Κατι που μου αρεσει οταν διαβαζω, ειδικα για σχολες σχολεια κλπ κλπ κλπ...και οχι λογοτεχνια ειναι οτι χανομαι στις μουσικες. Απαραιτητο συστατικο ακομα και σε αυτες τις ωρες της ζωης μου.
Καθως διαβαζω, αναλογα με την διαθεση και το 'χασιμο' στα βιβλια και στις σημειωσεις αλλαζει και η μουσικη με αποτελεσμα να ειναι οι ωρες που θυμαμαι κομματια που υπο αλλες συνθηκες θα ηταν χαμενα.
Πρωτο κομματι που μου κολλησε σημερα ειναι τουτο!
Σεμελή Ταγαρά - Καπνός
Βλέπω γυαλιά
που θέλανε να σπάσουν
ανθρώπους ήρεμους
που θέλανε να κλάψουν
Στιγμές απόμακρες
που θέλανε να υπάρξουν
άδειες ψυχές
που παραμείναν στο κενό
Κι απορροφάμαι
απ' τους καπνούς του τσιγάρου μου και ζω ένα όνειρο
που δεν είναι δικό μου
και τότε έρχεσαι και συ
ζητάς τσιγάρο
ομώς εσύ φυσάς άλλο καπνό
Μα εγω
κολλάω σε μιά κασσέτα ερωτεύομαι
ενα βυνίλιο κι αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και΄κεί βρίσκω το φως μου
Σ' ένα ταξίδι
που κρατάει όσο οι νότες
όσο οι νότες ταιριάξαν μεταξύ τους
σε μιά ζωή που κάποιος έζησε για λίγο
και η παραίσθηση την έκανε δική μου
Και τότε λες πως με καταλαβαίνεις
εγώ όμως ξέρω ο,τι κάποτε θα φύγεις
γιατί ζηλεύεις
οτι νιώθω εγώ στον κόσμο μου
που μια στιγμή τον νόμιζες δικό σου
Βλέπεις σκιές
κολλημένες στους τοίχους
τη μοναξιά να υπάρχει
μες τα χέρια σου
να την γυρεύεις
με τα μάτια κλεισμένα
να απορείς και να κοιτάς εμένα
Μα εγώ
κολλάω σε μιά κασέτα ερωτεύομαι
ενα βινίλιο κι αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και κει βρίσκω το φως μου
Σ' ένα ταξίδι
που κρατάει όσο οι νότες
όσο οι νότες ταιριάξαν μεταξύ τους
σε μιά ζωή που κάποιος έζησε για λίγο
και η παραίσθηση την έκανε δική μου
Κολλάω σε μιά κασσέτα ερωτεύομαι
ενα βυνίλιο κι αφήνω το τραγούδι
να οδηγεί τη σκέψη μου και μπαίνω
μες το σκοτάδι σου και΄κεί βρίσκω το φως μου
Σ' ένα ταξίδι που μοιάζει με το όνειρο
του κόσμου αυτού που παραμένει τυφλός
σ' ένα ηχείο που στέκεται απόμακρο
σε μια γωνία κρυμμένο από το φως
Βλέπω γυαλιά
που θέλανε να σπάσουν
ανθρώπους ήρεμους
που θέλανε να κλάψουν
Στιγμές απόμακρες
που θέλανε να υπάρξουν
άδειες ψυχές
που παραμείναν στο κενό
Το δευτερο ειναι απο Καββαδια.
Ξέμπαρκοι - Ένας Δόκιμος Στη Γέφυρα Εν Ώρα ΚινδύνουΣτο ημερολόγιο γράψαμε: "Κυκλών και καταιγίς".
Εστείλαμε το S.O.S. μακριά σ' άλλα καράβια
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.
Μα δε λυπάμαι μια σταλιά. Εμείς οι ναυτικοί
έχουμε, λένε, τη ψυχή στο διάλο πουλημένη.
Μια μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνή και σκυθρωπή,
που χρόνια τώρα και καιρούς το γιο της περιμένει.
Το ξέρω πως η θέση μας ειν' άσχημη πολύ.
