Αποχωρισμοι μερος 1ο

Αυριο ειναι η τελευταια μερα στο σχολειο στην πρακτικη μου. Δεν μπορω να πω παρα πολλα πραγματα γιατι τα πολλα λογια μαλλον θα το καταστρεψουν, εχω αρχισει και νοιωθω χαλια γιατι δεν μπορω τους αποχαιρετισμους και αυριο ειναι η αρχη με την πρακτικη, την παρασκευη ειναι η συνεχεια με το master.

Δεν με πειραζει που δεν θα ξαναδω τις πεντε-εξι κοπελες που ειμασταν μαζι στην ταξη, αυτες κανουν τον κυκλο τους και ξερω απο οσο εχουμε μιλησει οτι ειναι πολυ χαρουμενες που δουλευουν στο συγκεκριμενο ειδικο σχολειο. Με πειραζει που δεν θα ξαναμαθω για τα παιδια, πως μεγαλωνουν, πως ειναι, τι θα κανουν μετα απο αυτο το σχολειο, ειναι και μικρα 4-6 χρονων και ειναι και πολυ γλυκα. Μπορει να μην ειχαν λογο ή δομημενο λογο αλλα με ενα βλεμμα καταλαβαινες τα παντα.

Το αγχος της επομενης μερας...δεν ηξερες ποτε για ενα-δυο απο τα παιδακια αν τα ξαναδεις το επομενο πρωι. Και φυσικα καθε μερα ηταν διαφορετικη, ποτε με προβληματα συμπεριφορας απο τον ¨Γιαννη¨ και αγκαλιες ολη μερα απο την ¨Κατερινα¨ και την επομενη με αγκαλιες απο τον ¨Γιαννη¨ και προβληματα συμπεριφορας απο την ¨Κατερινα¨.

Δεν θα ξεπερασω το προβλημα του αποχωρισμου με τα παιδια, οχι οτι μπορω με τους φιλους μου, αλλα ειναι τα πρωτα παιδια που ημουνα μαζι τους σε ταξη και ειναι ακομα πιο δυσκολο. Ειναι και ενα κοριτσακι, απο τα πιο δυσκολα στην ταξη, που μολις με δει τρεχει πανω μου και με αγκαλιαζει και απο οτι μου ειπανε δεν το εχει κανει ποτε σε κανεναν. Ειναι να μην θες να το παρεις σπιτι σου?