Ελλειψη

...βραδινης παρεας

Καθομαι και γραφω την πτυχιακη μετα απο ακομα ενα μεγαλο διαλλειμα καμποσων ημερων και για ακομα μια φορα ξημερωσε. Δεν θα αλλαζα με τιποτα την ηρεμια της πολης και του σπιτιου οταν διαβαζω το βραδυ.

Αλλα σημερα συνειδητοποιησα τι μου λειπει απο την περσινη παρομοια φαση. Δηλαδη κλασσικα ξενυχτια με ή χωρις λογο.
Στα δυσκολα ξενυχτια σχεδον παντα ειχα την αμεριστη συμπαρασταση ενος ανθρωπου που αν και δεν δεθηκα οσο με αλλους απο την παρεα, ηταν ο φανταστικος μου γειτονας. Ηταν παντα χαρουμενη και προθυμη να βοηθησει σε οτιδηποτε. Ηξερα οτι στο απεναντι διαμερισμα ειχα την Μαρια ξυπνια και αυτη το βραδυ για να αλλαξω μια κουβεντα ή μια βλακεια:) και για ανεφοδιασμο καφε, ζαχαρης ή φαγητου.

Ο Δεληβοριας που εβαλα στο κουτακι διπλα ειναι αφιερωμενος στη Μαρια γιατι ξερω οτι της αρεσε πολυ.