Καταμέτρηση

Καλοκαίρι, (σχεδόν) γυμνές πλάτες κοριτσιών κατακλύζουν τους δρόμους, τα aircondition δουλεύουν υπερωρίες, η καινούργια μου βεράντα καίει, τα παράθυρα παρακαλάνε για να μένουν διάπλατα ανοιχτά, τα σώματα oντος σπιτιού, το ίδιο. Το σπίτι γεμίζει και αδειάζει, οι μπύρες αδειάζουν καινούργιες ανοίγουν και...μένουν για λίγο γεμάτες. Τα παιδιά διαγώνια απέναντι έχουν βγει και παίζουν μουσική, ένα ακορντεόν και μια κιθάρα, από το σπίτι και τον φωταγωγό ανεβαίνουν και εισβάλλουν μυρωδιές φαγητών και φωνών. Από διαφορές χώρες και μου φτιάχνουν την διάθεση.

Συναυλίες, δωρεάν ή με σημαντικό αντίτιμο, μουσικές από τα ηχεία του laptop, δρόμοι που ανοίγονται ως τα πέρατα του κόσμου, συζητήσεις για τον Αύγουστο και την επομένη χρονιά, αμέτρητα σημαδάκια πάνω σε χάρτες για τον Αύγουστο και την επόμενη χρονιά.

Λέξεις, σημειώσεις, επαγγελματικά e-mail, φιλικές συζητήσεις στο chat, τηλέφωνα που έχουν ξεχάσει πως είναι να μην χτυπούν. Τηλέφωνα που πρέπει να χτυπήσουν και δεν χτυπάνε...τηλέφωνα που καλούν ενώ δεν πρέπει.

Εκρήξεις φιλίας την τελευταία εβδομάδα και όλα μοιάζουν παράξενα. Όλοι σιγά σιγά σαν να ξέρουν τι γίνεται, μια αίσθηση λύπησης, μια ακόμα μεγαλύτερη αγάπης και όλα θα είναι διαφορετικά…Το κυριότερο…μια φωτογραφία να λέει την αλήθεια, και ήταν επιλογή της.

υγ: Μακάρι να ήταν όλες οι μέρες σαν της Πέμπτης το πρωί την ζεστή αγκαλιά όπως παλιά και την Παρασκευή το απόγευμα το μασάζ και την συζήτηση στα Πετραλώνα, την συζήτηση μετά και τα σχόλια ενώ με άφηνε σπίτι μου.