Travelling is life

Αφου ανεφερα την αρχη του ταξιδιου μου αλλα και την μεγαλυτερη βδομαδα, να γραψω και το τελος και κατι που φαινεται σαν την μεγαλυτερη μερα. Ακρως επεισοδιακο και θα μεινει χαραγμενο στην μνημη μου. Δεν ξερω ηταν το καλυτερο μερος για να μου συμβει μια τετοια περιπετεια, αλλα σιγουρα επρεπε αναγκαστικα να βασιστω στον πιο καταλληλο ανθρωπο για την περισταση. Που οταν του ειπα "Μηπως ολο αυτο ειναι ενα σημαδι να παψω να ταξιδευω?", μου απαντησε "Οχι, αυτο σου λεει να ταξιδεψεις κι αλλο." Και στους δυο αρεσει αυτο το ποιημα του Antonio Machado, "Caminante no hay camino, Caminante, son tus huellas el camino y nada mαs", "Oδοιπορε δεν υπαρχει δρομος. Δρομος ειναι τα βηματα σου και τιποτα αλλο".

Μια μερα που θα ξεκινουσε απλα με την σκεψη, οτι θα ηταν η πρωτη φορα στα οσα χρονια ταξιδευω που θα αλλαζα τρια αεροπλανα. Βαλενθια-Μαδριτη-Λονδινο-Νιουκαστλ. Οπως σκεφτηκα αργοτερα η πρωτη φορα ηταν δεκα χρονια πριν, ταξιδευοντας για καλοκαιρινες διακοπες Εδιμβουργο-Λονδινο-Αθηνα-Σαντορινη.

Το προηγουμενο βραδυ, υπνος απο τη μια. Κουρασμενος ηδη απο το απογευματινο ταξιδι στο αεροδρομιο να αποχαιρετισω την φιλη μου και την δυσκολια στην σκεψη οτι θα πρεπει να περιμενω αλλος δυο μηνες να βρεθουμε. Ταξιδι αστραπη στο σπιτι, βολτα στην γειτονια για να βραδυνο-κεμπαπ- να γιορτασουμε και το Πασχα. Επισκεψη και σε ιντερνετ καφε, πεντε μερες χωρις ιντερνετ και ενοιωθα αποκομμενος. Το ιντερνετ καφε γεματο Αφρικανους που ακουγανε τα τελευταια λεπτα του Βαλενθια-Σεβιλλη και μετα μουσικη σε κατι που μοιαζει σε Femi Kuti. Το κεμπαπτσιδικο απιστευτα γεματο. Ελαχιστοι Ισπανοι, Αφρικανοι (το ιντερνετ καφε ειναι ακριβως διπλα), Ρομα, Ισπανοφωνοι-ισως Μεξικανοι ή Πουερτο Ρικο, και δυο Ελληνες-εμεις.

Οχι η καλυτερη γειτονια αυτη που εμεινα 12 μερες, αλλα ενοιωθα απιστευτα ομορφα και ασφαλεις. Μονο καποια λιγα στραβοκοιταγματα επειδη δεν μιλουσα Ισπανικα ή γιατι δεν ταιριαζα στο Αφρικανικο μοτιβο. Παραδιπλα απο το σπιτι η γιαγια να κανει εμποριο κοκας, με τα δεκα "παιδια" της να μοιραζουν την πραματεια της. Κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Χριστού Τρίγωνα κάλαντα στο μικρό χωριό. Κάθε σπίτι μια γωνιά της μικρης γλαστρουλας. Καθε σπιτι με γαστρουλες μαριχουανας. Οπως ειπε και το παιδι που ειχε το σπιτι, εκεινα τα βαζακια ειναι του γειτονα γιατι ειχε καλυτερα, και το προβλημα ειναι στο grand prix που πετανε πανω απο τα σπιτια τα ελικοπτερα. Η γειτονια ειναι στο λιμανι, και ο απεναντι δουλευει εκει. Το σπιτι φετος εβγαλε την θερμανση με πετρελαιο κλεμμενο και χαρισμενο απο τον απεναντι στα παιδια. Πρωτο βραδυ και πηγαινοντας στο σουπερμαρκετ ενα αυτοκινητο σταματησε μπροστα μας, μια οικογενεια. Βγηκε ο πατερας και μας ρωτησε αν εχουμε να του πουλησουμε χασις ή αν ξερουμε που μπορει να βρει. Το σπιτι μας. Ανεκδοτο, ενας Ισπανος, μια Γαλλιδα, ενας Ελληνας, μια γατα, ενας σκυλος και δυο χελωνες. (υποθετω και καμποσα ποντικια). Ξεφυγα αλλα το σπιτι ηταν τελειο και η γειτονια ακομα περισσοτερο.

