Στη Γη των χαρουμενων

Το πηρα αποφαση...και μαλλον θα αρχισω να το συνηθιζω...οτι ειμαι 33...

Δεν εγινα τωρα αλλα καπου τον Φλεβαρη (12), τις μερες του Ρεθυμνου. Δεν μπορω να πω οτι με ενθουσιασε το νουμερο. Δεν ειναι η ηλικα αλλα το νουμερο σαν νουμερο. Δεν... (Ενω στο παρελθον εχουν γινει εορταστικα ποστ...30...31...32.

33 λοιπον και κατι. Στις μερα αυτη στο Ρεθυμνο, δεν ηθελα να το διαδωσω ιδιαιτερα, ενα ρεσο για τουρτα οταν αλλαξε η μερα. Ενας κερασμα που "χρωσταω" και ομορφες στιγμες με καποιον που μπορεις να περασεις ομορφα. Η βραδια ειχε κλεισει με μπυρες στην ιρλανδεζικη του Ρεθυμνου (πανεμορφη pub που θα ηθελα να ημουνα χθες που γιορταζε St Patrick's Day, πολιουχος της Ιρλανδιας)

Γιατι κανω το post σημερα? Τριτη βραδυ μια βολτα στη Γη για τα γενεθλια του Ηλια. 33 και αυτος με ενα μηνα διαφορα. Γεννηθηκαμε με ενα μηνα διαφορα στην ιδια πολη και μεγαλωσαμε με ενα οροφο διαφορα. Παρολαυτα ειχαμε να κανουμε καποιανου γενεθλια μαζι...απο το σχολειο...

Ετσι πως εσβησαν τα φωτα για να ερθει η τουρτα, το πηρα αποφαση να γινω και γω 33, εκλεισα τα ματια και οπως καθομασταν διπλα διπλα ονειρευτηκα οτι φυσαω τα 33 μου κερακια...Απο την αλλη ισως να εφταιγε και η ρακι...