Ο δίσκος ήταν τα Σκουριασμένα Χείλια, σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και κατά κύριο λόγο στίχους Κώστα Τριπολίτη. Φωνή όπως είπα πριν Βίκυ Μοσχολιού. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να διαλέξω τραγούδι. Τουτουνου του καιρού
Η Συχνότητα...
Σκουριασμένα Χείλια
το βρηκα στα προχειρα...καθυστερημενο....
Σχολιαζα στην Buttefly οτι δεν εχω δει φετος χιονι και οτι μαλλον δεν θα δω...και τι μου ειπε? "ποιος ξέρει, μπορεί και να δεις, έτσι νομίζω εγώ! :)". Happy thoughts σκεφτηκα και την επομενη ξυπνησα σε 20+ cm χιονι! :)
Βεβαια, ηρθε, ειδα, επεσα. Διαστρεμμα για να περασω αξεχαστες μερες. Και το ελεγα οτι δεν κανω για πατιναζ. Το ειρωνικο ειναι οτι το επαθα λιγα μετρα πριν μπω στο λεωφορειο για να φυγω για Αθηνα! Ετσι κατεληξα με την βαλιτσα στο νοσοκομειο!Αξεχαστες γιορτες και τελικα με οποιους φιλους θα καθησεις τετοια γραμματα θα μαθεις...
Επισης να πω οτι ειναι απολαυση να κανεις μετακομιση..αλλα ταυτοχρονα να εισαι στον καναπε να χαζευεις στο λαπτοπ και να δινεις οδηγιες στους κολλητους σου που να βαλουν τα πραγματα!!
Αρχες Νοεμβριου
Πριν παω για δουλεια το απογευμα ειχα να βγω το πρωι για καφε με μια φιλη που δεν ηταν στα καλυτερα της. Οταν μιλησαμε το πρωι, ειχε ηδη παρει την αποφαση να παει στο Σουνιο να ηρεμησει.
Με το λεωφορειο δεν ειναι οτι καλυτερο, ειδικα με την μεσημεριανη κινηση της Αθηνας, σχεδον 2 ωρες αλλα η διαδρομη ειδικα σε μια τετοια μερα με ηλιο και ζεστη και σιγουρα το τοπιο σε αποζημιωνει.
Η σκεψη για βολτα στο Σουνιο ειχε ερθει σε συζητηση με φιλους πριν ενα χρονο περιπου και ξανα οταν διαβασα το ποστ του ΚιτσουΜιτσου.
Μετά το τέλος των Περσικών πολέμων, στα χρόνια πια του Περικλή, αποφασίστηκε η ανέγερση του Παρθενώνα, του οποίου οι εργασίες ξεκίνησαν το 447 και τέλειωσαν το 438. Ενώ λοιπόν ήδη κτιζόταν ο Παρθενώνας, ξεκίνησε και η ανέγερση του ναού του Ποσειδώνα, το 444 π.Χ. Σε τέσσερα μόλις χρόνια, το 440 π.Χ. ο ναός ήταν έτοιμος. Αν και δεν ξέρουμε τον αρχιτέκτονα πρέπει να είναι ο ίδιος που έκτισε και το Ηφαιστείο (το γνωστό Θησείο) στην Αθήνα.
Ο Ναος του Ποσειδωνα ειναι γνωστος και απο εναν μυθο της ελληνικης μυθολογιας. Πιο συγκεκριμένα οι Αθηναίοι που εως τότε είτω υπόδουλοι εις τον Μίνωα και ήταν αναγκασμένοι κάθε χρόνο να στέλνουν 7 ανθρώπους στον Μινόταυρο ώς θυσία έστειλαν μια αποστολή με ηγέτη τον Θησέα να τον σκοτώσει. Ο Βασιλεύες Αιγέας τους είχε δώσει την εντολή όταν επιστρέφουν εαν φέρουν την αποστολή εις πέρα να σηκώσουν λευκά πανιά και αν όχι να υψώσουν τα μαύρα με τα οποία και είχα αναχωρήσει. Πάνω στην χαρά τους που κατάφεραν να φονεύσουν τον Μινόταυρο ξέχασαν να εναλάξουν τα πανιά και έτσι βλέποντας ο Βασιλιάς τα μαύρα πανιά απελπίστηκε που για άλλη μια φορά δεν κατάφερε να απελευθερώσει την Αθήνα επίδηξε εις το κενό απο τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και τιμής ενεκεν ονομάστηκε και το πέλαγος κατα το όνομα του.