Η θάλασσα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει
κι εγώ λυπάμαι μοναχά που δε μπορώ να πω
σε κάποιο, κάτι που πολύ φριχτά με βασανίζει.
Θεέ μου! Είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! Έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
αλλά πολύ έχω πλανηθεί κι έχω πολύ αμαρτήσει.
Συχώρεσέ με... Κάποτες οπού 'χα πιει πολύ
και δεν εκαταλάβαινα το τι έκαμα, στ' Αλγέρι,
για μια μικρήν Αράπισσα, που χόρευε γυμνή,
επέταξα κατάστηθα σε κάποιο το μαχαίρι.
Συχώρεσέ με... Μια βραδιά θολή στο Σάντα Φε,
καθώς κάποια με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
ετράβηξα απ' τη κάλτσα της μια δέσμη από λεφτά
π' όλη τη μέρα μάζευεν απ' την αισχρή δουλειά της.
Κι ακόμα, Κύριε... -ντρέπομαι να το συλλογιστώ-,
(μα ήταν τόσο κόκκινα κι υγρά τ' ωραία του χείλια
και κάποια κάπου ολόλυζε κιθάρα ισπανική...)
κοιμήθηκα μ' ένα μικρόν εβραίο στη Σεβίλλια.
Κύριε... τούτο το κορμί, το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει...
Πολυ δυνατοι στιχοι και ετσι θυμαμαι οτι στην Ελλαδα ενα απο τα βιβλια που πρεπει να μου κανω δωρο ειναι το 'Νίκος Καββαδίας, Ο τελευταίος αμαρτωλός' που μιλαει για την ζωη του.
Εχω μια τρελα με τα ταξιδια, σιγα που δεν το καταλαβατε. Ζωδιο του αερα...και με αρεσουν τα αεροπλανα...αλλα γαμωτο νερο χυνω, να μην αγαπαω και την θαλασσα?
Πρωτη φορα, οπως ανακαλυψα αργοτερα, που ακουγα Καββαδια ηταν οταν ημουνα ακομα πιτσιρικι απο τον Βλασση Μπονατσο. Στο δισκο 'Γενικα' το 'Ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί' απο τον πατερα μου. Απο κει και περα κολλησα κυριολεκτικα με τα ποιηματα του Καββαδια, οπως ο περισσοτερος κοσμος υποθετω, με τις Γραμμες των Οριζοντων σε συνθεσεις Θ.Μικρουτσικου.
Μου εμαθε τα τραγουδια ο Γιαννης τα πρωτα χρονια μου στο Εδιμβουργο. Τα ακουγαμε τα βραδια, μιλωντας, παιζωντας Worms ή χαρτια και ιδιαιτερα με εργασιες και διαβασμα και με απαραιτητη παρεα, δυο ποτηρια πορτο, μαυροδαφνη ή ποτηρακια απο ουισκι και southern comfort. Οπως τον σκεφτομαι τωρα μου θυμιζει τον Γουιλι...
Ο Γουίλλη, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί,
όταν από τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε,
στην καμαρά μου ερχότανε, γελώντας, να με βρει,
κι ώρες πολλές για πράγματα περίεργα μου μιλούσε.
Μου 'λεγε πως καπνίζουνε στο Αλγέρι το χασίς
Μες το τεράστιο σώμα του είχε μι' αθώα καρδιά.
Κάποια νυχτιά, μέσα στο μπαρ Ρετζίνα - στη Μαρσίλια,
για να φυλάξει εμένανε από έναν Ισπανό,
έφαγε αυτός μιαν αδειανή στην κεφαλή μποτίλια.
Μεσα σε ολα...διαβαζωντας και παιζοντας αφηρημενο με ενα οδοντικο νημα εβγαλα το σφραγισμα που κυνηγουσα πριν κανενα 2-3μηνο. Αχχχ καλα ελεγα οτι ολα τα λεφτα θα μου τα φανε οι οδοντιατροι εδω...Ακομα δεν ποναει,μονο το τυμπανο λιγο...αλλα...ερχεται και το υπολοιπο. Broken fillings:(
