio Real για να τα απολαυσουμε. Πασαλειμμενοι απο ζαχαρη και λαδια.
Αιγυπτιακο τεμπλο, Temple of Debod στο Parque de Rosales και ο Δον Κιχωτης με τον Sancho Panza στην Plaza De Espana.
Τελεια εικονα για vegeterian
Χαμενοι στα στενα μια κρυμμενη πλατεια και μια καταληψη.
Ξανα χαμενοι στα στενα πολυχρωμες βιτρινες.
Φτανωντας στο Prado νωρις το βραδακι και αλλα να μπουμε στο μουσειο προτιμαμε τον Βοτανικο κηπο. Να μυρισουμε την ανοιξη και να δουμε Γαυρους και Κουτσουπιες.
Βραδακι για ποτο στο Blue Note στην Tribunal.
Ωραια λατιν μουσικουλα, συζητησεις ξανα και σχεδια. Ευχη να παμε κατασκηνωση και ποσο μας λειπει.
Γεματα Mojito
Αδεια Mojito
Την επομενη μερα στο Reina Sofia. Η Guernica απιστευτη, μου ερχεται στο μυαλο η εισαγωγη απο το Basquiat
και ποσο θα ηθελα να την εβλεπα μονος μου καθισμενος στο πατωμα, ενω ημουνα με αλλα 100 ατομα και χωρις να μπορω να περασω μπροστα.
Miro και οι 13 μαυρες βουλες, θα θελαμε να βλεπαμε το προσχεδιο για αυτο. Dali κ Picasso και ο κυβισμος του. Μου ερχεται στο μυαλο το "Αϊνστάιν Πικάσο Ο χώρος ο χρόνος και η ομορφιά" του Arthur Miler..
Το μεσημερι μας βρισκει στο Retiro να μας μπιανιαζ η ηλιους. Σπιτι και αεροδρομιο, πτηση προς Βαλενθια.
Subscribe to:
Posts (Atom)