Η Γελαστη Ανηφορα

Ακομα μια φορα που ξεκινησα να γραφω και σταματησα, οσο και να μου αρεσει να χαζευω παλια ποστ οταν παω να γραψω κολλαω...

Ηθελα να γραψω οτι ειναι ωραιο να βρισκεις χαμενους ανθρωπους, οταν τους βρεις σβηνουν και οι αμυνες που κρυβουν αναμνησεις για να μην πονας. Οταν βρισκεις τον ανθρωπο και τις μνημες ειναι πανεμορφα. "Ηρθα...Δεν ηρθες γιατι δεν σε βλεπω..." Σε λιγες γραμμες αυτα...

Μαλλον ηρθε ο καιρος να κλεισει οριστικα το blog, να μην γραφω πλεον. Εχει περασει πανω απο χρονος που το σκεφτομαι, ουσιαστικα πρωτη φορα οταν θα γυρνουσα απο Αγγλια αλλα παντα το παλευα.

Κατι ομορφο που διαβασα σημερα ηταν του Γιαννη Αγγελακα

"Η Γελαστη Ανηφορα"

Τώρα που πέφτει πάνω μας άλλη μια άγρια μπόρα

Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Κι αν φλέγεται γύρω μας του τίποτα η χώρα

Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Τώρα που όλοι συμφωνούν πως είν' κακιά η ώρα

Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Κι' ώς που να συναντήσουμε της δίψας μας τα δώρα

Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα

Μας κυνηγούν οι φύλακες

με μια άσπρη νεκροφόρα

Μα όταν κοντεύουν να μας βρουν

παίρνουμε κι' άλλη φόρα

και μην ξεχναμε, dEUS... κλικ! (Nothing Really Ends)

Καλο δρομο...