Queen ft. Βίκυ Μοσχολιού

 

Είμαι στο λεωφορείο για Γιάννενα, καλοκαίρι και διαβάζω την βιογραφία τoυ Freddie Mercury. Στο Spotify ξεκινάει να παίζει Μοσχολιού και μετά ακολουθεί και άλλο. Διαβάζω ακατάπαυστα χωρίς να κοιτάω τι γίνεται γύρω. Τελειώνει ο δίσκος και τον ψάχνω. Παρότι διάβαζα το μυαλό σκάναρε και τους στίχους. Πόσο δυνατοί!

Ο δίσκος ήταν τα Σκουριασμένα Χείλια, σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και κατά κύριο λόγο στίχους Κώστα Τριπολίτη. Φωνή όπως είπα πριν Βίκυ Μοσχολιού. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να διαλέξω τραγούδι. Τουτουνου του καιρού

Η Συχνότητα...

Σκουριασμένα Χείλια

Κολλήματα #62 (More-original)

Μάνος Χατζιδάκις - Το βαλς των χαμένων ονείρων

Moriginal Champsystem - Φράουλα Γρανίτα
Αυτό που λείπει από την ζωή σου, είν΄μια φράουλα γρανίτα!

Stereophonics - Carrot Cake and Wine

Fyfe Dangerfield - She's Always A Woman

Flight of the Conchords - Bowie's In Space

Madness - In The Hall Of The Mountain King

Snow Patrol - Signal Fire

Mark Mothersbaugh - Loquasto International Film Festival

Ρεμπώτικα | Λόγια ανταλλάξαμε βαριά | Μιχάλης & Παντελής Καλογεράκης

Ρεμπώτικα, μίξη ρεμπέτικων και επιστολών του Ρεμπώ.

Ότι πιο όμορφο έχω ακούσει τελευταία.

και έγινε αυτό το τραγούδι πιο ταιριαστό.

Λόγια ανταλλάξαμε βαριά την τελευταία τη βραδιά και ρίζωσε το μίσος στην ψυχή μας, γι’ αυτό το σκέφτηκα πολύ εις το εξής δεν ωφελεί να συνεχίσουμε με τέτοια τη ζωή μας. Θα ‘ταν καλύτερα θαρρώ να βασιστούμε στον καιρό που όλα τα σβήνει απαλά κι αγάλι αγάλι κι αν ξεχαστούν καμιά φορά τα λόγια εκείνα τα βαριά ίσως αγάπη μου να σμίξουμε και πάλι. Μα τώρα και προς το παρόν ανήκει πια στο παρελθόν ο έρωτάς μας που μας είχε βασανίσει, γιατί τα λόγια τα βαριά μας την πληγώσαν την καρδιά και κινδυνεύει η αγάπη μας να σβήσει.

Editors - No Sound But The Wind (Live at Rock Werchter 2010)

1:45

If I say shut your eyes

If I say look away

Bury your face in my shoulder

Think of a birthday

The things you put in your head

They will stay there forever

I'm trying hard to hide your soul

From things it's not meant to see

Κολλήματα #61

 

Το υπέροχο που έχω να γράψω τόσο καιρό είναι το πόσες φωτογραφίες έχω για να βάλω. Βέβαια εγώ διαλέγω να βάλω σκίτσο ενός κοκκινολαίμη. Αλλά, δεν ξέρω από που να αρχίσω!

Carter U.S.M. - After The Watershed

Sting - Love Is The Seventh Wave

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης - 700€ το μήνα

Sivert Høyem - Give It A Whirl 

Omer Avital - Small Time Shit (σκατούλες κυκλοφορούν ολούθε!)

Coldplay - God Put A Smile Upon Your Face

Ludovico Einaudi - Experience (αυτό που δεν σου είπα!)

Kate Tempest - People's Face (Live on KEXP)

Even when I'm weak and I'm breaking

 I'll stand weeping at the train station '

Cause I can see your faces 

There is so much peace to be found in people's faces

Εκπληκτικοί στίχοι, όλο το τραγούδι.

