(Χωρις Τιτλο)
Διαβαζωντας ρεπορταζ εδω και στην Ελλαδα υπαρχει μια συγχυση. Αυτων που βγηκαν στους δρομους και αυτων που καινε τους δρομους. Στην metro που αναφερω στο προηγουμενο ποστ, στην εφημεριδα αναφερονται 1200 εξεγερμενοι και αναρχικοι που κανουν καταστροφες. Στο ιντερνετ για 1200 ανθρωπους.
(επιλεγωντας κειμενα)
ΠΟΥ ΜΕ ΒΙΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΗ ΓΗ...
ΠΟΥ ΜΕ ΒΙΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΗ ΓΗ...
Όλοι είχαμε ακούσει, πως η βία φέρνει, βία — αλλά αυτές τις μέρες το ζήσαμε. Καταλάβαμε πως μπορεί ένας πυροβολισμός να φέρει μιαν εξέγερση.
Παράξενοι οι δρόμοι, της βίας. Από τους αλλοτριωμένους στους ελεύθερους. Από την εξουσία προς την αντιεξουσία. Γι' αυτό μια επανάσταση δεν είναι δράση. Είναι αντίδραση.
Και οι εφημερίδες — σκέτη ναυτία: "ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΑΧΡΟΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ". Τι πλεονασμός! Κάθε δεκαπεντάχρονος είναι αναρχικός (αλίμονο αν δεν είναι!). Αυθόρμητη, καθαρή φύση.
Αλλά και κανένας δεκαπεντάχρονος δεν είναι συνειδητός και υπεύθυνος οπαδός του Μπλανκί η του Μπακούνιν. Ένα παιδί! Καθαρή φύση...
"Όμως η βία δεν ξεχωρίζει ποιότητες. Σκοτώνει. Έρχεται από το μηδέν και θέλει να μηδενίσει. Η βία μισεί το Είναι. Ο “νόμος και η τάξη” οδηγούν τελικά στους πιο εύτακτους, ασφαλείς και ήσυχους χώρους: τα κοιμητήρια.
Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αναρχικούς. Είναι, το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η “νόμιμη” βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής.
Βέβαια οι περισσότεροι, αναγνώστες μου, άνθρωποι σοβαροί και ευπρεπείς, δεν θα δέχονταν υποδείξεις από έναν αναρχικό. "Όμως, στο βάθος, ο αναρχικός έχει, πιο πολλά να πει από τον μικροαστό. Όσο κι αν δεν σας είναι, συμπαθής, αξίζει να τον ακούτε από καιρό σε καιρό. Γιατί δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση.
Κάθε οργανωμένη κοινωνία προϋποθέτει —δυστυχώς— ένα ποσοστό ανελευθερίας. "Όσο μικρότερο αυτό το ποσοστό, τόσο υψηλότερο το επίπεδο της οργάνωσης. (Ως εδώ συμφωνούμε όλοι: Προτιμότερη η πιο ελεύθερη Αγγλία, από την καταπιεστική π.χ. Ουγκάντα).
Έ, λοιπόν, ο αναρχικός είναι αυτός που ζητάει να ελαχιστοποιήσει το ποσοστό ανελευθερίας. (Περισσότερο: να το μηδενίσει — ο ουτοπικός αναρχισμός!). Στην επιδίωξη του αυτή συμπίπτει και με τα πιο σοβαρά κόμματα. (Μόνον που αυτός το εννοεί). Και βλέπει την ανελευθερία, την κατάχρηση εξουσίας, εκεί που ελάχιστοι τις αντιλαμβάνονται.
Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. "Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.
Π. χ., σίγουρα θεωρείτε αυτονόητη την ύπαρξη της αστυνομικής ταυτότητας. Ξέρετε πως σε άλλα κράτη είναι άγνωστη; Και πως θα το θεωρούσαν προσβολή της προσωπικότητας αν έπρεπε να αποδείξουν το ποιοι είναι; Και ξέρετε ακόμα πως, όταν πριν μερικά χρόνια η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας θέλησε να εφοδιάσει όλους τους πολίτες με αριθμημένες ηλεκτρονικές ταυτότητες, ξεσηκώθηκε τέτοιος σάλος για το “φακέλωμα” που τελικά αποσύρθηκε το νομοσχέδιο;
Εμείς όμως αποκαλούμε τη Δυτική Γερμανία “αστυνομικό κράτος” (το έχω διαβάσει συχνά!), ενώ υποδεχόμαστε με αδιαφορία ένα παρόμοιο νομοσχέδιο, που θα μας φακελώσει, όλους ενάριθμα.