Φαι, πακεταρισμα, υπνος στις μιαμιση, το ειπα αυτο ομως ε?
Στις 5, πεντε και τα ξυπνητηρια, Zero 7 με φωνες και γελια. Our mutual friend, Ηταν ενας γαιδαρος, Ζακ Στεφανου κ' Amparanoia, τα ξυπνητηρια μου. Τηλεφωνο απο Ελλαδα για ξεχωριστο ξυπνημα. Café con leche κ χαλβας με σιμιγδαλι για πρωινο. Ξυπνημα στον Κωστα για τελευταιο χαιρετισμο μεχρι να γινει αντρας (φανταρος δλδ). Hasta Luego.

5:35 στην σταση, το σημειωνω οτι ημουνα εκει 15 λεπτα πριν την ωρα που θα ερχοταν το λεωφορειο. Αλλα στις 6 τιποτα. 6 και 10 τιποτα, εκτος απο την επομενη σταση στα 30-35 μετρα 6-7 Μεξικανοι περιμενωντας να πανε στην δουλεια. Εχουν και αυτοι λιγη ωρα στην σταση, οποτε δεν ειμαι τοσο λαθος, οπως λαθος δεν με χρεωνει και ο πινακας στη σταση. Αρα κατι γινεται και αρχιζω να ανησυχω. Λιγοτερο απο 2 ωρες για την πτηση. Μεχρι να τα σκεφτω, ερχεται επιτελους το λεωφορειο. 6¨27 ετοιμος να κατεβω τις σκαλες του μετρο. Θεωρητικα 6παρα10 και το πρωτο μετρο. Κατεβαινοντας τα παντα ειναι κλειστα. Το πρωτο ειναι 6¨56 και 35λεπτα με το μετρο για το αεροδρομιο φτανω στις 7μιση με πτηση στις 8΄10. Κοιτωντας στον πινακα δρομολογιων, σαν πρωτο δρομολογιο στις 6:56 ειχε μονο την Festivo (ισπανικα δεν ξερω αλλα τελευται στηλη ηταν, το festivo μου θυμιζε festival, εεε! Κυριακη ή Αργια θα σημαινε.) Αλλα γαμωτο ηταν Δευτερα. Τουλαχιστον καπως εξηγηθηκε τι εγινε και με το λεωφορειο.

7μιση στο αεροδρομιο, πετωντας στο gate με τον ορειβατικο στην πλατη και τους σφυγμους να κανουν ρεκορ και τα ποδια να τα νοιωθω 500κιλα απο το αγχος. Gate κλειστο. Πηγα στο customer service της RyanAir "Γεια σας πετουσα τωρα, εχασα την πτηση?". Χαζη ερωτηση. Φυσικα και με επομενη πτηση το βραδυ. Εχω ξεχασει να πω οτι τα οικονομικα χτυπανε κοκκινο και ειμαι με 70 ευρω. Γρηγορα πισω στο μετρο και μετα στον σταθμο των τρενων, με την ωρα οταν μπαινω στον σταθμο να ειναι 8:20. Περιμενωντας στην ουρα βλεπω οτι εχει τρενο στις 8:54. Ηξερα οτι το τρενο για Μαδριτη κανει 3μιση ωρες περιπου. Σκεφτομουνα οτι οσο και να κανει ενα εισητηριο πανω απο 65 ευρω αποκλειεται, δεν θα εκανε. Φτανω στον ταμια χαρουμενος αλλα ειχε μονο πρωτη θεση. "Και ποσο κανει?" τεσταρωντας τα νευρα μου, 75 ευρω, μου απανταει.... Ο λαιμος γινεται κομπος, τα νευρα τεντωνονται και το αιμα κανει βολτες σε τρελες ταχυτητες. Αρα επρεπε να βρω λεφτα και δυστυχως δεν φημιζομαι για το τραγουδι να βγαλω ενα καπελακι και να πιασω μια γωνια.

Περπατημα για την Plaza del Ayuntamiento, με δεκα λεπτα αναμονη για λεωφορειο και στις 9 ημουνα στο σπιτι. Το σχεδιο ελεγε να ξυπνησω τον Κωστα και να ερθει μαζι μου να μου βγαλει το εισητηριο, προσευχοντας το επομενο τρενο να με βγαζει στην ωρα μου στην Μαδριτη. Το προβλημα ηταν τωρα οτι ο Κωστας ηταν σχεδον αυπνος και οτι το κουδουνι χτυπουσε στο γραφειο στο ισογειο ενω κοιμοταν στον πρωτο οροφο. Χτυπημα του κουδουνιου για 20 λεπτα. Τ ι π ο τ α ! ! ! ! ! ! Μονο η Λουπιτα να ξυνει την πορτα και να γαβγιζει. Βολτα μεχρι το ιντερνετ καφε να τον παρω τηλεφωνο αλλα λογω αργιας ηταν κλειστο. Παλι στο σπιτι και σε 5 λεπτα...Σουσαμι ανοιξε! Ο Κωστας με κλειστα ματια ανοιγει την πορτα, και γινεται ο Κωστας με ανοιχτο στομα. Σιγουρα δεν περιμενε να με δει. Σε δευτερα να εξηγησω τι γινεται. Εγω αρχισει και ειμαι πολυ νευρικος με ενα στομαχι χαλια. 9μιση στην σταση, λεωφορειο, Plaza del Ayuntamiento, σταθμος τρενων στις 10:10 αλλα αυτη την φορα με Κωστα και βασικα λεφτα.