Μειναμε μεχρι την δυση και τρεχαμε να προλαβουμε να βγουμε πριν κλεισουν οι πορτες αφου κατηφορισαμε προς στον βραχο δεξια οπως κοιτα την θαλασσα. που εναι ενα μερος με αρκετο γρασιδι. Μου εκανε τρομερη εντυπωση το ποσες περιδικες ειχε και θυμηθυκα λιγο τα φοιτητικα μου χρονια της Σκωτιας.
Ο ναος του Ποσειδωνα απο διαφορετικες οπτικες γωνιες και σε διαφορετικες ωρες της μερας.
 |
| Καποιες φωτογραφιες με την θεα γυρω γυρω απο τον ναο |
 |
| Κατι που μου αρεσε γιατι δειχνει την διαχρονικοτητα, αν και καποιοι θα το θεωρησουν δικαια ασεβεια στο μνημειο, σκαλισμενα ονοματα χρονολογιες και μερος καταγωγης ανθρωπων που υποθετω περασαν απο δω σε ανασκαφες. |
 |
| Duff Kerrigan, North Shields 1895 το North Shields ειναι κοντα σε Newcastle και Sunderland Οποτε νοιωθω μια ιδιαιτερη συγκινηση! |
 |
| W.S. Wallace, Dundee, 1890 και μιας και μιλαμε για Σκωτια ακομα μια συγκινηση! :) |
Εχω γραψει για την αγαπη μου για την Σκωτια και το Εδιμβουργο ειδικοτερα. Οχτω χρονια δεν ξεχνιουνται ευκολα και αρκετες επισκεψεις τα χρονια που εχω φυγει.
Αυτα τα δυο βιντεο ειναι μια διαφορετικη προσεγγιση της πολης και νομιζω οτι ειναι πανεμορφα ετσι και αλλιως. Ωραια μουσικη, ωραια τοπια και απιθανες καταστασεις με το ποδηλατο.
Το πρωτο ειναι γυρισμενο στο Εδιμβουργο, στην Lothian στα Meadows, στην πλατεια διπλα στην Tron Kirk στην South Bridge, γυρω απο το καστρο και κοντα στο East End της Princess Street.
Το δευτερο ειναι μια βολτα απο το Εδιμβουργο στις Forth Road Bridge και Forth Bridge και απο κει στο Isle Of Skye.
Σκεψεις....
Θεσσαλονικη ειναι να βρισκεις: Πεινιρλι με σουβλακι και ακομα καλυτερα πεινιρλι με γυρο κοτοπουλο και μετα μπουγατσα σοκολατα.
Ειχα καιρο να την αισθανθω τοσο δικια μου την πολη. Με ωραια παρεα, αλλα παντα να λειπουν φιλοι... Για λιγο ή για πολυ, Πηλιο, Εξετερ, Λαρισα, Κοζανη, Βερολινο, Μυτιληνη...
Τα σημαδια δειχνουν οτι πρεπει να επισκεφτω την Μυτιληνη. Βραδυ εξω, μια κοπελα στην παρεα μαζι μας που δουλευει εκει, και δευτερη και τριτη και μετα και πρωτος και δευτερος και τριτος και κυριως χωρις να γνωριζονται...Ειναι και το νησι που ετοιμαστηκα για να ερθω στον κοσμο...
Βολτα το βραδακι σε Συγγρου/Βαλαωριτου. Εκει που ηταν σχεδονο μονο οι 4 Εποχες τωρα ειναι καπου 20 μπαρακια... ομορφα τα περισσοτερα και φυσικα πηγαμε στο χειροτερο...αλλα γελασαμε...
Συμπτωση ειναι να ξεκινας για Θεσσαλονικη με διαφημιστικη μπλουζα της Πραγας και να βρισκεις την παρεα σου σε τσεχικη μπυραρια.
Τι ειναι ομως το να εισαι σε τσεχικη μπυραρια και να ακους Αφρικανικη Μουσικη πινωντας ιταλικο καφε!!!
Ηχοι
Βραδυ αργα...στα Απυραμωρια με λαιβακι...
Hybrid Project... Ακορντεον, Βιολι, Κρουστα, Κιθαρα, Χαμογελα, Χορος, Συναντησεις και μια στοα μονο για μας!