Πέτρινα πλοία

 Την Μαρία την γνώρισα από δω, δεν θυμάμαι πώς και γιατί. Είχε ένα blog και αυτή, δυστυχώς κατεβασμένο πλέον. Λίγο το εξαιρετικό χιούμορ της, οι μουσικές της επιλογές (που οδήγησαν στις πρώτες μου εκπομπές στις Chimeres με κοινές εκπομπές, η Μαρία συνέχισε στον Pop-Lie και σε κοινά μουσικά post αφιερώματα στα blog μας), τα εύστοχα σχόλια και η αγάπη της για γάτες και ninja, μας οδήγησαν να γνωριστούμε και από κοντά.

Όταν είχε βγει το Rewind, το πρώτο της βιβλίο το διάβασα σε καλοκαιρινές διακοπές και μου είχε φανεί βαρύ. Χειμωνιάτικο, αν και μου άρεσε το γράψιμο της. Φέτος κάτι με τράβηξε να πάρω το 4ο βιβλίο της. Τα πέτρινα πλοία. Με ενδοιασμούς από το προηγούμενο, κατά πόσο είναι "καλοκαιρινό" με είχε τρομάξει λίγο η περίληψη για την εποχικότητα του.

"Σε κάποιους τόπους, οι άνθρωποι έστηναν γύρω από τους τάφους πέτρες σε σχήμα καραβιού, πέτρινα πλοία για να πάνε τους νεκρούς στον άλλο κόσμο. Για τους ζωντανούς, τα πλοία αυτά γίνονταν τόποι συνάντησης και τελετουργίας. Τα διηγήματα αυτής της συλλογής, δεκαπέντε ιστορίες για νησιά κυριολεκτικά ή μεταφορικά, σε θάλασσες πραγματικές ή φανταστικές, είναι πέτρινα πλοία με τον τρόπο τους: αφηγήσεις για ανθρώπους και τόπους που χάνονται, για τα ίχνη τους που κάποτε σβήνουν, και για όσους μένουν πίσω να θυμούνται."

Μιλάει για τάφους, για ανθρώπους που χάνονται (μεταφορικά και πραγματικά) αλλά όπως είπα κάτι με τράβηξε. Τελικά είναι ένα βιβλίο με υπέροχα κείμενα, σκηνικά που δημιουργεί το βιβλίο και βάζει το μυαλό σου που είναι εξωπραγματικά. Που αναρωτιόμουν πώς μπορεί να τα δημιουργεί ένα μυαλό αυτά. Βιβλίο άκρως καλοκαιρινό γιατί σε ταξιδεύει.

Ενώ διάβαζα μου έγινε η απόλυτη σύνδεση στο μυαλό, σαν να να είναι ένα μέρος μιας τριλογίας (ή τετραλογίας). Πρώτο κομμάτι της είναι το βιβλίο "Θαλασσινές ιστορίες 16ος - 19ος αιώνας", κείμενα κυρίως από Αμερικανούς συγγραφείς όπου περιγράφουν το δουλεμπόριο, τα εξερευνητικά ταξίδια στον Ειρηνικό και την Ανταρκτική, τις ανταρσίες και τις ναυμαχίες, την φαλαινοθηρία, την κοινωνική ζωή στα θρυλικά υπερωκεάνια μεταξύ άλλων. Δεύτερο κομμάτι είναι το "Islands Beyond the Horizon: The Life of Twenty of the World's Most Remote Places" που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μου το είχε προτείνει η Μαρία. Περιγράφονται τα 20 πιο απομακρυσμένα νησιά σε όλη την γη. Η ιστορία τους και πληροφορίες για την χλωρίδα και την πανίδα τους. Μαγικοί κόσμοι για εμένα. Τέταρτο μέρος θα μπορούσε να ήταν το Θαλασσινές Ιστορίες 20ος αιώνας, το οποίο δεν έχω διαβάσει ακόμα.

