Προσωπογραφιες #1



Βλεπωντας το 4, μου ηρθε στο μυαλο μια στιγμη.

Καλοκαιρι 2006, λιγο αφου εχω τελειωσει το στρατο. Περιμενωντας να φυγω για Αγγλια ξανα και το μεταπτυχιακο μου. Κατασκηνωση. Δυσκολη περιοδος, πρωτο πρωινο με το μποξερακι να ψαχνω να βρω το παιδι μου που ξυπνησε και εφυγε στις 7 το πρωι.

Ειχε «ατυχημα» στις 6 και αφου τον αλλαξα, επλυνα, ξεχασα μεσα στον υπνο μου να ξαναδεσω την σκηνη. Το παιδι βγηκε εξω απο την κατασκηνωση, ο φυλακας μολις ειχε σχολασει και ειχε αφησει την πορτα εισοδου ανοιχτη για να μπουν οι πρωινοι υπαλληλοι. Ενας απο αυτους που ερχοταν ειδε ...ενα παιδι με πιζαμες και ενα κουτι απο παζλ...να φευγει στον δρομο που εφευγε απο την κατασκηνωση. (Δρομος που τελειωνε στην κατασκηνωση, παραλιακος με βραχωδη την προσβαση προς την παραλια που...διαολε...δεν μπορουσε να ειχε ερθει απο αλλου και η αμφιεση του παιδιου προκαλουσε οτι κατι δεν θα πηγαινε καλα.

Το παιδι βρεθηκε απο αλλους μιαμιση ωρα αργοτερα. Εγω με εφιαλτες.

Ετσι ξεκινησαμε, αλλα και αλλες πιο δυσκολες μερες ηρθαν. Ετσι δημιουργηθηκε μια ομαδα που δεθηκε. Κωστας, Σοφια, Φωτεινη, Τανια κ γω. Πεντε ατομα. Εγω με την μια κοπελα ειχαμε ξαναδουλεψει μαζι. Οι αλλοι μεταξυ μας καινουργιοι.

Δημιουργηθηκαν δυο ζευγαρια απο την πενταδα. Το ενα, μεσα και εγω, μου χαρισε απο τις καλυτερες μερες της ζωης μου. Σε 3-4 μερες ειχα ανοιχτει οσο δεν ειχα κανει για χρονια. Απιστευτη εμπιστοσυνη και η αισθηση οτι γνωριζομασταν χρονια. Μπορει να ειχαμε διαφορα χρονων αλλα κυκλοφορουσαμε με ή χωρις διαφορα φασης στα ιδια μερη. Οι επομενες μερες απο την κατασκηνωση ηταν απο τις καλυτεροτερες μου. Βασικος λογος οτι ξεραμε οτι ηταν απο τις λιγες μας μαζι, ποτε δεν το ειπαμε σχεση αλλα ξεραμε οτι ηταν για να τελειωσει οσο λιγο θα κρατουσε.

Αφου τελειωσε, περασα απο Ολλανδια για να τα πουμε τελευταια φορα. Δεν θυμαμαι αν ηταν η πρωτη μας βραδια εξω, αλλα ειμασταν σε ενα club, μαζι και με αλλους φιλους της.
Γνωρισαμε ενα παιδι, απο την πρωτη μερα ηξερα οτι θα ηταν ο επομενος. Αυτο το το ενστικτο. Χωρις να υπαρχει καποιο εμφανες σημαδι, ηταν το οτι γνωριζομασταν πλεον καλα που εβλεπα τι εβλεπα. Αποδειχθηκα σωστος, το εμαθα πολλους μηνες αργοτερα για κατι που εγινε μερικες μερες αφου εφυγα.

1 comment:

Ιωάννα said...

Δεν μπορεί, κάπου θα έχει γραμμένο (στο μέτωπό σου, ίσως;) ''Αγαπώ τις τρελές'' Πως αλλοιώς να εξηγήσει κανείς οτι έχεις γίνει πόλος έλξης τους; :-) Δεν πιστεύω να στενοχωρήθηκες για τα αναδρομικά νέα, που άλλωστε είχες μαντέψει! Πάντως φοβερό προσόν αυτό το ένστικτο, φαίνεται οτι κάτι έπιασες από τη χημεία που θα υπήρχε στη ατμόσφαιρα γύρω τους. Να είσαι καλά Β. Φιλιά