Εικονες
Βολτα στην παραλια μετα, και το βραδυ πριν κοιμηθουμε μαθημα ισπανικων και σκεψεις για Βαλενθια, Μαδριτη, Γραναδα...
Πηγα ηρθα...
καηκα και βράχηκα...
Ολα γινανε γρηγορα, εμεινα μονο 1μιση μερα με τους φιλους μου που ειχα να δω απο 6 μηνες μεχρι ενα χρονο και ισως να κανω και ενα χρονο παλι.
4 γεματες μερες που νοιωθω οτι κρατησανε παραπανω, μεχρι και μηνα. Προλαβα να δω την κοπελα μου, να δωσω (3ωρη παρακαλω) συνεντευξη, να δω τα δυο αδερφια και τους δυο γονεις σε δυο πολεις, να γνωρισω καινουργιους ανθρωπους που ηξερα (δυο blogger που έχοντας αλλαξει απειρα MB κειμενου μεταξυ μας, επιτελους βρεθηκαμε), τον παντρεψαμε, χορεψαμε στην βροχη και εκανα 5 ωρες με αυτοκινητο Λαρισα-Αθηνα (ατιμο μποτιλιαρισμα και εργα στην Εθνικη), και αλλες 15 ωρες να ερθω απο Αθηνα (ατιμο κενο μεταξυ πτησεων).
Μου ελειψαν οι μαθητες μου.
Τρια βιντεακια, τα εχει κανει ενας μαθητης, τα μοντελα ειναι δικα του, η μουσικη δικια του επιλογη και μονο η μετατροπη των εικονων σε βιντεο εγινε με καθοδηγηση.
Ειναι ο πιο "δυσκολος", με την περισσοτερη επιθετικοτητα, την πιο δυσκολη κοινωνικη προσαρμογη (λογω μεγαλης ευαισθησιας στους ηχους και ειδικοτερα στις φωνες μωρων.)
(Συνεχίζοντας το προπροηγουμενο ποστ) Η τελευταια φορα ηταν την προπροηγουμενη Τριτη, πηρα ενα μαιλ απο μια φιλη μου. Πριν λιγο καιρο ενω ηταν αρρωστη και διαλυμενη απο το αγχος (ειναι του club) και κλεισμενη στο σπιτι, βρηκε την οργανωση 'Handicap International'. Εκανε αιτηση για ενα εθελοντικο προγραμμα δεκα ημερων στην Ρουαντα. Δεν περιμενε να την δεχτουν γιατι περιμενε να διαλεξουν Βρεττανους. Ο οργανισμος εχει ως βαση το Λονδινο. Στο προγραμμα θα συμμετεχουν 15 ατομα (δασκαλοι ή ατομα με εμπειρια σε ειδικη αγωγη), το ονομα του προγραμματος ειναι Inclusion Rwanda και ο σκοπος τους ειναι να δουλεψουν με τοπικους δασκαλους και παιδια με αναπηριες στα σχολεια και να ανταλλαξουν ιδεες για την ενταξη των παιδιων. Πληρφοριες για το προγραμμα υπαρχουν εδω. Αν και το κοστος συμμετοχης ειναι υψηλο 1500 λιρες, τα περισσοτερα χρηματα προσπαθει να τα μαζεψει ο καθενας με sponsorship κατι που ειναι πολυ διαδεδομενο στο εξωτερικο. Παραπανω εξοδα, ως προσωπικα, τα 8-9 εμβολια που πρεπει να κανει καποιος κλπ κλπ...Θελω παρα πολυ να κανω αιτηση για κατι παρομοιο του χρονου.
Θελω να ευχαριστησω παρα πολυ την υπευθυνη της Doko Films που εχουν κανει το βιντεακι για το περσινο προγραμμα που επικοινωνησε με την Handicap International και πηρε την εγκριση (καθως και την Handicap International που εδωσε την εγκριση) για να ανεβασω το βιντεο στο blog και για τον χρονο της για να τα ανεβασει στο vimeo ωστε να μπορεσω να τα παρω.
Inclusion Rwanda Pt1 from justin rhodes on Vimeo.
Inclusion Rwanda Pt2 from justin rhodes on Vimeo.
Οσοι εχουν περασει απο δω ξανα ξερουν οτι μου αρεσει να ταξιδευω.
Οσοι με ξερουν περισσοτερο θα εχουν ισως ακουσει οτι ενα ονειρο μου ειναι να δουλεψω για καποιο διαστημα στην Αφρικη.
