Της παράστασης

 Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μου έχω περισσότερα ποστ από όσα έχω κάνει. Τα ποστ που σκέφτηκα το πρωί και μέχρι να γυρίσω σπίτι είχαν ξεχαστεί. Τα πόστ που δεν πρόλαβα και τα ποστ που θέλω να κάνω.


Παραστάσεις στο μυαλό μου. Με το CLEANSED του Δημήτρη Καραντζά, που αν το δω θα ήταν για την παράσταση και Μαίρη Μηνά, Χρήστο Λούλη, Νατάσα Εξηνταβελώνη και τον Νικολάκη Ζεγκίνογλου που αγάπησα στην παραλία, τον Γιώργο Ζυγούρη δηλαδή ουσιαστικά όλους. Αλλά δεν ξέρω αν αντέχω το βάρος της παράστασης την συγκεκριμένη στιγμή.

Αυτό που θέλω να δω οπωσδήποτε είναι το Tick, Tick… Boom! που είναι μιούζικαλ. Έχει γίνει και ταινία στο Netflix 



Υπέροχο!!! και δεν μπορώ να θυμηθώ αν η γιατρός μου, Άννα, είχε δει αυτό ή το Rent του ίδιου σε παράσταση παλιότερα όταν της το είχα αναφέρει.

Τρίτο είναι η παράσταση για το Νίκο Ξυλούρη!

και κάτι που με τρομάζει πώς μπορεί να αποδοθεί στις μέρες μας είναι το Μεγάλο Μας Τσίρκο

Τέλος σε πιο χαρούμενα το ΣΠΟΤ του Ρούμπου. Κάτι χαρούμενο...

Βάλε μπρος (ξανά...)


Βγάζοντας τον σκύλο βόλτα και πατώντας το play στον καινούργιο δίσκο των Admiral Fallow, First of the Birds, που μόλις κυκλοφόρησε, θυμήθηκα πως αυτό το blog υπήρξε κάποτε το ημερολόγιό μου. Το μυαλό είναι πουρές από την καθημερινή φθορά, και παρ’ όλα αυτά σκέφτομαι μουσικές — πάντα μουσικές. Θέλω να ακούσω, πέρα από τον δίσκο που παίζει τώρα, τον νέο τραγούδι των The Twilight Sad, το EP των Devotchka, το άλμπουμ του Παιδί Τραύμα, το soundtrack από τις Σέρρες (τελειώνουμε τη σειρά αύριο, λογικά) και μερικά μικρά διαμαντάκια που πετάει το Spotify εκεί που δεν το περιμένεις. Και φυσικά, Sigur Rós — που έχω αρχίσει να βάζω στο μωρό, προσπαθώντας να του μεταδώσω τους ήχους μου και μένα.



Μου φαίνεται παράξενο να επιστρέφω εδώ, τριάμισι χρόνια μετά, πιο κουρασμένος, πιο σκεπτικός, σίγουρα boomer. Κι όμως, αυτή η ανάγκη να γράψω κάτι, έστω δυο γραμμές, μοιάζει με ελπίδα και πιο σίγουρα να ανατρέχω εδώ για να θυμηθώ. Να ακούσω, να σκεφτώ, να διαβάσω...

Το Βάλε Μπρος, που είδα στην βόλτα και ανέβασα, μου θύμισε το «Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα» από το Ζεϊμπέκικο του Σαββόπουλου. Κάτι στην ενέργεια, κάτι στο κάλεσμα, μου ταίριαξε. Ίσως γιατί τελευταία έχω βουτήξει στη δισκογραφία του. Θέλω να ακούσω ξανά και ξανά τα άγνωστα, τις Αχαρνής, το Happy Day — που θέλω και να δω, μετά από ένα καλοκαίρι βουτηγμένο στα τρία βιβλία του Τζούμα — και το Ο Κύριος Σαββόπουλος Ευχαριστεί Τον Κύριο Χατζιδάκι Και Θάρθη Οπωσδήποτε, που είχα εντελώς αγνοήσει.

Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, στον σκύλο που τραβάει το λουρί, στο παιδί που κοιμάται, στις λίστες του Spotify, στο βάρος της μέρας, αισθάνομαι να τρεμοπαίζει κάτι γνώριμο. Ίσως η ίδια ανάγκη που με έκανε κάποτε να γράφω εδώ. Μια μικρή σπίθα που λέει: βάλε μπρος.

Την ώρα που ξεκινάει το μάστερσεφ

Την ώρα που ξεκινάει το μάστερσεφ, είμαι χαρούμενος. Έχω ένα λόγο να ζω.



Υπέροχος καραντινάτος δίσκος.... με κολληματάκια μου

The Boy - Το αγαπημένο μας μέρος στη Γη

"Και οταν μετρήσουμε πόσοι μείναμε πίσω θα πούμε ένα αχ                                                                        και θα πάρουμε το δρόμο για το κοντινότερο μπαρ.                    "

The Boy - Πάνω που το τέλος έμοιαζε κοντινό
"Την ώρα που ξεκινάει το μάστερσεφ, είμαι χαρούμενος. Έχω ένα λόγο να ζω. Πάνω που το τέλος έμοιαζε κοντινό. Σωτήρη, Λεωνίδα και Πάνο, συγνώμη για τον ενικό. Σας ευχαριστώ. Πάνω που το τέλος μου έμοιαζε κοντινό. "


The Boy - Θα ναι όλα ok 
«Και όταν δακρύσουν τα παγάκια/ Και όταν τελειώνουν τα κοκτέηλ.
Θα χορεύουμε το Media Luz και θα’ναι όλα οκ».

The Boy - το κορίτσι, το αγόρι και η γάτα
"Μου λείπει το διαμέρισμα μας στα Ιλίσια. Το ασανσέρ. Άτομα 2. Ο τρίτος όροφος. Το ληγμένο κρασί στο ψυγείο. "



Queen ft. Βίκυ Μοσχολιού

 


Είμαι στο λεωφορείο για Γιάννενα, καλοκαίρι και διαβάζω την βιογραφία τoυ Freddie Mercury. Στο Spotify ξεκινάει να παίζει Μοσχολιού και μετά ακολουθεί και άλλο. Διαβάζω ακατάπαυστα χωρίς να κοιτάω τι γίνεται γύρω. Τελειώνει ο δίσκος και τον ψάχνω. Παρότι διάβαζα το μυαλό σκάναρε και τους στίχους. Πόσο δυνατοί!


Ο δίσκος ήταν τα Σκουριασμένα Χείλια, σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και κατά κύριο λόγο στίχους Κώστα Τριπολίτη. Φωνή όπως είπα πριν Βίκυ Μοσχολιού. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να διαλέξω τραγούδι. Τουτουνου του καιρού


Η Συχνότητα...

Σκουριασμένα Χείλια

Ρεμπώτικα | Λόγια ανταλλάξαμε βαριά | Μιχάλης & Παντελής Καλογεράκης



Ρεμπώτικα, μίξη ρεμπέτικων και επιστολών του Ρεμπώ.

Ότι πιο όμορφο έχω ακούσει τελευταία.
και έγινε αυτό το τραγούδι πιο ταιριαστό.
Λόγια ανταλλάξαμε βαριά την τελευταία τη βραδιά και ρίζωσε το μίσος στην ψυχή μας, γι’ αυτό το σκέφτηκα πολύ εις το εξής δεν ωφελεί να συνεχίσουμε με τέτοια τη ζωή μας. Θα ‘ταν καλύτερα θαρρώ να βασιστούμε στον καιρό που όλα τα σβήνει απαλά κι αγάλι αγάλι κι αν ξεχαστούν καμιά φορά τα λόγια εκείνα τα βαριά ίσως αγάπη μου να σμίξουμε και πάλι. Μα τώρα και προς το παρόν ανήκει πια στο παρελθόν ο έρωτάς μας που μας είχε βασανίσει, γιατί τα λόγια τα βαριά μας την πληγώσαν την καρδιά και κινδυνεύει η αγάπη μας να σβήσει.

Editors - No Sound But The Wind (Live at Rock Werchter 2010)

1:45
If I say shut your eyes
If I say look away
Bury your face in my shoulder
Think of a birthday
The things you put in your head
They will stay there forever
I'm trying hard to hide your soul
From things it's not meant to see