Ειναι παραξενο το συναισθημα, της απωλειας.
Εχωντας χασει παπουδες και γιαγιαδες χρονια πριν. Την τελευταια να ειναι 9 χρονια πριν. Το εχω απωλεσει. Μου ειχε ηρθε στο μυαλο περυσι τα Χριστουγεννα, παραμονη γυρνωντας γιορτινα με φιλους απο την Μεσογειο, απο Θεσσαλονικη στην Λαρισα, μηνυμα απο την κοπελα μου, μπαμπας-εγκεφαλικο-θα τα πουμε μετα... Το ξεπερασε τοτε, αλλα η εικονα της απωλειας επανηλθε.
Ισως να φταιει και η δουλεια οτι σε αυτο το κομματι εχω σκληρυνει. Πριν μερικες μερες μιλησα με μια φιλη μου, "ισως να μην το ξερεις γιατι εχεις χασει επαφη με ολους μας, ο μιχαλακης εφυγε." Αρρωστια απο τις παραξενες, που σιγα σιγα παραλυει το κορμι σου απο τα ποδια προς το πανω, φτανει στην καρδια και φευγεις. Εφυγε στα 18-19 αν δεν κανω λαθος, σε ιδρυμα οσο τον ηξερα, "μασκοτ" στις κατασκηνωσεις. Μνημες με ωραιες βολτες στην Θεσσαλονικη στις αποθηκες του μυαλου.
Τα Χριστουγεννα, πατερας φιλης, που ηδη ειχε χασει την μητερα της, εφυγε μετα απο μεγαλη μαχη και ειδα το κενο που σου αφηνει μια απωλεια στα ματια της.
Μια απο τις εικονες που θα μου μεινει απο αυτη την χρονια, στον ηλεκτρικο/μετρο, φτανωντας Ανω Πατησια, Αττικη, Βικτωρια, Ομονοια, να ρωταω μια φιλη πως ειναι ενας θειος της. Αυτη με προορισμο το Μαρουσι για να τον δει, προσπαθωντας να παλεψει με τον καρκινο, ενας ανθρωπος-οπως λεει που εστιβε πετρα, περηφανος και τωρα σε μια ανιση μαχη. Για καποιον συγκεκριμενο λογο μου δινει την εικονα του Μητροπανου αυτος ο ανθρωπος. Η μαχη του μου ειναι οικεια, οσο οικεια μου φαινεται η φιλη μου, η αγωνια της.
Εχω ενα φιλο που αν και δεν βρισκομαστε συχνα, γιατι μενουμε σε διαφορετικες πολεις μας συνδεουν πολλα. Συμπτωση οτι οι γονεις μας ειχαν τα ιδια ονοματα και της μητερας μας ειναι σπανιο. Στην πρωτη γνωριμια πριν, ισως 15 χρονια, μολις ειχε κουρευτει, τον ειδε ο πατερας μου, ειμασταν στο αυτοκινητο εσκυψε να πει ενα γεια και εφαγε μια φαπα που την θυμαται ακομα. Στην δευτερη ειχε ερθει στο σπιτι του πατερα μου αλλα εγω απεφευγα διακριτικα να του κανω παρεα. Ειχα παει σε ενα αλλο δωματιο. Ενδιαμεσα, στον γαμο του πατερα μου ειχα γνωρισει τον πατερα του. Ειχαμε μεινει σπιτι τους στην Σαντορινη.
Τριτη συναντηση Εδιμβουργο. Τηλεφωνο...ο ***, τον δεχτηκανε στο πανεπιστημιο σου και δεν εχει που να μεινει. Θα ανεβει με τον πατερα του και μετα θα μεινει σε σενα οσο χρειαστει...μπορει???? Πρωτο βραδυ, με νευρα, αυτος στο B&B τους να καταρριεται την τυχη του που ηρθε και εγω με τον πατερα του για μπυρες. Το δευτερο τρεις μας για μπυρες και γνωριμιες με Βρεττανιδες. Η συγκατοικηση μας, αναγκαστικη, εγινε μια φιλια που συνεχιζεται καπου 10 χρονια.
Η πατεραδες μας κατεληξαν να μενουνε στο ιδιο τετραγωνο, οπως τοτε....οταν ειχαν χωρισει οι δικοι μου και ο πατερας μου εμενε σε διαμερισμα κατω απο το σπιτι τους...κατι που εμαθα πολλα χρονια μετα.
Σημερα μιλωντας με φιλη απο Εδιμβουργο για να παμε για φαγητο, δυο μας, ο φιλος και ακομα μια κοπελα, μου το πεταξε...ξερεις οτι πεθανε την δευτερα ο πατερας του....***.
Παγωμα...Περιμενα να το ειχα μαθει απο τον πατερα μου αλλα και αυτος ελειπε και δεν μου το ειπε.
Συνδεωντας γεγονοτα σκεφτηκα οτι εχουμε μεγαλωσει...πανω που μια κοπελα που γνωρισα προχθες με εκανε 22 και στην στιγμη που εμαθε οτι ειμαι.... εσπασε δυο ποτηρια απο το σοκ. Δεν καταλαβαινω οτι μεγαλωνουμε αλλα δυστυχως μεγαλωνουν οι γυρω μας...