Ενα ονειρο που μου ηρθε οταν αρχισα να δουλευω με παιδια και αρχισα να σκεφτομαι περισσοτερο τους αλλους και να ξεφευγω απο μενα.
Στα χρονια εσβησε. Ειχε ξυπνησει λιγο πριν κανα δυο χρονια οταν μια φιλη μου, μου ειπε οτι θελει να το κανει καποια στιγμη και αυτη. Αλλα ειχα προσγειωθει αμεσα και το ξεχασα παλι. Νομιζω οτι το εχω αναφερει στην Μαριλενα οταν ειχαμε γνωριστει περυσι το καλοκαιρι.
Τον τελευταιο χρονο ξυπνησε δυνατα 3 φορες. Η δευτερη ηταν τον Δεκεμβριο στο Εδιμβουργο. Ειχα βγει με το πρωην αφεντικο μου στο Εδιμβουργο και αναμεσα στα διαφορα που ειχανε γινει τα τεσσερα χρονια και στα μελλοντικα μας σχεδια, μου ειπε οτι περιμενε να ειχα φυγει για Αφρικη αυτο το διαστημα, ή οτι θα το κανω συντομα.
Η πρωτη φορα ηταν τον Οκτωβριο. Ενας συναδεφλος μου, Ο Χαουαρντ, με την κοπελα του ειχανε παει διακοπες στην Γκανα. Ειχανε καποιους φιλους και η εταιρια που δουλευει η κοπελα του χρηματοδοτει στο να γινουν καποια σχολεια εκει. Στο πλαισιο των διακοπων θα πηγαινανε και σε ενα σχολειο να διδαξουν και να δωσουνε καποια ειδη πρωτης αναγκης στους μαθητες για το σχολειο (τετραδια, στυλο κλπ). Μιλωντας καποια στιγμη με τον Χαουαρντ για τις εντυπωσεις του, του ειπα το ονειρο μου. Αμεσως μου ειπε οτι θα μπορουσε να μου δωσει τα τηλεφωνα και μαιλ των ανθρωπων εκει, οι οποιοι εχουν κατι σαν ραντζο και θα μπορουσα να δουλευω και να μενω εκει εθελοντικα και ταυτοχρονα να εψαχνα και καποια δουλεια στην εκπαιδευση.
Παρακατω εχω καποιες φωτογραφιες που ειχανε τραβηξει. Δεν εχουν τα μεγαλυτερα χαμογελα?
*Τοσο θα εκανε να ταξιδεψει η φωνη μου απο το Sunderland στην Accra, πρωτευουσα της Γκανας.
Αφου ανεφερα την αρχη του ταξιδιου μου αλλα και την μεγαλυτερη βδομαδα, να γραψω και το τελος και κατι που φαινεται σαν την μεγαλυτερη μερα. Ακρως επεισοδιακο και θα μεινει χαραγμενο στην μνημη μου. Δεν ξερω ηταν το καλυτερο μερος για να μου συμβει μια τετοια περιπετεια, αλλα σιγουρα επρεπε αναγκαστικα να βασιστω στον πιο καταλληλο ανθρωπο για την περισταση. Που οταν του ειπα "Μηπως ολο αυτο ειναι ενα σημαδι να παψω να ταξιδευω?", μου απαντησε "Οχι, αυτο σου λεει να ταξιδεψεις κι αλλο." Και στους δυο αρεσει αυτο το ποιημα του Antonio Machado, "Caminante no hay camino, Caminante, son tus huellas el camino y nada mαs", "Oδοιπορε δεν υπαρχει δρομος. Δρομος ειναι τα βηματα σου και τιποτα αλλο".
Μια μερα που θα ξεκινουσε απλα με την σκεψη, οτι θα ηταν η πρωτη φορα στα οσα χρονια ταξιδευω που θα αλλαζα τρια αεροπλανα. Βαλενθια-Μαδριτη-Λονδινο-Νιουκαστλ. Οπως σκεφτηκα αργοτερα η πρωτη φορα ηταν δεκα χρονια πριν, ταξιδευοντας για καλοκαιρινες διακοπες Εδιμβουργο-Λονδινο-Αθηνα-Σαντορινη.