Ξεκίνησα να γράφω το πόστ 30 Ιουλίου και σήμερα 15 Αυγούστο γύρισα από ένα "οχι απομωνομένο" νησί της Ελλάδας που σου δίνει απλόχερα την ομορφιά της φύσης και θα ακολουθήσει post.

Επιστροφή με συμπάθειες

 Όπως γράφει η Μαριλένα, φίλη και παλιά blogger στις αυτιστικοβόλτες δεξιά, "Πάντα με συγκινεί όταν ένας άνθρωπος που θαυμάζω αποκαλύπτει τη δική του προσωπική σχέση με την αναπηρία." Εμένα προσωπικά περισσότερο οι άνθρωποι που έχουν προσωπική σχέση με τον αυτισμό αλλά σίγουρα αναπτύσεται ακόμα πιο ισχυρός δεσμός μεταξύ εμού και του άλλου προσώπου. Ειδικά αν είναι συγγραφέας ή μουσικός και βιβλία και μουσική με συνοδεύουν. 

Η Μαριλένα σε ένα πόστ στο facebook αναφέρεται σε κείμενα των Ian Rankin (2)και Nick Hornby για τα παιδιά τους με αυτισμό. 

Συμπάθειες και οι δύο και στέκομαι σε αυτούς, αναφέρει και άλλους στο ποστ, γιατί με σύνδεαν και αλλά μαζί τους πριν μάθω για τα παιδιά τους. Με τον Rankin ότι είναι Σκωτσέζος, μένει στο Εδιμβούργο όπου πέρασα 8 χρόνια και οι ιστορίες του Rebus (που δεν έχω διαβάσει όσο θα ήθελα) διαδραματίζονται εκεί. 

Αλλά η μεγαλύτερη συμπάθεια, ίσως γενικά σε συγγραφέα, είναι για τον Nick Hornby. Έχει γράψει το High Fidelity, που παραμένει η πιο αγαπημένη ταινία και το δεύτερο βιβλίο του ήταν το  Fever Pitch για την, σχεδόν εμμονική του υποστήριξη και επίσης μεγάλη μου αγάπη, την Arsenal. Το βιβλίο με το οποίο έμαθα για τον γιο του είναι αυτό που φαίνεται στην φωτογραφία που περιέχει 12 ιστορίες (11 φίλων του και μία δικιά του) και τα έσοδα πήγανε στο Treehouse, ένα πρώτυπο σχολείο για αυτισμό στο Λονδίνο όπου φοιτούσε ο γιός του. Βιβλίο που παραμένει από τα πιο ωραία δώρα που έχω πάρει.

Ακολούθησαν το 31 songs που παρουσιάζει τραγούδια που τον έχουν σημαδέψει και πώς συνδέονται μαζί του. Αν και έχω δει μόνο τις ταινίες ωραία είναι και τα About a boy και Long Way Down.

Κολλήματα #60 (Intro)

 Λοιπόν η Μαριαλένα, ο συχνότερος σχολιαστής στο blog, όπως μόνη αυτή ξέρει να μου κάνει. Βάζει φωτιές για να ξεκινήσω να γράφω. Με μία όμορφη πρόταση "ακόμα και κάπου αλλού χωρίς να το ξέρει κανείς". Η αλήθεια είναι ότι μ'αρέσει και με βοηθάει να γυρνάω εδώ και να διαβάζω καταστάσεις και πράγματα που έγιναν χρόνια πριν.

Ξεκινώντας λοιπόν, προχωράει η τεχνολογία από όταν έγραφα παλιά. Βασικό είναι ότι υπάρχει για μουσική το spotify, που σιγά σιγά το ερωτεύτηκα και αυτό με αντάμειψε με το να μου προσφέρει μουσική που δεν ήξερα και κυρίως μουσικές που ήξερα αλλά είχα ξεχάσει ή τραγούδια που δεν θυμόμουν ή δεν είχα μάθει ποτέ το όνομα και έτσι ξεκινάω...

