Οταν ξυπνησω το πρωι...

τα βλεπω ολα μαυρα
θελω μια κουπα με καφε
και τεσσερα τσιγαρα
(Ετσι μπλεκει ο ανθρωπος με το καπνισμα)
Καλημερα - Νικος Παπαζογλου

Πρωινο ξυπνημα, καφες...
που ειναι ο καφες?
Βαρεμαρα για το ταξιδι.
Επειγοντως καφες να την ξορκισω.
Παει ο πρωτος.

Δευτερος με θεα την θαλασσα
Για να ξυπνησω
Τριτος στο αεροδρομιο
Καλωσορισμα και αποχαιρετισμος μαζι
Καφες και συναντηση - ολα express(o)

Στο αεροδρομιο ειδα και ενα γνωστο - σκυλος!
Ερωτηση: Γιατι λεμε σκυλα μια γυναικα αλλα οχι κατι αντιστοιχο για εναν αντρα? Πχ Σκυλος!

Οταν εκλεινα το εισητηριο επρεπε να διαλεξω μεταξυ δυο αεροπλανων.
Το φτηνο ή το ευχαριστο
Νομος του Μερφυ? Το αεροπλανο που θα παρεις θα εχει καθυστερηση. 2 ωρες μεσα στο αεροπλανο, στο περιμενε. Και 3 η πτηση = 5 ωρες καθιστος.
Ειμαι γαματος στα μαθηματικα το ξερω.

Οταν ηρθε η ωρα να σηκωθω περπατουσα στο σχημα της καρεκλας.
Θυμιζα μια διαφημιση αλκοολουχου ή αναψυκτικου που ολοι περπατουσαν με κλιση, σχεδον ξαπλωμενοι. Δεν επρεπε να κανω πισω το καθισμα.



Δυο γρηγορα σχολια απο Ellada.
Νομιζω οτι ειχα διαβασει κατι στο paraeksi (αλλα δεν το βρηκα τωρα). Τι πρεπει να κανουμε με οσους στεκονται πισω απο τις πορτες ηλεκτρικου, μετρου, τρενου ή λεωφορειου και δεν σε αφηνει να βγεις. Τρεις μερες στην Αθηνα...τα νευρα μου. και λυση δεν βρεθηκε ακομα. Canina οπως λενε στην Μαλαισια.

Επομενο σχολιο...διαχρονικο
Αλλα βρηκα την τελεια περιγραφη πετωντας και διαβαζωντας ενα βιβλιο. Αντιγραφη απο το Μονολογκ του Λενου Χρηστιδη.

Ελαφρυ ταρακουνημα. Κλιιιινγκ. ΦΑΣΤΕΝ ΓΙΟΡ ΣΙΤΜΠΕΛΤΣ. Ευτραφης, βαρυς κυριος σηκωνεται. Ομορφη, γλυκια αεροσυνοδος, μπλε ματια, κοκκινο κραγιον σπευδει.

"Παρακαλω, καθιστε και βαλτε την ζωνη σας"
Ευτραφης συμπατριωτης με λαδωμενο μαλλι την κοιταει σαν να εμαθε μολις οτι η εν λογω γλυκητατη δεσποινις ειναι υπευθυνη για τη γενοκτονια τριων εκατομμυριων λιμοκτονουντων παιδιων στην Αφρικη. Οι Ελληνες. Υπεροχη φυλη. Τα ξερουν ολα, τα μπορουν ολα, τα κανουν ολα. Αποκλειεται να κανουν λαθος. Μαγκες. Φυλετικα ανωτεροι. Πλατυελμινθες.

Ακολουθει ο εξης εσωτερικος διαλογος.

ΕΛΛΗΝΑΣ (απο μεσα του): Να βαλω τη ζωνη? Γιατι? Σιγα τη μαλακια. Εγω θελω την ανεση μου. Πες μου, κουκλα μου ενα καλο λογο για να την βαλω
ΜΠΛΕ ΜΑΤΙΑ (απο μεσα της): Για να μην σκοτωθεις, κυριε μαλακα.
ΕΛΛΗΝΑΣ (απο μεσα του, βαθια ενοχλημενος) Καλα ενταξει, να την βαλω την πουτανα, αμα ειναι να μου σπατε τ' αρχιδια.