Το προηγουμενο βραδυ, υπνος απο τη μια. Κουρασμενος ηδη απο το απογευματινο ταξιδι στο αεροδρομιο να αποχαιρετισω την φιλη μου και την δυσκολια στην σκεψη οτι θα πρεπει να περιμενω αλλος δυο μηνες να βρεθουμε. Ταξιδι αστραπη στο σπιτι, βολτα στην γειτονια για να βραδυνο-κεμπαπ- να γιορτασουμε και το Πασχα. Επισκεψη και σε ιντερνετ καφε, πεντε μερες χωρις ιντερνετ και ενοιωθα αποκομμενος. Το ιντερνετ καφε γεματο Αφρικανους που ακουγανε τα τελευταια λεπτα του Βαλενθια-Σεβιλλη και μετα μουσικη σε κατι που μοιαζει σε Femi Kuti. Το κεμπαπτσιδικο απιστευτα γεματο. Ελαχιστοι Ισπανοι, Αφρικανοι (το ιντερνετ καφε ειναι ακριβως διπλα), Ρομα, Ισπανοφωνοι-ισως Μεξικανοι ή Πουερτο Ρικο, και δυο Ελληνες-εμεις.
Οχι η καλυτερη γειτονια αυτη που εμεινα 12 μερες, αλλα ενοιωθα απιστευτα ομορφα και ασφαλεις. Μονο καποια λιγα στραβοκοιταγματα επειδη δεν μιλουσα Ισπανικα ή γιατι δεν ταιριαζα στο Αφρικανικο μοτιβο. Παραδιπλα απο το σπιτι η γιαγια να κανει εμποριο κοκας, με τα δεκα "παιδια" της να μοιραζουν την πραματεια της. Κάθε σπίτι μια γωνιά του μικρού Χριστού Τρίγωνα κάλαντα στο μικρό χωριό. Κάθε σπίτι μια γωνιά της μικρης γλαστρουλας. Καθε σπιτι με γαστρουλες μαριχουανας. Οπως ειπε και το παιδι που ειχε το σπιτι, εκεινα τα βαζακια ειναι του γειτονα γιατι ειχε καλυτερα, και το προβλημα ειναι στο grand prix που πετανε πανω απο τα σπιτια τα ελικοπτερα. Η γειτονια ειναι στο λιμανι, και ο απεναντι δουλευει εκει. Το σπιτι φετος εβγαλε την θερμανση με πετρελαιο κλεμμενο και χαρισμενο απο τον απεναντι στα παιδια. Πρωτο βραδυ και πηγαινοντας στο σουπερμαρκετ ενα αυτοκινητο σταματησε μπροστα μας, μια οικογενεια. Βγηκε ο πατερας και μας ρωτησε αν εχουμε να του πουλησουμε χασις ή αν ξερουμε που μπορει να βρει. Το σπιτι μας. Ανεκδοτο, ενας Ισπανος, μια Γαλλιδα, ενας Ελληνας, μια γατα, ενας σκυλος και δυο χελωνες. (υποθετω και καμποσα ποντικια). Ξεφυγα αλλα το σπιτι ηταν τελειο και η γειτονια ακομα περισσοτερο.
Φαι, πακεταρισμα, υπνος στις μιαμιση, το ειπα αυτο ομως ε?
Στις 5, πεντε και τα ξυπνητηρια, Zero 7 με φωνες και γελια. Our mutual friend, Ηταν ενας γαιδαρος, Ζακ Στεφανου κ' Amparanoia, τα ξυπνητηρια μου. Τηλεφωνο απο Ελλαδα για ξεχωριστο ξυπνημα. Café con leche κ χαλβας με σιμιγδαλι για πρωινο. Ξυπνημα στον Κωστα για τελευταιο χαιρετισμο μεχρι να γινει αντρας (φανταρος δλδ). Hasta Luego.
