Queen ft. Βίκυ Μοσχολιού

 

Είμαι στο λεωφορείο για Γιάννενα, καλοκαίρι και διαβάζω την βιογραφία τoυ Freddie Mercury. Στο Spotify ξεκινάει να παίζει Μοσχολιού και μετά ακολουθεί και άλλο. Διαβάζω ακατάπαυστα χωρίς να κοιτάω τι γίνεται γύρω. Τελειώνει ο δίσκος και τον ψάχνω. Παρότι διάβαζα το μυαλό σκάναρε και τους στίχους. Πόσο δυνατοί!

Ο δίσκος ήταν τα Σκουριασμένα Χείλια, σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και κατά κύριο λόγο στίχους Κώστα Τριπολίτη. Φωνή όπως είπα πριν Βίκυ Μοσχολιού. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να διαλέξω τραγούδι. Τουτουνου του καιρού

Η Συχνότητα...

Σκουριασμένα Χείλια

Πέτρινα πλοία

 Την Μαρία την γνώρισα από δω, δεν θυμάμαι πώς και γιατί. Είχε ένα blog και αυτή, δυστυχώς κατεβασμένο πλέον. Λίγο το εξαιρετικό χιούμορ της, οι μουσικές της επιλογές (που οδήγησαν στις πρώτες μου εκπομπές στις Chimeres με κοινές εκπομπές, η Μαρία συνέχισε στον Pop-Lie και σε κοινά μουσικά post αφιερώματα στα blog μας), τα εύστοχα σχόλια και η αγάπη της για γάτες και ninja, μας οδήγησαν να γνωριστούμε και από κοντά.

Όταν είχε βγει το Rewind, το πρώτο της βιβλίο το διάβασα σε καλοκαιρινές διακοπές και μου είχε φανεί βαρύ. Χειμωνιάτικο, αν και μου άρεσε το γράψιμο της. Φέτος κάτι με τράβηξε να πάρω το 4ο βιβλίο της. Τα πέτρινα πλοία. Με ενδοιασμούς από το προηγούμενο, κατά πόσο είναι "καλοκαιρινό" με είχε τρομάξει λίγο η περίληψη για την εποχικότητα του.

"Σε κάποιους τόπους, οι άνθρωποι έστηναν γύρω από τους τάφους πέτρες σε σχήμα καραβιού, πέτρινα πλοία για να πάνε τους νεκρούς στον άλλο κόσμο. Για τους ζωντανούς, τα πλοία αυτά γίνονταν τόποι συνάντησης και τελετουργίας. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής, δεκαπέντε ιστορίες για νησιά κυριολεκτικά ή μεταφορικά, σε θάλασσες πραγματικές ή φανταστικές, είναι πέτρινα πλοία με τον τρόπο τους: αφηγήσεις για ανθρώπους και τόπους που χάνονται, για τα ίχνη τους που κάποτε σβήνουν, και για όσους μένουν πίσω να θυμούνται."

Μιλάει για τάφους, για ανθρώπους που χάνονται (μεταφορικά και πραγματικά) αλλά όπως είπα κάτι με τράβηξε. Τελικά είναι ένα βιβλίο με υπέροχα κείμενα, σκηνικά που δημιουργεί το βιβλίο και βάζει το μυαλό σου που είναι εξωπραγματικά. Που αναρωτιόμουν πώς μπορεί να τα δημιουργεί ένα μυαλό αυτά. Βιβλίο άκρως καλοκαιρινό γιατί σε ταξιδεύει.

Ενώ διάβαζα μου έγινε η απόλυτη σύνδεση στο μυαλό, σαν να να είναι ένα μέρος μιας τριλογίας (ή τετραλογίας). Πρώτο κομμάτι της είναι το βιβλίο "Θαλασσινές ιστορίες 16ος - 19ος αιώνας", κείμενα κυρίως από Αμερικανούς συγγραφείς όπου περιγράφουν το δουλεμπόριο, τα εξερευνητικά ταξίδια στον Ειρηνικό και την Ανταρκτική, τις ανταρσίες και τις ναυμαχίες, την φαλαινοθηρία, την κοινωνική ζωή στα θρυλικά υπερωκεάνια μεταξύ άλλων. Δεύτερο κομμάτι είναι το "Islands Beyond the Horizon: The Life of Twenty of the World's Most Remote Places" που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μου το είχε προτείνει η Μαρία. Περιγράφονται τα 20 πιο απομακρυσμένα νησιά σε όλη την γη. Η ιστορία τους και πληροφορίες για την χλωρίδα και την πανίδα τους. Μαγικοί κόσμοι για εμένα. Τέταρτο μέρος θα μπορούσε να ήταν το Θαλασσινές Ιστορίες 20ος αιώνας, το οποίο δεν έχω διαβάσει ακόμα.

Ξεκίνησα να γράφω το πόστ 30 Ιουλίου και σήμερα 15 Αυγούστο γύρισα από ένα "οχι απομωνομένο" νησί της Ελλάδας που σου δίνει απλόχερα την ομορφιά της φύσης και θα ακολουθήσει post.

Επιστροφή με συμπάθειες

 Όπως γράφει η Μαριλένα, φίλη και παλιά blogger στις αυτιστικοβόλτες δεξιά, "Πάντα με συγκινεί όταν ένας άνθρωπος που θαυμάζω αποκαλύπτει τη δική του προσωπική σχέση με την αναπηρία." Εμένα προσωπικά περισσότερο οι άνθρωποι που έχουν προσωπική σχέση με τον αυτισμό αλλά σίγουρα αναπτύσεται ακόμα πιο ισχυρός δεσμός μεταξύ εμού και του άλλου προσώπου. Ειδικά αν είναι συγγραφέας ή μουσικός και βιβλία και μουσική με συνοδεύουν. 

Η Μαριλένα σε ένα πόστ στο facebook αναφέρεται σε κείμενα των Ian Rankin (2)και Nick Hornby για τα παιδιά τους με αυτισμό. 

Συμπάθειες και οι δύο και στέκομαι σε αυτούς, αναφέρει και άλλους στο ποστ, γιατί με σύνδεαν και αλλά μαζί τους πριν μάθω για τα παιδιά τους. Με τον Rankin ότι είναι Σκωτσέζος, μένει στο Εδιμβούργο όπου πέρασα 8 χρόνια και οι ιστορίες του Rebus (που δεν έχω διαβάσει όσο θα ήθελα) διαδραματίζονται εκεί. 

Αλλά η μεγαλύτερη συμπάθεια, ίσως γενικά σε συγγραφέα, είναι για τον Nick Hornby. Έχει γράψει το High Fidelity, που παραμένει η πιο αγαπημένη ταινία και το δεύτερο βιβλίο του ήταν το  Fever Pitch για την, σχεδόν εμμονική του υποστήριξη και επίσης μεγάλη μου αγάπη, την Arsenal. Το βιβλίο με το οποίο έμαθα για τον γιο του είναι αυτό που φαίνεται στην φωτογραφία που περιέχει 12 ιστορίες (11 φίλων του και μία δικιά του) και τα έσοδα πήγανε στο Treehouse, ένα πρώτυπο σχολείο για αυτισμό στο Λονδίνο όπου φοιτούσε ο γιός του. Βιβλίο που παραμένει από τα πιο ωραία δώρα που έχω πάρει.

Ακολούθησαν το 31 songs που παρουσιάζει τραγούδια που τον έχουν σημαδέψει και πώς συνδέονται μαζί του. Αν και έχω δει μόνο τις ταινίες ωραία είναι και τα About a boy και Long Way Down.