Να σε τι χρειάζονται οι αναρχικοί. Αποτελούν τη ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας μας. Υπενθυμίζουν συνεχώς, με την παρουσία και τη δράση τους, ότι ο δρόμος οφείλει να οδηγεί προς την περισσότερη ελευθερία!
—Μα προκαλούν! (Είναι μέσα στο ρόλο τους).
—Μα υπερβάλλουν ! (Μήπως η άλλη πλευρά;).
—Μα επιτίθενται! (Σχεδόν ποτέ. Είναι μόνιμα σε άμυνα. Αλλά δεν μαθαίνουμε τη δική τους άποψη !).
—Μα βάζουν βόμβες!
Προσοχή: Μίλησα για αναρχικούς — όχι για τρομοκράτες (η προβοκάτορες !). "Όποιος τους συγχέει πάσχει από νοητική μυωπία. Διότι είναι πόλοι αντίθετοι. Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία — έστω και σαν μέσο. Η βία φέρνει μόνο καταπίεση — ποτέ αυτονομία.
Οι αναρχικοί βλέπουν μακριά. Το ζητούμενο είναι μια κοινωνία ελευθερίας — από την αλλοτρίωση , την ανάγκη, την καταπίεση κάθε μορφής. Η εξουσία όποια κι αν είναι, πρέπει να συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Γιατί από τη φύση της είναι απάνθρωπη. Εξουσιάζω σημαίνει δυναστεύω. Καλή εξουσία δεν υπάρχει. Είναι ένα αναγκαίο κακό, που θα εξαφανισθεί όταν περάσουμε σε άλλες, ανώτερες μορφές οργάνωσης. (Σε χίλια χρόνια; Έστω. Αλλά αρχίζουν σήμερα!).
Προσέξτε λοιπόν καλά τους αναρχικούς. Είναι οι αλαφροίσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. (Αλίμονο μας και αν δεν είναι!). Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους (ευτυχώς!). Κάποια μέρα όμως, γι' αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας — κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές
Αν συμφωνούμε για την ελευθερία — πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πώς είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακουστέ το μήνυμα τους: έρχεται από το μέλλον. Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια...
24.11.1985
---------------------------------------------------------------------------------
και ενα σχολιο απο το σουρωτηρι σε δικο του ποστ.
Βαλτε δυο εικονες στο μυαλο σας.
Η πρωτη εικονα δειχνει εναν ενστολο καφρο να εχει προτεταμενο το οπλο του και να πυροβολει εναν πολιτη ή το γκλομπ του και να χτυπαει καποιον. Συνηθως τα θυματα ειναι αοπλοι ανθρωποι, για να μην πω οτι προκειται για παιδια και κοπελιτσες. Η διαφορα του μπατσου με το θυμα δεν ειναι -μονο- το οπλο, αλλα αυτο που τον διακρινει απο τον πολιτη ειναι κυριως η εξουσια που κατεχει.
Η δευτερη εικονα δειχνει εναν κουκουλοφορο καφρο να εχει στο χερι του μια πετρα ή μια βομβα μολοτωφ ή ενα σιδερο και να τα σπαει ολα γυρω του. Δεν θα σας πω οτι καιει τραπεζες ή καταστηματα μεγαλων πολυεθνικων εταιρειων, ουτε καν ακριβα αυτοκινητα. Φανταστειτε οτι καιει και ρημαζει απλα μαγαζακια, αυτοκινητα που φαινονται οτι δεν ανηκουν σε πλουσιους ανθρωπους.
Ο πρωτος, ξεσπαει τα κομπλεξ του σε ανθρωπους απο την Κυπρο, που φορανε πρασινα σταρακια, ή που απλα του την ειπαν. Δεν ειναι η δουλεια του αυτη, δεν πρεπει να τιμωρει η αστυνομια αλλα η δικαιοσυνη. Η δουλεια της αστυνομιας ειναι να πιανει τους κακους και να τους παραδιδει -οσο το δυνατον πιο αθικτους- στην δικαιοσυνη. Πολλες φορες δεν ειναι μονος του, αλλα εχει για παρεα και αλλους συναδελφους του που σπανε πλακα ομαδικα βαρωντας ενα ατομο μονο.
Ο δευτερος, ξεσπαει τα κομπλεξ του σε αντικειμενα, σε ο,τι βρεθει στο περασμα του. Δεν ειναι η δουλεια του αυτη, προφανως, δεν ειναι κανενος δουλεια να σπαει τα παντα. Ομως ο δευτερος ανθρωπος δεν βγαινει καθε μερα για καταστροφες, παρα μονο σε συγκεκριμενες περιστασεις. Ποτε δεν ειναι μονος του, παντα κρυβεται μεσα στο πανεπιστημιο για να βρει ασυλο, και επηρρεαζει και την ζωη πολλων πολιτων μιας και για χαρη του κλεινουν δρομοι, διακοπτεται η κινηση, κτλ.