5:35 στην σταση, το σημειωνω οτι ημουνα εκει 15 λεπτα πριν την ωρα που θα ερχοταν το λεωφορειο. Αλλα στις 6 τιποτα. 6 και 10 τιποτα, εκτος απο την επομενη σταση στα 30-35 μετρα 6-7 Μεξικανοι περιμενωντας να πανε στην δουλεια. Εχουν και αυτοι λιγη ωρα στην σταση, οποτε δεν ειμαι τοσο λαθος, οπως λαθος δεν με χρεωνει και ο πινακας στη σταση. Αρα κατι γινεται και αρχιζω να ανησυχω. Λιγοτερο απο 2 ωρες για την πτηση. Μεχρι να τα σκεφτω, ερχεται επιτελους το λεωφορειο. 6¨27 ετοιμος να κατεβω τις σκαλες του μετρο. Θεωρητικα 6παρα10 και το πρωτο μετρο. Κατεβαινοντας τα παντα ειναι κλειστα. Το πρωτο ειναι 6¨56 και 35λεπτα με το μετρο για το αεροδρομιο φτανω στις 7μιση με πτηση στις 8΄10. Κοιτωντας στον πινακα δρομολογιων, σαν πρωτο δρομολογιο στις 6:56 ειχε μονο την Festivo (ισπανικα δεν ξερω αλλα τελευται στηλη ηταν, το festivo μου θυμιζε festival, εεε! Κυριακη ή Αργια θα σημαινε.) Αλλα γαμωτο ηταν Δευτερα. Τουλαχιστον καπως εξηγηθηκε τι εγινε και με το λεωφορειο.
7μιση στο αεροδρομιο, πετωντας στο gate με τον ορειβατικο στην πλατη και τους σφυγμους να κανουν ρεκορ και τα ποδια να τα νοιωθω 500κιλα απο το αγχος. Gate κλειστο. Πηγα στο customer service της RyanAir "Γεια σας πετουσα τωρα, εχασα την πτηση?". Χαζη ερωτηση. Φυσικα και με επομενη πτηση το βραδυ. Εχω ξεχασει να πω οτι τα οικονομικα χτυπανε κοκκινο και ειμαι με 70 ευρω. Γρηγορα πισω στο μετρο και μετα στον σταθμο των τρενων, με την ωρα οταν μπαινω στον σταθμο να ειναι 8:20. Περιμενωντας στην ουρα βλεπω οτι εχει τρενο στις 8:54. Ηξερα οτι το τρενο για Μαδριτη κανει 3μιση ωρες περιπου. Σκεφτομουνα οτι οσο και να κανει ενα εισητηριο πανω απο 65 ευρω αποκλειεται, δεν θα εκανε. Φτανω στον ταμια χαρουμενος αλλα ειχε μονο πρωτη θεση. "Και ποσο κανει?" τεσταρωντας τα νευρα μου, 75 ευρω, μου απανταει.... Ο λαιμος γινεται κομπος, τα νευρα τεντωνονται και το αιμα κανει βολτες σε τρελες ταχυτητες. Αρα επρεπε να βρω λεφτα και δυστυχως δεν φημιζομαι για το τραγουδι να βγαλω ενα καπελακι και να πιασω μια γωνια.
Περπατημα για την Plaza del Ayuntamiento, με δεκα λεπτα αναμονη για λεωφορειο και στις 9 ημουνα στο σπιτι. Το σχεδιο ελεγε να ξυπνησω τον Κωστα και να ερθει μαζι μου να μου βγαλει το εισητηριο, προσευχοντας το επομενο τρενο να με βγαζει στην ωρα μου στην Μαδριτη. Το προβλημα ηταν τωρα οτι ο Κωστας ηταν σχεδον αυπνος και οτι το κουδουνι χτυπουσε στο γραφειο στο ισογειο ενω κοιμοταν στον πρωτο οροφο. Χτυπημα του κουδουνιου για 20 λεπτα. Τ ι π ο τ α ! ! ! ! ! ! Μονο η Λουπιτα να ξυνει την πορτα και να γαβγιζει. Βολτα μεχρι το ιντερνετ καφε να τον παρω τηλεφωνο αλλα λογω αργιας ηταν κλειστο. Παλι στο σπιτι και σε 5 λεπτα...Σουσαμι ανοιξε! Ο Κωστας με κλειστα ματια ανοιγει την πορτα, και γινεται ο Κωστας με ανοιχτο στομα. Σιγουρα δεν περιμενε να με δει. Σε δευτερα να εξηγησω τι γινεται. Εγω αρχισει και ειμαι πολυ νευρικος με ενα στομαχι χαλια. 9μιση στην σταση, λεωφορειο, Plaza del Ayuntamiento, σταθμος τρενων στις 10:10 αλλα αυτη την φορα με Κωστα και βασικα λεφτα.
Εχω αρχισει να νοιωθω οτι ειναι η μερα της μαρμοτας. Δυο φορες στο αεροδρομιο σε ενα 24ωρο, πηγαινελα στο σπιτι και δυο φορες Valencia Nord για το τρενο. Το λεω στον Κωστα και αυτος ισχυριζεται οτι απλα παιζουμε Crash αλλα χανω μια ζωη και ξαναγυριζω στο ιδιο σημειο.