Les Négresses Vertes - Sous le Soleil de Bodega

Ian McCullogh - Lover, lover, lover

Moby - Mistake

Florence + The Machine - Cornflake Girl 

The XX - Intro

John Fogerty - The Old Man Down the Road 

Jovanotti - Ragazza Magica

Yann Tiersen - Rue des Cascades 

2 Απριλίου - Παγκόσμια μέρα ευαισθητοποίησης για τον αυτισμό

 Παγκόσμία μέρα ευαισθητοποίησης για τον αυτισμό σήμερα...

Πριν ένα χρόνο θα είμασταν Αθήνα για να γιορτάσουμε την συμμετοχή μας, με το ΚΗ, στο τουρνουά bowling για ΔΑΦ.

Τον τελευταίο χρόνο έχω δει τον Άλκη 4 φορές από κοντά και 2 από τα κάγκελα. Μερικές ακόμα στα κλεφτά, λόγω δουλειάς, από κοντά ή μακριά για 3-4 λεπτά.

Όταν δεν είμαι στα καλύτερα μου, η επαφή μας άνθιζε. Είναι το χάπι που με κάνει να νοιώθω καλύτερα. Σε κατασκηνώσεις, σε περάσματα από Λάρισα, παντού.

Έτσι και αυτή την βδομάδα όταν τον ακούω δουλεύοντας πηγαίνω και τον κατασκοπεύω. Με αυτόν τον τρόπο και η φωτογραφία από ψηλά.

Μου γνώρισε τον αυτισμό, μου έμαθε την δουλειά μου. Δουλειά στην οποία γνώρισα τους περισσότερους φίλους που έχω τώρα, Ανθρώπους που αποκτήσαμε τόσο βαθιές σχέσεις που τις θεωρώ οικογενειακές. Στην δουλειά γνώρισα - πρώην - σχέσεις μου. Βασικά γνώρισα περισσότερο εμένα, μου έδωσε νόημα στη ζωή. Είναι μια βαλίτσα που προχωράμε μαζί. Ένα οικογενειακό κειμήλιο που κρατάω μαζί μου.

Lift my days, and light up my nights

----------------------------------------------------------------------

Κειμενάκι παλιότερο και ελαφρώς πειραγμένο... (από δω)

Απόγευμα καλοκαίρι...μια κλασσική μέρα στο ζεστό σπίτι μου, βόλτα νωρίτερα για περπάτημα και τώρα ξαπλωμένος στον καναπέ.

Όταν γύρισα από την βόλτα μου είπανε ότι θα έρθει ο “Β”. Έχω συνδέσει αυτό το όνομα με ένα πρόσωπο που έρχεται κάποιες φορές. Μεγαλώσαμε μαζί, μείναμε στο ίδιο δωμάτιο λίγα χρόνια και μετά απλά στο ίδιο σπίτι.

Τα τελευταία χρόνια σε όποια πόλη μένω έρχεται και με βλέπει και μέχρι πριν λίγα χρόνια πηγαίναμε και διακοπές μαζί. Σε κατασκηνώσεις ή σε camping, Αίγινα, Λεπτοκαρυά, Παντελεήμονα.

Κάποιες φορές έρχεται συχνά, 1-2 φορές την βδομάδα και κάποιες φορές έρχεται 1 φορά σε έξι μήνες. Έρχεται κάθεται μαζί μου μια – μιάμιση ώρα και φεύγει, σπάνια πάμε βόλτα και με αυτοκίνητο.

Είχα να τον δω και τώρα έξι μήνες. Βέβαια 2-3 μήνες πριν ενώ ήμουνα ξαπλωμένος στον καναπέ και πάλι ψιλοκοιμόμουνα, είμαι σίγουρος ότι τον είδα μπροστά μου ή μήπως τον ονειρεύτηκα. Αλλά όχι είμαι σίγουρος τον είδα μπροστά μου. Πάντως όταν ξύπνησα, τον έψαξα και δεν τον βρήκα πουθενά.

Σήμερα τον άκουσα να με φωνάζει από μακριά. Ήρθε με το ποδήλατο του, μπήκε μέσα, με φίλησε και για ακόμα μια φορά όπως κάνουμε τόσα χρόνια άρχισε να με γαργαλάει....

25.07.07