Εχω αρχισει να νοιωθω οτι ειναι η μερα της μαρμοτας. Δυο φορες στο αεροδρομιο σε ενα 24ωρο, πηγαινελα στο σπιτι και δυο φορες Valencia Nord για το τρενο. Το λεω στον Κωστα και αυτος ισχυριζεται οτι απλα παιζουμε Crash αλλα χανω μια ζωη και ξαναγυριζω στο ιδιο σημειο.

Εχει δικαιο.

Περιμενωντας στην ουρα για εισιτηριο πηδαει και κανει οτι πιανει ενα πορτοκαλι και φτανουμε τα 100. Ζωη για τον Crash. Επομενο τρενο στις 11:25. Σταθμος Βαλενθια, καφες - κρουασαν, μπυρα σαντουιτς με αντζουγιες και λιαστη ντοματα. Ο σταθμος να μου κουναει το χερι


Τρενο. Πρωτη θεση. Κυριλα. Στις 3 στον Atocha. Μαδριτη. Στο μετρο. Ευτυχως η καλη μου "αδερφουλα" μου εχει κανει δωρο ενα χαρτη του μετρο και εχω δει απο πριν την διαδρομη. Atocha-Pacífico-Avenida de América-(Esperanza)ακουγωντας το Proxima Estacion: Esperanza-Mar De Cristal-Aeropuerto T4, 59 λεπτα ακριβως τρεχωντας με τα πραγματα με μουσικη στα αυτια και παρατηρωντας τον κοσμο. Ολοι με μουσικη ή/και ενα βιβλιο. Μια κοπελα με τσαντα απο συνεδριο αυτισμου,autismo.

Στις 4 στο αεροδρομιο. Στο check in με περιμενε μια τεραστια ουρα απο Μαλαισιανους, μαθητες καποιας ομαδας και την διεθνη ομαδα Αγγλικων σχολειων που ειχανε αγωνες στην Ισπανια. Ολοι μαζι πανω απο 150 ατομα, ετσι γινοτανε ενας πανικος στο check in. Δεν ξερω αν ηταν αυτος ο λογος αλλα η προηγουμενη πτηση εφυγε με καθυστερηση στην δικη μας ωρα, η δικη μας με μια ωρα καθυστερηση και η επομενη λιγο πιο νωρις. Για πολλη ωρα ειμασταν χωρις ενημερωση και περιμενωντας μετα για 30 λεπτα στο αεροπλανο μεχρι να βρεθει χρονικο κενο (slot) στον αεροδιαδρομο.
Περιμενωντας στο αεροδρομιο της Μαδριτης, σαν φατσουλα μου κανει αυτο...

Εφτασα Λονδινο 40 λεπτα πριν την απογειωση και εχωντας να κανω και αλλαγη τερμιναλ. Φωτογραφια στην αλλαγη για λογους ασφαλειας. Εκνευριστικο να σου βγαζουν φωτο. Δεκαπεντε λεπτα καθυστηρηση και ετσι μπορω να πιω ενα pint. Τα βασανα σαν να εχουν τελειωσει. Η ωρα εχει παει 8, ηδη 16 ωρες ξυπνιος. Πτηση για Newcastle διαβαζωντας εφημεριδα και προσπαθωντας να ερθω στην πραγματικοτητα. Προσγειωση και περιμενω τις βαλιτσες ανυπομωνοντας να μπω στο σπιτι μου και να ξεραθω. Περιμενω και περιμενω και στο τελος εχουμε μεινει 6 ατομα. Τελικα μου ειπανε οτι η βαλιτσα εχει μεινει στο Λονδινο. Το παραξενο ειναι οτι ενα ζευγαρι που ερχοτανε απο Buenos Aires-Madrid-London πηρε την μια βαλιτσα του αλλα η αλλη εμεινε στο Λονδινο. Αφου κρατησανε τα στοιχεια μου, μου ειπανε οτι την επομενη μερα μεχρι της 1, θα εχω παρει την βαλιτσα, θα την βαζανε στην πρωινη πτηση. Να και κατι να πανηγυριζω. Θα γυρνουσα σπιτι χωρις την βαλιτσα και χωρις βαρος και μετα απο 11 χρονια στην Βρετανια και απειρες πτησεις ηταν η πρωτη φορα που εχανα την βαλιτσα!!! Το περιμενα χρονια! :-P

Μια ωρα στο μετρο για Sunderland, 20λεπτα περπατημα για το σπιτι και στις 12 στο σπιτι μου. Ηδη 20 ωρες ξυπνιος και τις περισσοτερες στο δρομο και με την επομενη μερα να ειμαι στην δουλεια και ξυπνημα στις 8. ωραια ηταν!!!!