Εχει δικαιο.
Περιμενωντας στην ουρα για εισιτηριο πηδαει και κανει οτι πιανει ενα πορτοκαλι και φτανουμε τα 100. Ζωη για τον Crash. Επομενο τρενο στις 11:25. Σταθμος Βαλενθια, καφες - κρουασαν, μπυρα σαντουιτς με αντζουγιες και λιαστη ντοματα. Ο σταθμος να μου κουναει το χερι
Τρενο. Πρωτη θεση. Κυριλα. Στις 3 στον Atocha. Μαδριτη. Στο μετρο. Ευτυχως η καλη μου "αδερφουλα" μου εχει κανει δωρο ενα χαρτη του μετρο και εχω δει απο πριν την διαδρομη. Atocha-Pacífico-Avenida de América-(Esperanza)ακουγωντας το Proxima Estacion: Esperanza-Mar De Cristal-Aeropuerto T4, 59 λεπτα ακριβως τρεχωντας με τα πραγματα με μουσικη στα αυτια και παρατηρωντας τον κοσμο. Ολοι με μουσικη ή/και ενα βιβλιο. Μια κοπελα με τσαντα απο συνεδριο αυτισμου,autismo.
Στις 4 στο αεροδρομιο. Στο check in με περιμενε μια τεραστια ουρα απο Μαλαισιανους, μαθητες καποιας ομαδας και την διεθνη ομαδα Αγγλικων σχολειων που ειχανε αγωνες στην Ισπανια. Ολοι μαζι πανω απο 150 ατομα, ετσι γινοτανε ενας πανικος στο check in. Δεν ξερω αν ηταν αυτος ο λογος αλλα η προηγουμενη πτηση εφυγε με καθυστερηση στην δικη μας ωρα, η δικη μας με μια ωρα καθυστερηση και η επομενη λιγο πιο νωρις. Για πολλη ωρα ειμασταν χωρις ενημερωση και περιμενωντας μετα για 30 λεπτα στο αεροπλανο μεχρι να βρεθει χρονικο κενο (slot) στον αεροδιαδρομο.
Περιμενωντας στο αεροδρομιο της Μαδριτης, σαν φατσουλα μου κανει αυτο...
Εφτασα Λονδινο 40 λεπτα πριν την απογειωση και εχωντας να κανω και αλλαγη τερμιναλ. Φωτογραφια στην αλλαγη για λογους ασφαλειας. Εκνευριστικο να σου βγαζουν φωτο. Δεκαπεντε λεπτα καθυστηρηση και ετσι μπορω να πιω ενα pint. Τα βασανα σαν να εχουν τελειωσει. Η ωρα εχει παει 8, ηδη 16 ωρες ξυπνιος. Πτηση για Newcastle διαβαζωντας εφημεριδα και προσπαθωντας να ερθω στην πραγματικοτητα. Προσγειωση και περιμενω τις βαλιτσες ανυπομωνοντας να μπω στο σπιτι μου και να ξεραθω. Περιμενω και περιμενω και στο τελος εχουμε μεινει 6 ατομα. Τελικα μου ειπανε οτι η βαλιτσα εχει μεινει στο Λονδινο. Το παραξενο ειναι οτι ενα ζευγαρι που ερχοτανε απο Buenos Aires-Madrid-London πηρε την μια βαλιτσα του αλλα η αλλη εμεινε στο Λονδινο. Αφου κρατησανε τα στοιχεια μου, μου ειπανε οτι την επομενη μερα μεχρι της 1, θα εχω παρει την βαλιτσα, θα την βαζανε στην πρωινη πτηση. Να και κατι να πανηγυριζω. Θα γυρνουσα σπιτι χωρις την βαλιτσα και χωρις βαρος και μετα απο 11 χρονια στην Βρετανια και απειρες πτησεις ηταν η πρωτη φορα που εχανα την βαλιτσα!!! Το περιμενα χρονια! :-P
Μια ωρα στο μετρο για Sunderland, 20λεπτα περπατημα για το σπιτι και στις 12 στο σπιτι μου. Ηδη 20 ωρες ξυπνιος και τις περισσοτερες στο δρομο και με την επομενη μερα να ειμαι στην δουλεια και ξυπνημα στις 8. ωραια ηταν!!!!