Μπλε ματια απομακρυνεται με παγωμενη ευγενεια. Του σωζεις την ζωη κι αυτος σου λεει να πας να γαμηθεις. Ηρεμια, αποκατασταση ταξης. κλιιινγκ. Σβηνει η ταμπελα με το ΦΑΣΤΕΝ. Ο ευτραφης βγαζει με οσο περισσοτερο θορυβο μπορει την ζωνη του και την πεταει αηδιασμενος απο την καταπιεση που βιωσε στο πετσι του μολις πριν απο λιγο, αυτος ο παντοτινα ελευθερος, ο αδεσμευτος, ο μεγαλος λιμπερτινος. Περναει με το πιο ειρωνικο χαμογελο του μπροστα απο την ομορφη που ηθελε να του σωσει την ζωη. Τα μπλε ματια χαμηλωνουν. Βρονταει την πορτα της τουαλετας ευχαριστημενος. Υπαρχει ομως παρ'ολα αυτα, ενα προβλημα: Ο ευτραφης λιμπερτινος δεν χωραει στην τουαλετα. Κατουραει το παντελονι του. Το σκουπιζει με χαρτι τουαλετας. Στρωνει το μαλλι και ανοιγει. Στριμωχνει τον ογκο του στο πορτακι, βγαινει, γεμιζει τον διαδρομο. Τα μπουτια του χαστουκιζουν τους επιβατες εκατερωθεν των διαδρομων, ωραιο θεμα, ειδικα για μενα που ειμαι παραθυρο. Καθεται, χανεται.

Αμαν ημουν πιλοτος στο ιδεατο - τιγκα στους Ελληνες - αεροπλανο, θ΄αναβα για ενα δευτερολεπτο το σημα ΠΡΟΣΘΕΘΕΙΤΕ και μετα θα εριχνα μια καθετη βουτια πεντ' εξι χιλιομετρων (οχι παραπανω), να δουμε μετα ποιος υπακουει και ποιος "καπου δε γουσταρει ζωνες και μαλακιες" και, στο φιναλε, ποιος φυλετικα ανωτερος θα μεινει στην θεση του.

Τους ξερω αυτους τους τυπους, εχει παντου τετοιους, σε ολες τις χωρες, απλως εμεις εδω σ'αυτη την ηλιολουστη γωνια του γαλαζιου πλανητη εχουμε τη φωλια. Τη μαλακοφωλια


Τα ματια κλεινουν απο την κουραση, το μυαλο νανουριζεται απο το κρασι, το οποιο δυο βδομαδες στο περιμενε εγινε ξυδι αλλα το νοιωθω γλυκο.

Για εκείνα που δεν έκανα και που 'χω καμωμένα

αν έχω τη ζωή σωστά είτε στραβά παρμένα

αυτό θα 'ν' το μαράζι μου κρασί λοιπόν ποιος ξέρει

μην βγαίνει τούτη η αναπνοή στερνή φορά από 'μένα

Όταν θελήσει η μοίρα μου τον κόσμο αυτό ν' αφήσω

και κάθε ελπίδα για ζωή απ' την καρδιά μου σβήσω

μια κούπα από τη στάχτη μου να φτιάξετε συντρόφοι

σαν θα γεμίζει με κρασί ίσως να ξαναζήσω.

(Τρια Ρουμπαγιατ - Θανάσης Παπακωνσταντίνου)

Επιστροφη στην πραγματικοτητα

Ειμαι στο μετρο απο αεροδρομιο για σαντερλαντ και γραφω το ποστ σε ενα μπλοκ.
Κοιταω τις στασεις και τον κοσμο γυρω μου. Αν δεν εβλεπα και την βαλιτσα θα ημουν σιγουρος οτι μολις ξυπνησα. Ξυπνησα απο το ονειρο. Ονειρευτηκα οτι ημουνα Ελλαδα για διακοπες.

Δυο κοσμοι. Ο πανω και ο κατω.
Δυο κοσμοι διαφορετικοι.
Αλλη ερμηνεια ο ενας, αλλη ο αλλος στα γεγονοτα.
Προσπαθεις να προσαρμοστεις αμεσως
Μαλλον αυτο ειναι το πιο κουραστικο.
Το μονο θετικο ειναι οτι μιλωντας με και διαβαζωντας ανθρωπους που κανανε την ιδια διαδρομη αυτες τις μερες νοιωθουν το ιδιο. Αρα δεν ειμαι εγω ο (πολυ) παραξενος. Ισως ειμαστε πολλοι οι περιεργοι.

Το κρασι τελειωσε και τωρα με καλει το κρεββατι...

συνεχεια στο επομενο....