Ο πρωτος ανθρωπος εχει επιλεξει να φορεσει μια στολη και να γινει πειθηνιο οργανο ενος σωματος ασφαλειας που σε καμια κατοσταρια "μεμονωμενα περιστατικα" τα τελευταια χρονια εχει σκοτωσει, εχει τραυματισει, εχει δειρει ανελεητα, εχει ξεφτιλισει, εχει βιασει πολιτες, οχι απαραιτητα ενοχους. Συνηθως τα οπλα αυτου του σωματος ασφαλειας "εκπυρσοκροτουν" και σφαιρες "εξοστρακιζονται". Ολα αυτα τα ξερει και πριν φορεσει την στολη, αρα, φορωντας την, τα δεχεται.
Ο δευτερος εχει επιλεξει να φορεσει μια κουκουλα και να γινει πειθηνιο οργανο καποιων περιεργων κεντρων αντιεξουσιας ή ακομη και των βιαιων ενστικτων του, με αποτελεσμα να φερεται ζωωδως σαν κανιβαλος καφρος ζουλου. Η ευρυτερη ομαδα στην οποια ανηκει εχει σπασει, εχει ρημαξει. Αν καποια στιγμη εχει στραφει εναντιον ανθρωπων, αυτοι ειναι οι ανθρωποι της πρωτης εικονας. Ποτε δεν υποστηριζει οτι η πετρα εφυγε κατα λαθος απο το χερι του. Ολα αυτα τα ξερει και αυτος πριν αρπαξει την πετρα, και αρα, τα δεχεται.
Ο πρωτος μερικες φορες φοραει κουκουλα και παρεισφρυει μεσα σε πορειες και συγκεντρωσεις ανθρωπων της 2ης εικονας και τους ρουφιανευει, τους κατασκοπευει, μπορει να προκαλει και ο ιδιος επεισοδια για να τους σπιλωσει.
Ο δευτερος δεν φοραει ποτε τα ρουχα των αλλων. Ουτε τους ρουφιανευει, ουτε τους κατασκοπευει, ουτε προσπαθει να τους σπιλωσει. Δεν χρειαζεται αλλωστε, τα καταφερνουν και μονοι τους.
Ο πρωτος στην προσωπικη του ζωη μπορει να εχει μια διαφορετικη αισθηση της πραγματικοτητας απο την πραγματικη. Σε πολλες περιοχες της χωρας απολαμβανει ενα αλφα κοινωνικο στατους, το οποιο ισως του δινει ευκαιρια να προβει και σε παρανομες ενεργειες, ξεροντας οτι η συναδελφικη αλληλεγγυη μπορει να τον σωσει. Ετσι, μπορει να προσφερει προστασια σε νυχτερινα μαγαζια, να εμπορευεται ναρκωτικα ή απλα να ζηταει ανταλλαγματα απο πολιτες για να μην τους κοψει κληση.
Ο δευτερος στην προσωπικη του ζωη μπορει να ειναι φοιτητης ή να ειναι ενα παιδι που να μην εχει στον ηλιο μοιρα. Σε καμια περιοχη της χωρας δεν απολαμβανει κανενα κοινωνικο στατους, ενω μπορει και να προβαινει σε παρανομες ενεργειες, οπως το να αγοραζει ναρκωτικα είτε απευθειας απο τον πρωτο ή με την σιωπηρη συγκαταθεση του πρωτου. Μπορει επισης να κλεβει λεφτα και πολυτιμα αντικειμενα μηπως και μπορεσει να εξασφαλισει την δοση του, μιας και ειναι εθισμενος σε αυτην.
Αν λοιπον μου εβαζαν τις δυο εικονες διπλα διπλα, δεν θα διαλεγα καμια απο τις δυο. Καμια απο αυτες τις εικονες δεν με τιμαει σαν πολιτη, ουτε και περιγραφει καποια ευνομουμενη πολιτεια. Αν ομως μου εβαζαν το μαχαιρι στον λαιμο και ΕΠΡΕΠΕ να διαλεξω, δεν θα διαλεγα σε καμια περιπτωση τον πρωτο. Τουλαχιστον ο δευτερος μου φαινεται πιο ειλικρινης και λιγοτερο επικινδυνος.
No comments:
Post a Comment