Δώσε κλώ...

...τσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει...

Οπως ειπα σε προηγουμενο post οι φωτογραφιες του Εδιμβουργο (οχι οτι ειναι πολλες) κανουν διακοπες καπου στην Γαλλια. Ετσι βαζω για να αρχισω ενα αγαπημενο μου καφε. Εδω ξεκινησε και η JK Rowling να γραφει τον Harry Potter. Το γραφω μιας και εγω το εμαθα μολις τωρα ψαχνωντας για φωτογραφια του. Eχει μια τελεια θεα προς ενα νεκροταφειο:) απο την πισω μερια.

Το ταξιδι ξεκινησε επεισοδιακα. Τελικα εφυγα την επομενη Σαββατο. Μια δοση μικρη, σαν εσπρεσακι απο Εδιμβουργο και κατευθυνση προς το αεροδρομιο. Μυριζει τοσο ωραια αυτη η πολη...και οταν ακουω την προφορα τους μαγευομαι ή μπερδευομαι γιατι δεν τους καταλαβαινω, αλλα συνηθως το πρωτο.

Ενα συντομο tour στην πολη με το λεωφορειο για το αεροδρομειο. Η πολη ειναι γεματη εργα για το τραμ που μπει και κανει ενα μικρο κυκλο. Παντα πιστευα οτι εχει απο τις καλυτερες συγκοινωνιες κι ας εχει μονο λεωφορεια οποτε δεν ξερω τι χρειαζεται! Καπου πηρε το ματι μου στην Morisson ενα καφε γκρεκο, νομιζω κοντα στο cuba norte. Λες να ειναι ελληνικο καφε?

Αεροδρομιο Εδιμβουργου. Περιμενωντας στο check in. Η τυχη φερνει μπροστα μου μαμα και γιο. Βλεπωντας τους υποθετω οτι ειναι Ελληνες αλλα δεν μιλαω, απλα παρατηρω. Μαμα, τυπικη Ελληνιδα, επιβλητικη, τεραστια, σαν τανκς με ποδια οπως ελεγαν και οι Monie-Monie Conniente. Διπλα ο γιος της, στα πρωτα 20's, αμιλητος ακουνητος σαν αγαλμα. Διπλα η πραματεια, 4 τεραστιες βαλιτσες, υποθετω φευγανε απο Σκωτια. 70 κιλα οσο προλαβω να δω αργοτερα.
Ελληνικη ευγενεια. Ηταν μπροστα μου το ειπαμε αυτο. Κανανε check-in στην διπλανη σειρα και αρκετα πιο μπροστα. Η Ελληνικη ευγενεια καταφερε να περασει τους υπολοιπους και να παει γοργα! Ξερω ειμαστε χαρουμενος λαος και μεσα στην χαρα μας χοροπηδαμε και καταλαθος κλεβουμε την σειρα των βαρβαρων. Σταματαω την γκρινια, οχι τιποτα αλλο γραφω το post στο αεροπλανο και δεν πρεπει να γκρινιαζω γιατι ειμαι...Δ Ι Α Κ Ο Π Ε Σ ! ! ! ! !

Ολλανδια...Αμστερνταμ

Φτανω στο αεροδρομιο. Πρωτη συναντηση.
- Πως θα σε γνωρισω?
- Λες να αλλαξουμε φωτογραφιες?
- Ας εχει λιγο σασπενς....Ας το αφησουμε!
- ΟΚ, θα φοραω μια μπλε ζακετα
- ΟΚ...

Μετα τα στραβα της τελευταιας μερας αποφασισα να μην αρκεστω στην ζακετα της αλλης πλευρας αλλα να στειλω μια φωτογραφια.

-Ελα! Τελικα εστειλα φωτο
-Αντε ωραια, θα την δω το βραδυ

Το βραδυ, εγινε, η επομενη μερα. Ψαχνεις την βιβλιοθηκη στο Αμστερνταμ που εχει δωρεαν ιντερνετ και θυμασαι απο πριν δυο χρονια που εμενες εδω που ειναι. Πηγαινεις και δεν την βρισκεις. Ρωτας. Αχ κοπελια...εχει φυγει απο εδω. Την βρισκεις τελικα. Ανοιγεις το email αλλα....δεν σου επιτρεπει να ανοιξεις συννημενα για προφυλαξη απο ιους!!!!

Τελικα βρισκομαστε! Ας ειναι καλα το μπλε. Κατι ξερω και το εχω αγαπημενο χρωμα.

Υπαρχουν ανθρωποι "χειροτεροι" απο μενα. Αν και αυτο το χειροτεροτερο το γουσταρω τρελα. Πως θα βρεις να μεινεις? Επειδη ειναι ντροπη να παρεις καποιον τηλεφωνο μετα απο 2 χρονια και να του πεις ερχομαι για μια μερα, γινεται να μεινω σπιτι σου. Πας εκει που δουλευει και του λες....Surprise!!!! Να μεινω σε σενα? (μου θυμιζει πολλα χρονια πριν Θεσσαλονικη:). Ευτυχως η δικη μου οικοδεσποινα ειναι πολυ ευγενικη.

Βραδυνη εξοδος. Μεγαλη συναξη. Κατι ηπια και μου αρεσε. Νομιζω ρουμι με μελι.
Οπως ειπε και καποιος αλλος Βρετανοπαθεις, επιτελους "ενα βραδυ χωρις ξυπολητες αγγλιδες".
Συζητησεις, γελια, χορος μεσα στο βραδυ και ενα σαρακι να με τρωει. Κανω καλα που παω αυριο στο exchange? Τουλαχιστον εχω καλη περναω και ξεχνιεμαι.
Μια ατακα, ενα αστειο, αργα το βραδυ, και εμαθα στα noodles μου να πετανε.

Γρηγορος υπνος για λιγες ωρες, ενας τρελος πονοκεφαλος και αρματωμενος με το backpack για τον σταθμο του τρενου. Το Αμστερνταμ ειναι πανεμορφο, αλλα το να το περπατας ξημερωμα χωρις κινηση το κανει ακομα πιο ομορφο. Ειναι το κατι αλλο, να βλεπεις τον κοσμο να πηγαινει στην δουλεια, κυριακη πρωι. Ετσι ξεκιναει και ουσιαστικα η βδομαδα μου, οπως θα τελειωσει!




Σταθμος του τρενου...καποια στιγμη βρισκομαστε και με τα αλλα δυο παιδια απο Ελλαδα. Στα γρηγορα για ενα καφε και μια βολτα, πισω στο αεροδρομιο να παραλαβουμε το πεμπτο μελος της ομαδας και το πιο μικρο μας! (τελος πρωτου μερους)