...In of a lifetime

Υπαρχουν στιγμες που χαρακτηριζουν την ζωη σου.

Περιστατικα και γνωριμιες.

Ανθρωποι που γνωριζω και με ξυπνανε. Ανθρωποι που με συνεπαιρνουν με τις ιδεες τους και τα τολμηματα τους. Ταξιδια που (θα) κανουνε και θα θελα να κανω.

Φιλοι, συνεργατες και περαστικοι. Ανθρωποι που γνωρισα σε κατασκηνωσεις και μου μαθανε να σκεφτομαι διαφορετικα, εντος και εκτος δουλειας. Φιλοι και γνωστοι που πηγαν, για δεκα μερες στην Αφρικη, το γυρο της Ιβηρικης ξεκινωντας απο Ιταλια με οπλο μια παλια βεσπα, να διασχισεις την Ευρωπη με ενα φορτηγο, να φτασεις στο βορειοτερο ηπειρωτικο σημειο της Ευρωπης (Nordkapp) απο Ελλαδα με αυτοκινητο ή να κανεις την διαδρομη Athens-Valencia-Granada-Bilbao-Lisbon-Berlin-Amsterdam-Prague-Athens σε 3 βδομαδες. Akil, Jafar, Natalia, Τζωρτζης, Ηλιας, Σοφια, Mierdita, Κωστας, Κιτσος...

Απο περιστατικα δυο μπορω να αναφερω σε δευτερολεπτο που με στιγματισαν. Πρωτο αν και οχι χρονικα, το οτι το 2003 αναγκαστικα να παω κατασκηνωση συνοδευωντας τον αδερφο μου γιατι δεν βρισκαμε καποιον αλλο. Για 7-8 χρονια δεν βρισκομασταν πανω απο 1μηνα στο συνολο το χρονο, και εχοντας μια περιοδο σε κατασκηνωση σε «κανονικη» κατασκηνωση, καταστροφικη, τοσο για μενα οσο και για τα παιδια που ειχα. Αποτελεσμα ηταν να αλλαξω τομεα δουλειας. Απο ηλεκτρολογος μηχανικος να γυρισω στην ειδικη εκπαιδευση και περισσοτερο στον αυτισμο. Σημαντικοτερο να αλλαξω σαν ανθρωπος. Απο καποιον ηρεμο ντροπαλο και εσωστεφη και αντικοινωνικο σε κατι διαφορετικο. Οσο για τους παλιους χαρακτηρισμους τους ειχα ακουσει αρκετες φορες και τους διατηρω ακομα, μεχρι να νοιωσω ανετα με καποιον.

Δευτερο...Απριλιος ’97. Βραδακι προς το τελος των διακοπων του Πασχα. Πρωτος χρονος στην Σκωτια και λιγες μερες πριν γυρισω πισω απο τις διακοπες στην Ελλαδα. Η δικαιολογια μου ηταν οτι δεν ειχα δει δυο φιλες μου απο Χριστουγεννα και ποιος περιμενε μεχρι το καλοκαιρι και ενω ειχα ηδη τρεις και κατι βδομαδες στην Ελλαδα και μενανε λιγες μερες για να φυγω. Ο Γ. γιατι η μια απο τις φιλες ηταν η κοπελα του και ο Κ. γιατι σπουδαζε η αδερφη του Θεσσαλονικη και ειχε καιρο να την δει. Η ιδεα να παμε επεσε ενω ειμασταν μαζεμενοι σε ενα σπιτι και σιγα σιγα οι υπολοιποι της παρεας δεν δεχτηκανε να ερθουν. Ο λογος? Στα 20 μας, χωρις κανενας να εχει αυτοκινητο και να ειναι εμπειρος οδηγος, με αυτοκινητο δανεικο. Ο πατερας του Κ. δουλευε στα τρενα και ηταν βραδινος. Δευτερα κλειδια στο σπιτι, το αυτοκινητο στο σταθμο και 12 ωρες μεχρι να το γυρισουμε πισω και δεν θα καταλαβαινε τιποτα.

Σταση για ανεφοδιασμο βενζινης στο βενζιναδικο που δουλευαν και οι δυο και το αφεντικο να μας λεει, το πως εφτανε στην Κατερινη σε 50 λεπτα και σε μια ωρα κ 15’ στην Θεσσαλονικη οταν επαιζε ακομα ποδοσφαιρο και το πως ετρεχε σαν τρελος κανωντας ταξιδια. Soundtrack στο ταξιδι φρεσκες κασσετες γραμμενες απο μενα στον Κ. με Ενδελεχεια (Είσαι σα δρόμος βιαστικός και όλοι σε ρωτάμε, τα εκατό χιλιόμετρα, στο κέντρο,πώς τα πιάνεις) και Ξυλινα Σπαθια (Χίλια χρώματα φώτα και αρώματα μέσ' την άβυσσο χτίζουν τον παράδεισο και ροδες τρίζουνε σίδερα γυαλίζουνε μπότες πέταλα Αμέρικα μέταλλα όλα γυρίζουν σαν τρελά
ρόδες που πάν στο πουθενά). Συμπτωση θα πεις.

Φτανωντας στην Θεσσαλονικη στις δεξαμενες (στα τωρινα ΚΤΕΛ) υπηρχε, δεν το ξεραμε, μια στροφη με καποιες παλιες ραγες τρενου. Χοπ χοπ το αυτοκινητο, το εχασε ο οδηγος, και απο κει και περα...μια μαντρα στρατοπεδου να ερχεται, να φευγει, το ταμπλο να σπαει, οι κασσετες να πετανε. Φωνες απο τους δυο για το αν ειμαστε καλα οταν σταματησαμε.

Ευτυχως ειχαμε δανεικο επισης ενα κινητο παντοφλα για να παρουμε αστυνομια.

Νοσοκομεια, λιποθυμια, ασφαλεια αναμεσα στους φιλους. Τοτε εμαθα και γω οτι πεταξαμε. Κωλοτουμπες, κοψαμε μια κολωνα ΔΕΗ, ΟΤΕ δεν ξερω και δεν παθαμε σχεδον τιποτα γιατι πεσαμε στις ροδες.

Το μαθημα ηρθε την επομενη και βασικα καποια χρονια αργοτερα που το σκεφτηκα. Την επομενη, οταν πηγε η express ειπε στον πατερα και γιο οτι κριμα για τα παιδια που ηταν μεσα. Το αυτοκινητο ηταν τοσο χαλια που νομιζε οτι ειχαμε «φυγει» ολοι. Στα επομενα χρονια καταλαβα ποσο τυχερος ημουνα που υπαρχω ακομα. Για να ολοκληρωθει η ιστορια, καποια χρονια αργοτερα οι αλλοι τρεις της παρεας ειχανε το δικο τους τροχαιο. Με την δικια τους κολοτουμπα και τα ροδακινα για παρεα. Μια παρεα μας, εξαδα, που ο τελευταιος μπηκε πριν 15 χρονια και οι πρωτοι γνωριστικαν πριν 23.

Αυτο το post ειναι σκεψεις τις προηγουμενης Τριτης